Skoro zatem, jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu transakcji, strony ustalają, iż w istocie (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2013 r. (data wpływu 28 lutego 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania i ustalenia ubytków wyrobów węglowych jest - prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania i ustalenia ubytków wyrobów węglowych oraz dokumentowania dostawy wyrobów węglowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka jest zarejestrowana jako pośredniczący podmiot węglowy w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym (dalej ?PPW?). Zakresem prowadzonej działalności jest sprzedaż węgla kamiennego objętego pozycją CN 2701 (dalej ?wyrób węglowy? lub ?węgiel?) na rzecz innych pośredniczących podmiotów węglowych jak i podmiotów zużywających korzystających ze zwolnienia, o których mowa w art. 31 a ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym. W transakcjach sprzedaży ?Spółka? występuje jako:

1. sprzedawca, w przypadku transakcji, w których uczestniczą dwa podmioty, tj. Spółka sprzedaje wyroby węglowe bezpośrednio na rzecz podmiotu, który jednocześnie jest nabywcą i odbiorcą wyrobów węglowych (dalej: ?kontrahent? lub ?kontrahent Spółki?,
2. sprzedawca będący drugim podmiotem w łańcuchu, w przypadku transakcji łańcuchowych, gdzie wielu (co najmniej dwóm) transakcjom sprzedaży towarzyszy fizyczne jedno przemieszczenie (transport) towarów bezpośrednio od pierwszego (tu Kopalni) do ostatniego podmiotu w łańcuchu.
   
   

Warunki dostawy pomiędzy Spółką a kontrahentami są określane w formule FCA (tzw. ?pierwszy przewoźnik?), jako ?FCA brama pierwszego podmiotu w łańcuchu? lub ?FCA brama sprzedawcy? (w praktyce będzie to brama Spółki) lub ?FCA stacja nadania?. Warunki transakcji ustalane są również na warunkach CPT. W takim przypadku Sprzedający (Spółka) zobowiązany jest do zawarcia umowy przewozu do określonego punktu przeznaczenia i opłacenia kosztów transportu. W momencie przekazania towaru przewoźnikowi ryzyko dotyczące towarów (ryzyko uszkodzenia i utraty) przechodzi na nabywcę. W sytuacji, gdy warunki CPT dotyczą transportu kolejowego ? przekazanie towaru przewoźnikowi następuje na stacji nadania. Powyższe oznacza, że to kontrahent a nie Spółka jest podmiotem odpowiedzialnym za realizacje transportu wyrobu do miejsca przeznaczenia, a wydanie przez Spółkę i odbiór wyrobów węglowych przez kontrahenta następuje na bramie Spółki lub stacji nadania. Kontrahent ponosi jednocześnie ryzyko dotyczące utraty i uszkodzenia rzeczy. Również w przypadku warunków CPT ryzyko dotyczące towaru obciąża kontrahenta, mimo że koszty same transportu ponoszone są przez Spółkę. Z uwagi na fakt, że Spółka może uczestniczyć we wspomnianych powyżej transakcjach łańcuchowych, za realizację transportu (w efekcie np. dalszych ustaleń umownych zawartych przez kontrahenta) - odpowiadać może faktycznie inny niż kontrahent Spółki podmiot. W praktyce zdarza się, że Spółka świadczy usługę transportową lub spedycyjną (w skład której wchodzi usługa transportowa) związaną ze sprzedażą na rzecz kontrahenta. W takim przypadku fizycznie transport towaru jest zlecany przez Spółkę, a kontrahent nie jest uprawniony do zmiany umowy przewozu. Koszt takiej usługi będzie jednak ostatecznie poniesiony przez kontrahenta (tj. Spółka obciąża kontrahenta kosztami usługi spedycyjnej lub transportowej). Przypadki, gdy Spółka świadczy usługę transportową lub spedycyjną dotyczyć mogą sytuacji, gdy wyroby węglowe są dostarczane do kontrahenta lub ostatniego podmiotu w łańcuchu. W takim przypadku ryzyko dotyczące towarów obciąża kontrahenta. Wydanie węgla następuje według wagi Spółki i następuje w miejscu wskazanym zgodnie z Incoterms (FCA, CPT) - w miejscu prowadzenia działalności przez Spółkę lub na stacji nadania. Z tą chwilą towar uznaje się za dostarczony.

Dodatkowo z uwagi na m.in. właściwości fizyko - chemiczne węgla, ewentualne kradzieże, techniczne aspekty transportu i pomiaru wagi wg różnych urządzeń pomiarowych, podczas ?przemieszczania? wyrobów węglowych dochodzić może do powstania strat/ ubytków/ niedoborów w wyrobach węglowych. Oznaczać to może, że powstanie różnica pomiędzy masą wyrobów węglowych wg wagi Spółki (czyli pomiaru dokonanego na terenie prowadzenia przez Spółkę działalności) a masą która dotarła do ostatecznego miejsca przeznaczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

• Czy w przedstawionym stanie faktycznym (tj. w przypadku, gdy Spółka sprzedaje na bazie Incoterms, FCA, CPT) powstałe w trakcie przemieszczania ubytki/straty/ niedobory węgla są czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem akcyzowym w Spółce i czy w związku z tym Spółka będzie zobowiązana do opodatkowania takich ubytków? (oznaczone we wniosku ORD-IN nr 1).
  

• W jaki sposób powinno nastąpić ustalenie ubytków powstałych w trakcie przemieszczenia wyrobów węglowych, które podlegać mogą opodatkowaniu podatkiem akcyzowym? (oznaczone we wniosku ORD-IN nr 4).
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy o podatku akcyzowym wyroby energetyczne. określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy określane są, jako wyroby węglowe. Do wyrobów węglowych zaliczany jest min. węgiel, jeżeli przeznaczony jest do celów opałowych.

Ustawa o podatku akcyzowym zastała znowelizowana ustawą z dnia 16 września 2011 roku niektórych obowiązków obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. nr. 232, poz. 1378), a zatem od wejścia w życie wspomnianej nowelizacji w stosunku do wyrobów węglowych obowiązuje szczególny reżim opodatkowania podatkiem akcyzowym okręcony m.in. w art. 9a ustawy definiujący przedmiot opodatkowania akcyzą i dodatkowo w art. 9a ust. 1 pkt 8 ustawy, ustawodawca wskazał, iż przedmiotem opodatkowania jest także powstanie ubytków wyrobów węgłowych. Oznacza to, iż odrębny przedmiot opodatkowania w przypadku wyrobów węglowych stanowi powstanie ubytków tychże wyrobów. Pojęcie wyrobów węglowych w art. 2 ust 1 pkt 20 lit. c ustawy nadana została legalna definicja ubytków. Za ubytki wyrobów akcyzowych uważa się wszelkie straty wyrobów węglowych przemieszczanych lub magazynowanych przez pośredniczący podmiot węglowy. Oznacza to, że w przypadku wyrobów węglowych tylko w przypadku gdy: wyrób węgłowy jest przemieszczany lub magazynowany oraz czynność fizycznego przemieszczania lub magazynowania dokonywana jest bezpośrednio przez pośredniczący podmiot węglowy - powstałe ubytki podlegają opodatkowaniu akcyzą, zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 8 ustawy. W przedstawionym we wniosku zdarzeniu, transport zarówno pomiędzy pierwszym podmiotem w łańcuchu, czyli Spółką a odbiorcą finalnym, jak również pomiędzy Spółką a bezpośrednim kontrahentem, dokonywany jest na bazie FCA lub CPT.

W analizowanym stanie faktycznym oznacza to, że ryzyko dotyczące towarów przejęte jest przez kupującego w momencie odbioru wyrobów węglowych przez ten podmiot na bramie Spółki. Z chwilą wydania przewoźnikowi towaru przechodzi własność towaru, a towar uważa się za dostarczone. Spółka zwraca uwagę, iż wyroby węglowe należą do kategorii rzeczy ?oznaczonych co do gatunku? zgodnie z regułami wyrażonymi w prawie cywilnym, ilość wyrobów musi zostać wydzielona z większej masy towarowej znajdującej się u sprzedawcy.

Art. 155 par. 2 KC stanowi, że ?jeżeli przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy oznaczone tytko co do gatunku, do przeniesienia własności potrzebna jest przeniesienie posiadania rzeczy?. W związku z powyższym zdaniem Spółki, brak jest podstaw prawnych, jak również logicznego uzasadnienia dla uznania, że powinna ona ponosić odpowiedzialność podatkową za wyroby węglowe, które z chwilą przeniesienia posiadania - będącego jednocześnie przesłanką nabycia własności - przestają być jej własnością i stają się własnością kontrahenta. Ponieważ Spółka nie będzie ponosiła odpowiedzialności za przewożone wyroby węglowe, nie powinna ona również być uznawana za podmiot odpowiedzialny za ewentualne straty (ubytki) powstałe podczas takiego przemieszczania. Reasumując biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, zdaniem Spółki, w przypadku przemieszczania sprzedanych przez Wnioskodawcę wyrobów węglowych na warunkach FCA, CPT, w tym również w przypadku, gdy usługa transportowa lub spedycyjna jest świadczona przez Spółkę, powstałe w trakcie przemieszczania ubytki/ straty/ niedobory wyrobów węglowych nie są czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem akcyzowym w Spółce również Spółka nie będzie zobowiązana do ich rozliczenia dla celów podatku akcyzowego.

Ad. 4

W myśl zacytowanego art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c ustawy ubytki wyrobów węglowych to wszelkie straty wyrobów węglowych przemieszczanych lub magazynowanych przez PPW. W konsekwencji w celu uznania, że mamy do czynienia z ubytkami konieczne jest stwierdzenie, że nastąpiło przemieszczenie wyrobów węglowych, które fizycznie dokonywane było przez pośredniczący podmiot węglowych.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy nie wskazują wprost na jakich zasadach takie ubytki ustalać. Konieczne jest ustalenie początkowego oraz końcowego momentu przemieszczenia, podczas którego mogą powstać ubytki. W myśl art. 30 ust. 4 ustawy zwalnia się z akcyzy ubytki wyrobów węglowych do wysokości ustalonej dla danego podmiotu przez naczelnika urzędu celnego. Zdaniem Spółki punktem odniesienia do ustalenia ubytków ma być moment wysyłki wyrobów, tj. moment rozpoczęcia przewozu. W praktyce będzie to moment załadowania środka transportu oraz ustalenia wagi wysyłanych wyrobów.

Wyroby takie, jak wynika z definicji ubytków wyrobów węglowych, powinny być przemieszczane przez PPW. Przemieszczenie należy uznać w związku z tym za zakończone, gdy wyroby węglowe zostaną przekazane nabywcy (np. kontrahentowi Spółki)/odbiorcy (np. dalszemu podmiotowi w łańcuchu) lub podmiotom działającym na ich rzecz. W związku z tym masę wyrobów z tego miejsca należy uznać za decydującą dla powstania bądź nie ubytków wyrobów węglowych.

W związku z tym, w opinii Spółki decydujące będzie w tym przypadku, jako miejsca zakończenia przemieszczenia (wyłącznie dla potrzeb pojęcia ubytków) miejsce odbioru wyrobów węglowych przez nabywcę/odbiorcę. Jak wskazano w pkt 2, miejsca takiego nie należy utożsamiać z miejscem ostatecznego przeznaczenia wyrobów węglowych. Za miejsce takie powinno być uznane miejsce, gdzie następuje faktyczny odbiór wyrobów węglowych - tu miejsce przeniesienie własności/posiadania/ ryzyka dotyczącego wyrobów węglowych.

W związku z powyższym, w opinii Spółki, ustalenie masy ubytków przy przemieszczeniu wyrobów węglowych polegać powinno na porównaniu ich masy w miejscu ich załadunku (przy wysłaniu wyrobów) oraz miejscu ich odbioru zdefiniowanym w sposób określony w pkt 2. W rezultacie, w przypadku np. gdy warunki dostawy ustalone są, jako np. FCA, CPT miejsce załadunku i rozpoczęcia przemieszczenia jest tożsame z miejscem odbioru, nie powstają ubytki transportowe, które podlegałyby opodatkowaniu podatkiem akcyzowym w Spółce. Stanowisko to znajdzie również zastosowanie w przypadku, gdy Spółka będzie świadczyła usługi spedycyjne lub usługi przewozu na rzecz kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 i pkt 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2008r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011r. Nr 108, poz. 626, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, za wyroby akcyzowe uważa się wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy, przy czym wyroby energetyczne, określone wpoz. 19-21 tego załącznika są wyrobami węglowymi.

W poz. 19 załącznika nr 1 do ustawy, stanowiącym wykaz wyrobów akcyzowych, pod kodem ex CN 2701 wymieniono węgiel; brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgla - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych, w poz. 20 pod kodem ex CN 2702 wymieniono węgiel brunatny (lignit), nawet aglomerowany, z wyłączeniem gagatu - jeżeli jest przeznaczony do celów opałowych, natomiast w poz. 21 pod kodem CN ex 2704 00 koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych. Stosownie do objaśnień do załącznika nr 1 do ustawy, ex - dotyczy tylko danego wyrobu z danej pozycji lub kodu.

Dla węgla i koksu przeznaczonych do celów opałowych objętych pozycjami CN 2701, 2702 oraz 2704 00 ustawodawca przewidział w art. 89 ust. 1 pkt 1 ustawy, stawkę podatku w wysokości 1,28 zł/1 gigadżul (GJ).

Stosownie do art. 88 ust. 1 i ust. 6 ustawy, podstawą opodatkowania wyrobów energetycznych jest ich ilość, wyrażona, w zależności od rodzaju wyrobów, w litrach gotowego wyrobu w temperaturze 15oC lub w kilogramach gotowego wyrobu, albo wartość opałowa, wyrażona w gigadżulach (GJ).

Do celów poboru akcyzy ustala się wartości opałowe wyrobów węglowych, które wynoszą odpowiednio:

• 23,8 GJ/1000 kilogramów dla węgla objętego pozycją CN 2701;
  

• 8,6 GJ/1000 kilogramów dla węgla brunatnego objętego pozycją CN 2702;
  

• 27,5 GJ/1000 kilogramów dla koksu objętego pozycją CN 2704.
  
  

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 22 lit. a ustawy, podmiotem zużywającym jest podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który wyroby akcyzowe objęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie zużywa na cele uprawniające do zwolnienia.

Natomiast w myśl art. 2 ust. 1 pkt 23a ustawy, pośredniczącym podmiotem węglowym jest podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju, dokonujący sprzedaży, dostawy wewnątrzwspólnotowej, nabycia wewnątrzwspólnotowego, importu lub eksportu wyrobów węglowych, podlegających zwolnieniu od akcyzy.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c ustawy, ubytkami wyrobów akcyzowych są wszelkie straty przemieszczanych lub magazynowanych przez pośredniczący podmiot węglowy wyrobów węglowych. Zatem wszelkie straty wyrobów węglowych powstałe w trakcie ich przemieszczania lub magazynowania przez pośredniczące podmioty węglowe są ubytkami wyrobów węglowych, niezależnie od ich przeznaczenia

W myśl art. 9a ust. 1 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju;
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów węglowych;
3. dostawa wewnątrzwspólnotowa wyrobów węglowych;
4. import wyrobów węglowych;
5. eksport wyrobów węglowych;
6. użycie wyrobów węglowych do celów innych niż wskazane w art. 31a ust. 2, przy czym za takie użycie uważa się naruszenie warunków zwolnienia, jak i sprzedaż, dostawę wewnątrzwspólnotową albo eksport wyrobów węglowych przez podmiot korzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2, niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym, zamiast użycia go do celów zwolnionych;
7. użycie lub sprzedaż wyrobów węglowych uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary;
8. powstanie ubytków wyrobów węglowych.
   
   

Należy dodać, że zgodnie z art. 30 ust. 3 ustawy ubytki wyrobów węglowych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20, powstałe wskutek zdarzenia losowego lub siły wyższej, zwalnia się od akcyzy pod warunkiem, że podatnik wykaże zaistnienie okoliczności uprawniających do zwolnienia.

W innych przypadkach, zgodnie z art. 30 ust. 4 ww. ustawy zwalnia się od akcyzy ubytki wyrobów węglowych do wysokości ustalonej dla danego podmiotu przez właściwego naczelnika urzędu celnego na podstawie art. 85 ust. 1 pkt 1 albo ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.

Maksymalne normy dopuszczalnych ubytków wyrobów węglowych powstających w czasie wykonywania niektórych czynności, w trakcie których może dojść do ich powstania, zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 24 lutego 2009r. w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków i dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych (Dz. U. Nr 32, poz. 242, z późn. zm.).

Mając powyższe na uwadze w przypadku przemieszczania wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy do miejsca ich odbioru wskazanego przez nabywcę z zastosowaniem dokumentu dostawy straty powstałe podczas tego przemieszczenia są ubytkami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c ustawy i podlegają zwolnieniu z opodatkowania do wysokości ustalonej dla danego pośredniczącego podmiotu węglowego przez właściwego naczelnika urzędu celnego.

Pierwsze z pytań przedstawionych przez Wnioskodawcę dotyczy ustalenia, czy powstałe w trakcie przemieszczania ubytki/straty/niedobory węgla są czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem akcyzowym u Wnioskodawcy i czy w związku z tym Wnioskodawca będzie zobowiązany do opodatkowania takich ubytków.

Analiza art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c ustawy wskazuje, że wszelkie straty wyrobów węglowych powstałe w trakcie ich przemieszczania lub magazynowania przez pośredniczące podmioty węglowe, są ?ubytkami? wyrobów węglowych, o których mowa w art. 9a ust. 1 pkt 8 ustawy. Zatem wszelkie straty wyrobów węglowych powstałe w trakcie ich przemieszczania lub magazynowania przez pośredniczące podmioty węglowe są ubytkami wyrobów węglowych, niezależnie od ich przeznaczenia. Stosownie do powyższego, zastanowić się należy, w jakich sytuacjach ?ubytki? w rozumieniu ustawy mogą powstać u Wnioskodawcy. Odpowiadając na to pytanie w najbardziej skrótowy sposób stwierdzić należy, iż o powstaniu ?ubytków? po stronie Wnioskodawcy możemy mówić wyłącznie do nastąpienia tej chwili, w której wyroby węglowe przestaną być przez Wnioskodawcę magazynowane lub przemieszczane. A zatem decydujące znaczenie ma określenie momentu odbioru wyrobów węglowych przez kontrahentów Wnioskodawcy, tj. innych pośredniczących podmiotów węglowych lub podmiotów korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 2 ustawy. Zgodnie z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

?Istotnym obowiązkiem kupującego jest obowiązek odbioru rzeczy będących przedmiotem sprzedaży. Wykonanie tego obowiązku polega na objęciu rzeczy we władanie, w sposób odpowiadający właściwościom przedmiotu i postanowieniom umowy? - Zdzisław Gawlik komentarz do art. 535 Kodeksu Cywilnego, LEX 2010.Wydanie towaru powinno nastąpić zatem w określonym miejscu i czasie. O miejscu i czasie w jakim sprzedawca powinien wykonać swój obowiązek przesądza przede wszystkim treść umowy. Skoro zatem, jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu transakcji, strony ustalają, iż w istocie odbiór wyrobów węglowych następuje w miejscu prowadzenia działalności Wnioskodawcy, (na ?bramie? Spółki lub ?bramie pierwszego podmiotu w łańcuchu?), lub też na stacji kolejowej nadania, i z chwilą ?przekroczenia? tych miejsc przez przemieszczane wyroby węglowe, stają się one własnością nabywcy, stanowisko Wnioskodawcy, iż ?powstałe w trakcie przemieszczania ubytki/straty/ niedobory wyrobów węglowych nie są czynnością podlegająca opodatkowaniu podatkiem akcyzowym w Spółce, jak również Spółka nie będzie zobowiązana do ich rozliczenia dla celów podatku akcyzowego?, należy uznać za prawidłowe.

Kolejne z pytań przedstawionych przez Wnioskodawcę dotyczy sposobów ustalania ubytków powstałych w trakcie przemieszczenia wyrobów węglowych, które podlegać mogą opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. Słusznie wskazuje Wnioskodawca, iż ?Przemieszczenie należy uznać (...) za zakończone, gdy wyroby węglowe zostaną przekazane nabywcy (...) lub podmiotom działającym na ich rzecz.? Ponadto należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, z którego wynika, iż w przypadku gdy miejsce załadunku i rozpoczęcia przemieszczenia wyrobów węglowych jest jednocześnie uzgodnionym przez strony miejscem odbioru, u Wnioskodawcy nie powstają ubytki transportowe powstające podczas przewozu wyrobów węglowych, które podlegałyby opodatkowaniu. Na powyższe bez wpływu pozostaje kwestia organizacji transportu, skoro następuje on w istocie po dokonaniu odbioru wyrobów węglowych. Ustalenie różnicy ilości wyrobów węglowych przemieszczanych pomiędzy miejscem ich załadunku a miejscem ich odbioru przez nabywcę, umożliwia określenie powstałych ubytków wyrobów węglowych w trakcie ich przemieszczania. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy również w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 4 należy uznać za prawidłowe.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, a nie na jakichkolwiek własnych ustaleniach faktycznych związanych z postępowaniem podatkowym, o którym mowa w Dziale IV Ordynacji podatkowej. Wniosek strony o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza granice rozpoznawania danej sprawy i jest rozpatrywany zgodnie z Rozdziałem 1a Działu II Ordynacji podatkowej, który nie przewiduje w tym trybie prowadzenia postępowania podatkowego zmierzającego do ustalenia stanu faktycznego.

Ponadto tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisanym zaistniałym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego ? nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej ? rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dla zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.