Prawo do odliczenia podatku VAT w całości w związku z realizacją inwestycji.

24.9.2014

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko ? przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2014 r. (data wpływu 25 lipca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w całości w związku z realizacją inwestycji pn. ??? ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w całości w związku z realizacją inwestycji pn. ???.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest czynnym zarejestrowanym od 2014 r. w Drugim Urzędzie Skarbowym, do 2014 r. w Trzecim Urzędzie Skarbowym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W latach 2012 - 2013 Gmina zrealizowała zadanie pod nazwą ???.

Inwestycja realizowana była z udziałem środków UE w ramach działania ???, objętego PROW na lata 2007-2013.

Zadanie inwestycyjne finansowane było ze środków UE i własnych Gminy.

W ramach inwestycji wykonano roboty budowlane polegające na budowie placu przy nowym budynku biurowo -administracyjnym.

Zadanie inwestycyjne ??? obejmowało:

wykonanie placu z kostki brukowej i granitowej,

wybudowanie parkingu dla samochodów osobowych,

wybudowanie drogi dojazdowej,

wykonanie oświetlenia placu,

montaż fontanny wraz z przyłączami wod.-kan.,

wykonanie kanalizacji deszczowej i sanitarnej,

wykonanie małej architektury wraz z zielenią,

montaż monitoringu.

Wybudowane Centrum ?. jest zlokalizowane przy budynku biurowo - administracyjnym, który jest własnością Gminnego Zakładu Komunalnego Sp. z o. o i jest niezbędne do prawidłowego korzystania z budynku.

Gmina wynajmuje pomieszczenia biurowe, za które wnosi opłaty czynszowe.

Właścicielem Centrum Wsi jest Gmina.

Inwestycja została zakończona w 2013 r. i oddana do użytkowania w dniu 05.09.2013 r.

Wnioskodawca zamierza przekazać inwestycję do umownego i odpłatnego użytkowania tj. na podstawie umowy cywilno-prawnej w zamian za czynsz GZK Sp. z o. o. zawierając stosowną umowę z dniem 1.09.2014 r.

Za użytkowanie Centrum ?. na podstawie umowy cywilno-prawnej Wnioskodawca będzie wystawiać faktury, z których należny VAT będzie ujmowany w deklaracji VAT-7 oraz odprowadzony do Urzędu Skarbowego.

Faktury dokumentujące nabycie towarów i usług, w związku z realizowaną inwestycją wystawiane były na Gminę jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług.

Wydatki poniesione w związku ze zrealizowaną inwestycją miały związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

Przyczyniły się w sposób bezpośredni do powstania należności budżetowych (podatku należnego VAT). Zrealizowane zadanie należy do zadań własnych gminy na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy o samorządzie gminnym (zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadanie obejmuje budowę dróg, placów).

Wnioskodawca zamierza wykorzystywać przedmiotową inwestycję wyłącznie do czynności opodatkowanych (odpłatne użytkowanie).

Wnioskodawca będzie miał możliwość obiektywnego przyporządkowania kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Gmina nie dokonywała odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją ww. inwestycji.

W momencie realizowania inwestycji Gmina nie miała zgody Urzędu Marszałkowskiego na jej wydzierżawienie, dlatego też nie było pewności, że będzie ona wykorzystywana do czynności opodatkowanych.

Dokumenty związane z realizacja inwestycji nie potwierdzają, że Gmina zamierzała od początku realizacji inwestycji wykorzystać przedmiotową inwestycję wyłącznie do czynności opodatkowanych.

Inwestycja w momencie oddania do użytkowania została oddana do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Inwestycja od momentu oddania do użytkowania do czasu planowanego przekazania tej inwestycji do umownego i odpłatnego użytkowania jest wykorzystywana do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przekazanie inwestycji do umownego i odpłatnego użytkowania nastąpi 1.09.2014 r.

Wnioskodawca wykorzystuje Inwestycję tylko do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W dokumentach składanych do instytucji finansującej wynika, że inwestycja ma charakter ogólnodostępny. Gmina uzyskała zgodę Urzędu Marszałkowskiego Województwa na odpłatne udostępnianie (w drodze dzierżawy dóbr nabytych w ramach operacji Kształtowanie Wsi) na rzecz Gminnego Zakładu Komunalnego Sp. z o.o., którego wszystkie udziały są w posiadaniu Gminy.

Wnioskodawca występował z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie przedmiotowego projektu, ale wniosek pozostał bez rozpatrzenia ze względu na niezachowanie terminu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w odniesieniu do zrealizowanej inwestycji Gmina może odliczyć podatek VAT w całości?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z dyspozycją art. 86 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu towarów i usług dotyczących realizowanej inwestycji w całości, ponieważ następstwem są transakcje opodatkowane, w wyniku których wystąpi podatek VAT należny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust.

1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz towary i usługi z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powyższa zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? mocą art. 15 ust. 2 ustawy ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z okoliczności sprawy, w ramach wykonywania zadań własnych należących do jednostek samorządu terytorialnego, Gmina wybudowaną inwestycję oddała do użytkowania do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy w zakresie ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej, gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest osobie fizycznej, osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Należy ponadto zwrócić uwagę na treść przepisów dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.). Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Powyższe przepisy wskazują, że niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Wobec powyższego, za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W tym zakresie wskazać należy na orzeczenie TSUE z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie C-204/13, w którym TSUE stwierdził m.in.: ?Tak więc, jak już orzekł Trybunał, aby można było przyznać podatnikowi prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT i określić zakres tego prawa, zasadniczo konieczne jest istnienie bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a jedną lub kilkoma transakcjami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia (zob. wyrok z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie C 104/12 Becker, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).

Tymczasem należy stwierdzić, że w sporze rozstrzygniętym w ww. wyroku w sprawie Polski Trawertyn transakcja objęta podatkiem należnym przeprowadzona przez dwóch przyszłych wspólników, czyli wniesienie nieruchomości do spółki z tytułu wydatków inwestycyjnych do celów działalności gospodarczej tej spółki, objęta była niewątpliwie zakresem stosowania podatku VAT, ale stanowiła transakcję zwolnioną z tego podatku. Natomiast w sprawie rozpatrywanej w postępowaniu głównym transakcja objęta podatkiem należnym nie jest objęta zakresem stosowania podatku VAT, ponieważ nieodpłatne udostępnienie klienteli nowej spółce nie może być uznane za ?działalność gospodarczą? w rozumieniu szóstej dyrektywy.

Wspomniane udostępnienie klienteli nowej spółce jest bowiem ?nieodpłatne? i w związku z tym nie jest objęte ani zakresem stosowania art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy, który dotyczy wyłącznie dostawy towarów lub świadczenia usług dokonywanych odpłatnie, ani zakresem stosowania art. 4 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy, który dotyczy wyłącznie wykorzystywania własności dóbr materialnych lub niematerialnych celem stałego osiągania zysku.? (pkt 34-36 wyroku).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, który jest czynnym zrejestrowanym podatnikiem podatku VAT, zrealizował zadanie pod nazwą ???. Inwestycja realizowana była z udziałem środków w ramach działania ???, objętego PROW na lata 2007-2013.

Zadanie inwestycyjne ??? obejmowało:

wykonanie placu z kostki brukowej i granitowej,

wybudowanie parkingu dla samochodów osobowych,

wybudowanie drogi dojazdowej,

wykonanie oświetlenia placu,

montaż fontanny wraz z przyłączami wod.-kan.,

wykonanie kanalizacji deszczowej i sanitarnej,

wykonanie małej architektury wraz z zielenią,

montaż monitoringu.

Wybudowane Centrum ?. jest zlokalizowane przy budynku biurowo - administracyjnym, który jest własnością Gminnego Zakładu Komunalnego Sp. z o. o. Właścicielem Centrum ?. jest Gmina. Inwestycja została zakończona w 2013 r. i oddana do użytkowania w dniu 05.09.2013 r. Wnioskodawca zamierza przekazać inwestycję do umownego i odpłatnego użytkowania tj. na podstawie umowy cywilno-prawnej w zamian za czynsz GZK Sp. z o. o. Za użytkowanie Centrum ?. Wnioskodawca będzie wystawiał faktury, z których, należny podatek VAT będzie ujmował w deklaracjach VAT-7 oraz odprowadzał do Urzędu Skarbowego. Faktury dokumentujące nabycie towarów i usług w związku z realizowaną inwestycją były wystawiane na Wnioskodawcę jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług. Wydatki poniesione w związku ze zrealizowaną inwestycją miały związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Wnioskodawca zamierza wykorzystywać przedmiotową inwestycję wyłącznie do czynności opodatkowanych (odpłatne użytkowanie). Gmina nie dokonywała odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją ww. inwestycji. W momencie realizowania inwestycji Gmina nie miała zgody Urzędu Marszałkowskiego na jej wydzierżawienie, dlatego też nie było pewności, że będzie ona wykorzystywana do czynności opodatkowanych. Dokumenty związane z realizacja inwestycji nie potwierdzają, że Gmina zamierzała od początku realizacji inwestycji wykorzystać przedmiotową inwestycję wyłącznie do czynności opodatkowanych. Inwestycja w momencie oddania do użytkowania została oddana do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Inwestycja od momentu oddania do użytkowania do czasu planowanego przekazania tej inwestycji do umownego i odpłatnego użytkowania jest wykorzystywana do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. W dokumentach składanych do instytucji finansującej wynika, że inwestycja ma charakter ogólnodostępny. Gmina uzyskała zgodę Urzędu Marszałkowskiego Województwa na odpłatne udostępnianie (w drodze dzierżawy dóbr nabytych w ramach operacji Kształtowanie Wsi) na rzecz Gminnego Zakładu Komunalnego Sp. z o.o., którego wszystkie udziały są w posiadaniu Gminy.

Jak wynika z okoliczności sprawy w momencie podjęcia działań w celu realizacji projektu polegającego na: wykonaniu placu z kostki brukowej i granitowej, wybudowaniu parkingu dla samochodów osobowych, wybudowaniu drogi dojazdowej, wykonaniu oświetlenia placu, montażu fontanny wraz z przyłączami wod.-kan., wykonaniu kanalizacji deszczowej i sanitarnej, wykonaniu małej architektury wraz z zielenią, montażu monitoringu. Wnioskodawca nie zadeklarował zamiaru wykorzystania inwestycji do czynności opodatkowanych. Wnioskodawca wystąpił do Urzędu Marszałkowskiego o wyrażenie zgody na przekazanie przedmiotowej inwestycji w dzierżawę, jednakże jak wynika z opisu sprawy w momencie ponoszenia wydatków związanych z realizacją inwestycji Zainteresowany nie posiadał takiej zgody. Ponadto, od momentu oddania do użytkowania do czasu planowanego przekazania tej inwestycji w dzierżawę, inwestycja jest wykorzystywana do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem, stwierdzić należy, iż Gmina, nabywając towary i usługi celem wytworzenia przedmiotowej inwestycji, nie nabywała ich do działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i tym samym nie działała w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Również po oddaniu inwestycji do użytkowania, inwestycja ta nie była używana do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, skoro Gmina, po zakończeniu inwestycji, oddała ją do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, to w konsekwencji od momentu rozpoczęcia inwestycji do momentu planowanego oddania inwestycji w dzierżawę wyłączyła tę inwestycję całkowicie z systemu podatku VAT.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że Gmina, dokonując zakupów towarów i usług związanych z realizacją przedmiotowej inwestycji, nie wykonywała tych czynności do działalności gospodarczej i nie działała w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy i tym samym nie spełniła przesłanki z art. 86 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do powyższego należy przywołać art. 168 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zgodnie z którym, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia ? od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić ? VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika. Z ugruntowanego orzecznictwa TSUE wynika, że aby podmiot miał prawo do odliczenia VAT, musi on być podatnikiem w rozumieniu przepisów dyrektywy, a po drugie towary i usługi powinny być używane do celów transakcji podlegających opodatkowaniu (zob. np. wyrok z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-137/02, pkt 24).

W pkt 8-9 wyroku w sprawie C-97/90 Lennartz TSUE stwierdził, że prawo do odliczeń powstaje w momencie, gdy podlegający odliczeniu podatek staje się wymagalny. W konsekwencji o istnieniu tego prawa do odliczeń może zadecydować jedynie charakter, w jakim osoba występuje w danym czasie. Zgodnie z art. 17 (2) szóstej dyrektywy, o ile podatnik, działający w tym charakterze, używa towarów dla celów czynności podlegających opodatkowaniu, jest on uprawniony do odliczania podatku należnego lub zapłaconego od takich towarów. Jeżeli towary nie są używane do celów działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 4, lecz do celów prywatnej konsumpcji, nie powstaje żadne prawo do odliczeń.

W kontekście ww. opisu stanu faktycznego należy powołać również wyrok TSUE z dnia 2 czerwca 2005 r. w sprawie C-378/02 Waterschap Zeeuws Vlaanderen. W wyroku tym TSUE stwierdził, że art. 17 szóstej dyrektywy określa moment powstania prawa do odliczenia i stanowi, iż jedynie charakter, w jakim podmiot działał w chwili nabycia dobra, determinuje istnienie prawa do odliczenia. Podmiot prawa publicznego, który nabywa dobro inwestycyjne jako władza publiczna, w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy, a zatem nie działając w charakterze podatnika, i który następnie sprzedaje to dobro, działając w charakterze podatnika, nie korzysta w zakresie tej sprzedaży z prawa do dokonania korekty, na podstawie art. 20 tej dyrektywy, na potrzeby odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu tego dobra (zob. pkt 38 i 44 wyroku w sprawie C-378/02). Ponadto okoliczność, że następnie podmiot ten działał jako podatnik, nie może na podstawie art. 20 szóstej dyrektywy skutkować tym, że będzie można odliczyć podatek VAT zapłacony przez ten podmiot z tytułu transakcji dokonanych jako władza publiczna i z tego względu nieopodatkowanych (zob. pkt 40 ww. wyroku).

Oznacza to, że jeżeli w momencie nabycia towarów podmiot nie działał w charakterze podatnika VAT wtedy takiemu podmiotowi nie przysługuje w żadnym momencie prawo do odliczenia VAT naliczonego. Zgodnie bowiem z obowiązującym obecnie art. 167 dyrektywy 2006/112/WE prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny. Późniejsza zmiana przeznaczenia takich towarów z działalności niedającej prawa do odliczenia na działalność dającą takie prawo, nie będzie skutkowała dla podatnika nabyciem prawa do odliczenia VAT. Powyższe tezy wyroku w sprawie C-378/02 zachowują aktualność również w odniesieniu do odpowiadających im przepisów dyrektywy 2006/112/WE (art. 167-168 oraz art. 184-192).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Gmina realizowała przedmiotową inwestycję celem przekazania do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. W ocenie tut. Organu, nabycie towarów i usług służących do realizacji projektu pn. ??? nie miało związku z działalnością gospodarczą, gdyż wytworzona inwestycja została przeznaczona do czynności pozostających poza zakresem VAT. Oznacza to, że w chwili nabycia towarów i usług w trakcie realizacji inwestycji, Gmina nie działała w charakterze podatnika VAT. Późniejsza zmiana przeznaczenia (oddanie inwestycji w odpłatne użytkowanie) nie spowoduje powstania prawa do odliczenia VAT, gdyż prawo takie powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny (art. 167 dyrektywy 2006/112/WE).

Należy podkreślić, iż planowana czynność oddania przedmiotowej inwestycji w odpłatne użytkowanie na podstawie umowy cywilno-prawnej będzie czynnością wykonywaną przez Gminę w ramach jej działalności gospodarczej i wówczas Gmina dla tej czynności uzyska przymiot podatnika podatku VAT.

Jednakże nawet późniejsze wykorzystanie inwestycji do czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług (oddanie w odpłatne użytkowanie), dla której Gmina będzie posiadać status podatnika VAT, nie oznacza, że w momencie zakupów towarów i usług dla potrzeb realizacji inwestycji, Wnioskodawca nabył prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Jeżeli Wnioskodawca, w trakcie inwestycji, jak również po jej oddaniu do użytkowania, faktycznie wyłączył wybudowaną inwestycję poza regulacje objęte przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, to nawet późniejsze włączenie jej do działalności gospodarczej i nabycie statusu podatnika dla czynności dzierżawy oraz przeznaczenie wybudowanej inwestycji do czynności opodatkowanych, nie daje Wnioskodawcy prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług służących do wytworzenia przedmiotowej inwestycji. Bowiem, Zainteresowany nie nabył nigdy prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z tymi zakupami, a zatem nie istnieje podatek, który można odliczyć.

W konsekwencji Wnioskodawca ponosząc wydatki celem realizacji przedmiotowej inwestycji, nie nabył prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług dla potrzeb realizacji przedmiotowej inwestycji.

W związku z powyższym oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.