Dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dokonanych transakcji oraz (...)

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dokonanych transakcji oraz prawa do odliczenia i zwrotu podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Koncern.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 25 października 2013 r. (data wpływu 28 października 2013 r.) o należną opłatę oraz kserokopię potwierdzenia jej uiszczenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na oddawaniu w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu środków transportu swoim kontrahentom. Ponadto, Spółka zawarła z Koncernem umowę o wydanie kart flotowych zwaną dalej Umową. Przedmiotem Umowy jest określenie zasad i trybu współpracy pomiędzy stronami w zakresie dokonywania przez Wnioskodawcę transakcji bezgotówkowych przy użyciu kart flotowych oraz określenie zasad wydawania i używania przez Wnioskodawcę tych kart, a także zasad rozliczeń za transakcje bezgotówkowe dokonywane przez Wnioskodawcę przy użyciu kart w sieci stacji paliw należących do Koncernu lub z nim współpracujących. Umowa zawarta z Koncernem reguluje sposób ustalania ceny, terminy, płatności itd. Na podstawie umowy Wnioskodawca zobowiązał się, iż w każdym okresie rozliczeniowym dokona zakupu paliw w określonej wysokości poprzez złożenie stosownej Deklaracji Zakupu Paliwa wymaganej przez Koncern. Spółka udostępnia korzystającym, z którymi zawarła umowę leasingu karty paliwowe, o których mowa powyżej umożliwiające bezgotówkowe rozliczenia w związku z pobieraniem na stacjach paliw takich produktów jak paliwa silnikowe (benzyna, olej napędowy, LPG itp.), na podstawie zawartych umów. Umowy te określają szczegółowy asortyment produktów i usług, które będzie można nabyć przy użyciu kart, określają także warunki finansowe transakcji oraz zawierają także inne istotne postanowienia, takie jak terminy płatności, skutki niewykonania umowy, zasady odpowiedzialności Wnioskodawcy za nieterminowe uiszczenie zobowiązań. Za pomocą kart paliwowych korzystający mogą regulować należność tylko za produkty wskazane w umowie o udostępnieniu kart paliwowych, zawartej pomiędzy Spółką a danym Korzystającym i tylko na stacjach paliw prowadzonych przez koncerny paliwowe określone w Umowie. Karty mają określony termin ważności, nabywane za ich pomocą produkty i usługi (w tym paliwo) będą mogły być wykorzystywane do pojazdów wskazanych we wniosku o kartę paliwową (jedynie tych które zostały oddane przez Spółkę Wnioskodawcę korzystającym w leasing), każda z kart jest przypisana do konkretnego - oddanego w leasing - pojazdu poprzez wytłoczony na niej numer rejestracyjny. Nabywanie przez korzystających z produktów przy użyciu kart paliwowych następuje w formie bezgotówkowej. Transakcje dokonywane przy użyciu kart flotowych są fakturowane przez Koncern na Wnioskodawcę. Następnie kontrahent Wnioskodawcy, tj. korzystający jest przez Wnioskodawcę obciążany kwotami wynikającymi z faktur otrzymanych od Koncernu za zakupione przez korzystającego produkty i usługi. Na obrót paliwami ciekłymi Wnioskodawca posiada stosowną koncesję. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, podobnie jak Koncern oraz kontrahenci Wnioskodawcy.

W związku z zawarciem umowy przez Wnioskodawcę z Koncernem Wnioskodawca zobowiązany został do ustanowienia na rzecz Koncernu zabezpieczenia roszczeń, które mogą wyniknąć z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, w tym zwłoki z zapłatą należności na transakcje bezgotówkowe. Zabezpieczenie powyższe zgodnie z Ogólnymi Warunkami Używania Kart Flotowych Wnioskodawca został zobligowany do ustanowienia na własny koszt w formie, wysokości oraz na okres uzgodniony z Koncernem. Podkreślić ponadto należy zatem, iż Wnioskodawca przejął na siebie całą odpowiedzialność i ryzyko niewypłacalności jego kontrahentów w związku z oddaniem im do użytkowania kart flotowych uprawniających ich do zawierania transakcji bezgotówkowych w imieniu i na rachunek Wnioskodawcy. Wskazać dodatkowo należy, iż w związku z zawartą umową na Wnioskodawcy ciąży szereg obowiązków związanych z prawidłowym użytkowaniem kart flotowych. W pierwszej kolejności Wnioskodawca jako strona umowy z Koncernem ma wpływ na kształtowanie cen produktów nabywanych przez końcowych użytkowników kart flotowych bowiem to Wnioskodawca zobowiązany jest do zadeklarowania na stosownym dokumencie ilości paliwa, którą będzie w danym miesiącu nabywał co wiąże się bezpośrednio z finalną ceną nabycia paliwa oraz innych produktów, która negocjowana jest przez Wnioskodawcę. Wobec powyższego Wnioskodawca tym samym ma istotne uprawnienie decyzyjne co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów i świadczeniem usług na rzecz kontrahentów Wnioskodawcy będących użytkownikami kart flotowych, którzy nie mają wpływu na ustalane ceny nabycia paliwa. Podkreślić ponadto należy, iż również na Wnioskodawcy ciąży obowiązek prowadzenia ewentualnego postępowania reklamacyjnego w związku z nieprawidłowym, czy niezgodnym z umową postępowaniem czy zachowaniem Koncernu w stosunku do użytkowników kart flotowych. Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Używania Kart Flotowych to Flota czyli w niniejszym przypadku Wnioskodawca zobowiązany jest do pisemnego pod rygorem nieważności zgłoszenia reklamacji w terminie 14 dni od dnia, w którym Wnioskodawca dowiedział się o reklamowanym działaniu Koncernu. Dodatkowo Wnioskodawca w związku ze zgłoszoną reklamacją zobowiązany jest do przygotowania kompletu dokumentów potwierdzających zasadność reklamacji. Tym samym ma szereg uprawnień charakterystycznych dla pomiotu który rozporządza towarami jak właściciel.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy transakcje dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą, a jego kontrahentami (korzystającymi), dokonującymi zakupów na stacjach paliw należących do Koncernu lub z nim współpracujących (akceptujących karty flotowe), stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a więc czy Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji?
2. Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jego rzecz przez Koncern, a dokumentujących nabycie towarów i usług, które następnie są przedmiotem odprzedaży na rzecz kontrahentów Wnioskodawcy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W ocenie Wnioskodawcy transakcje dokonywanie pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentami, polegające na obciążeniu kontrahentów za towary i usługi wydane im bezpośrednio na stacjach paliw, należących do Koncernu lub z nim współpracujących (akceptujących karty flotowe), stanowią odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania kwoty podatku należnego w swoich rozliczeniach podatkowych. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 7 ust. 8 ustawy o VAT). Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 8 ustawy w sytuacji, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że ustawodawca uregulował sposób opodatkowania specyficznych transakcji, w których uczestniczy więcej niż 2 podmioty przy czym towar jest wydawany przez pierwszego dostawcę bezpośrednio na rzecz ostatniego (finalnego) nabywcy. Są to tzw. transakcje łańcuchowe, w ramach których przyjmuje się, że każdy z podmiotów uczestniczących w łańcuchu dostaw wykonał czynność opodatkowaną VAT (odpłatną dostawę towarów). Nie ma przy tym znaczenia, że podmiot ?środkowy? nigdy nie otrzymał fizycznie tego towaru. Ustawodawca przyjął bowiem pewnego rodzaju fikcję prawną skutkującą tym, że każdy z podatników uczestniczących w tego typu transakcji dokonał czynności opodatkowanej VAT, a w rezultacie jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego i wystawienia faktury VAT dla dokonanej przez siebie dostawy towarów. Odnieść się w tym miejscu należy także do orzeczenia NSA z dnia 22.06.2010 r., I FSK 1114/09, w którym to Sąd wskazał, iż ?Przepis art. 7 ust. 8 u.p.t.u. z 2004 r. stanowi, że w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w sposób, że pierwszy z nich wydaje towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towaru dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Czyli każda transakcja jest traktowana odrębnie.? Zgodnie zatem z powyższym skoro każda transakcja traktowana jest odrębnie tym samym każdy z podmiotów dokonał czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług i zobowiązany jest do wystawiania przez siebie faktury VAT, Wobec powyższego stwierdzić należy, iż przepisy omówione powyżej mają zastosowanie do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Bowiem na podstawie umów zawartych z Koncernem Spółka nabywa określane towary lub usługi, które następnie odprzedaje swoim kontrahentom.

Fizyczne wydanie towarów czy faktyczne świadczenie usług ma natomiast miejsce pomiędzy stacją benzynową, należącą do Koncernu lub z nią współpracującą (podmiot pierwszy w łańcuchu) a kontrahentami (podmiot ostatni). Wnioskodawca występuje w tym wypadku zarówno jako nabywca, jak i dostawca, biorący udział w łańcuchu dostaw i świadczeniu usług.

Oznacza to, że jest podatnikiem VAT z tytułu opisanych transakcji. Fakt, że Wnioskodawca fizycznie nie dysponuje towarami pozostaje w tym wypadku bez znaczenia, gdyż w świetle ustawy o VAT jest zobowiązany do odpowiedniego udokumentowania transakcji i wykazania ich w swoich rozliczeniach podatkowych, co wynika z fikcji prawnej, stworzonej przez art. 7 ust. 8 ustawy o VAT. W związku z zawarciem umowy przez Wnioskodawcę z Koncernem ma on szereg obowiązków (zobowiązany został do ustanowienia na rzecz Koncernu zabezpieczenia roszczeń). Ponadto Wnioskodawca przejął na siebie całą odpowiedzialność i ryzyko niewypłacalności jego kontrahentów w związku z oddaniem im do użytkowania kart flotowych uprawniających ich do zawierania transakcji bezgotówkowych w imieniu i na rachunek Wnioskodawcy. Wskazać dodatkowo należy, iż w związku z zawartą umową na Wnioskodawcy ciąży szereg obowiązków związanych z prawidłowym użytkowaniem kart flotowych. Jednocześnie Wnioskodawca jako strona umowy z Koncernem ma wpływ na kształtowanie cen produktów nabywanych przez końcowych użytkowników kart flotowych bowiem to Wnioskodawca zobowiązany jest do zadeklarowania na stosownym dokumencie ilości paliwa, którą będzie w danym miesiącu nabywał co wiąże się bezpośrednio z finalną ceną nabycia paliwa oraz innych produktów, która negocjowana jest przez Wnioskodawcę. Wobec powyższego Wnioskodawca tym samym ma istotne uprawnienia decyzyjne co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów i świadczeniem usług na rzecz kontrahentów Wnioskodawcy będących użytkownikami kart flotowych. Podkreślić ponadto należy, iż również na Wnioskodawcy ciąży obowiązek prowadzenia ewentualnego postępowania reklamacyjnego w związku z nieprawidłowym, czy niezgodnym z umową postępowaniem czy zachowaniem Koncernu w stosunku do użytkowników kart flotowych. Dodatkowo Wnioskodawca w związku ze zgłoszoną reklamacją zobowiązany jest do przygotowania kompletu dokumentów potwierdzających zasadność reklamacji. Tym samym ma szereg uprawnień charakterystycznych dla pomiotu, który rozporządza towarami jak właściciel. Na udział Wnioskodawcy w łańcuchu dostaw i świadczeniu usług wskazuje również sam charakter jego działań. Jest on bowiem aktywnym uczestnikiem transakcji, gdyż negocjuje odpowiednie warunki z Koncernem w zakresie oferowanych przez niego towarów i usług, a następnie ustala odpowiednie zasady współpracy i dostaw towarów i usług ze swoimi kontrahentami oraz odpowiednio kształtuje sposób ustalania cen pomiędzy nim a kontrahentami. Wnioskodawca dokonując więc dostawy towarów i usług działa jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. W myśl wskazanego przepisu za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, która obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...).Taka sytuacja ma właśnie miejsce w przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu faktycznym, gdyż występuje on w roli handlowca nabywającego i odprzedającego towary i usługi (dokonuje obrotu). Słuszność powyższej argumentacji została również potwierdzona w licznych interpretacjach Ministra Finansów dotyczących analogicznych stanów faktycznych. Stanowisko takie w tożsamym stanie faktycznym opisanym jako zdarzenie przyszłe zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 10 kwietnia 2013 roku, nr IPTPP2/443-41/13-5/PR, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 października 2012 roku, nr IPPP1/443-674/12-2/MPe czy też w interpretacji indywidualnej z dnia 14 maja 2012r. IPPP3/443-259/12-4/JF. Potwierdzenie powyższego stanowiska odnaleźć można także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21.01.2013 r. ITPP2/443-1300/12/AK, w której to wskazano, iż ?Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie w stanie ?nieprzetworzonym? odsprzedaje go swojemu kontrahentowi.? Podkreślić należy, iż z sytuacją opisaną powyżej bez wątpienia mamy do czynienia w niniejszej sprawie bowiem Spółka działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru ale w taki sposób, iż towar wydawany jest przez jej kontrahenta podmiotowi korzystającemu a zatem zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług uznaje się, iż nabyła ona towar i następnie dokonała dostawy tego towaru w stanie nieprzetworzonym. Powyższa argumentacja znajduje także swoje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z 12 września 2011 r. (nr ILPP2/443-942/11-2/AK) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, że ?wnioskodawca zobowiązany jest do uznania transakcji pomiędzy nim a klientami za odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług i naliczenia w związku z obciążaniem klientów za nabycie towarów i usług przy pomocy kart paliwowych podatku należnego oraz wykazania go w deklaracji podatkowej?. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu do analogicznych wniosków doszedł również w interpretacji indywidualnej z 27 kwietnia 2011 r., (ILPP4/443-156/11-4/JKa). Pośrednio również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 4 października 2011 (nr IPPPl/443-1053/11-2/ISz) przyznał że przy transakcjach za pośrednictwem kart paliwowych w modelu analogicznym do opisanego przez Spółkę, mamy do czynienia z dostawą towarów i świadczeniem usług przez leasingodawcę na rzecz klientów posługujących się kartami paliwowymi przy nabyciu towarów i usług na stacjach paliw.

Ad. 2.

W ocenie Spółki, transakcje dokonywane pomiędzy Spółką a Dostawcami, w ramach których wydają oni towary lub usługi Klientom Spółki posiadającym karty paliwowe, stanowią odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Nabywane w ten sposób przez Spółkę towary i usługi są następnie sprzedawane przez Spółkę klientom, a więc służą wykonywaniu przez nią czynności opodatkowanych. W związku z powyższym, Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Dostawców dokumentujących transakcje zrealizowane przez jej Klientów przy użyciu kart flotowych.

Zdaniem Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jego rzecz przez Koncern, a dokumentujących nabycie towarów i usług które następnie są przedmiotem odprzedaży na rzecz kontrahentów Wnioskodawcy. Transakcje dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a Koncernem, w ramach których wydawane są towary lub usługi kontrahentom Wnioskodawcy posiadającym karty paliwowe stanowią odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. Nabywane w ten sposób przez Wnioskodawcę towary i usługi są następnie przez niego odsprzedawane kontrahentom, a więc służą wykonywaniu przez niego czynności opodatkowanych. W związku z powyższym Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Koncern dokumentujących transakcje zrealizowane przez jego kontrahentów przy użyciu kart paliwowych. Wynika to zarówno z zasad ogólnych - tj. konstrukcji podatku od towarów i usług mającej zapewnić neutralność tego podatku, jak również przepisów ustawy i znajduje swoje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. Zgodnie z zasadą neutralności VAT, podatnik nie powinien ponosić ciężaru tego podatku, który ekonomicznie przerzucany jest na ostatecznego konsumenta towaru/usługi. Gwarancją zasady neutralności VAT jest istnienie prawa do odliczenia podatku przez podatnika od nabytych w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej towarów i usług. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 23 września 2010 r. (sygn. I FSK 927/09) ?realizacja zasady neutralności VAT wyraża się zatem w stworzeniu takich rozwiązań legislacyjnych oraz ich wykładni, w ramach których podatek naliczony (zapłacony) przez podatnika w cenie nabytych towarów i usług dla celów jego działalności opodatkowanej tym podatkiem, może zostać odliczony, nie stanowiąc tym samym dla podatnika obciążenia kosztowego.? Dobitniej nawet zasadę tę wyraził ETS w niebudzącym żadnych wątpliwości wyroku z 15 stycznia 1998 r. w sprawie C-37/95 Ghent Coal Terminal NV stwierdzając, że ?system odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób, iż wszelka działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu lub rezultatu, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny pod warunkiem, że działalność ta podlega temu podatkowi.? (tłumaczenie z języka angielskiego: Ernst & Young, dostępne w programie Lex Prestige, LEX nr 84296, ECR 1998/1/1-00001). Nie ulega zatem wątpliwości, że zasada neutralności VAT, wyrażająca się w prawie podatnika do odliczenia podatku naliczonego, stanowi fundament systemu podatku VAT, w tym polskiego podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT podatnik ma prawo odliczyć podatek naliczony związany z nabytymi towarami lub usługami, o ile te towary i usługi zostały przez niego wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych. Analiza tych przepisów, poprzedzona musi być jednak odwołaniem się do fundamentalnej cechy podatku od wartości dodanej wyrażającej się w zasadzie neutralności. Wynika ona jeszcze z zapisów VI Dyrektywy i polega na odciążeniu podatnika od ponoszenia ciężaru podatku od wartości dodanej, co realizowane jest poprzez umożliwienie mu odliczenia podatku naliczonego zawartego w zakupach. ?Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się m.in. dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających taki stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku są traktowane w doktrynie prawa wspólnotowego systemu VAT jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej?(VI Dyrektywa VAT Komentarz do Rady Unii Europejskiej dotyczących wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, pod red. K. Sachsa, C.H. Beck Warszawa 2004 s. 417). Uznanie i przestrzeganie tej zasady było niejednokrotnie akcentowane przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który w swoich orzeczeniach podkreślał, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego zostało wprowadzone w celu całkowitego uwolnienia przedsiębiorcy od kosztów podatku VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku prowadzonej działalności (ETS w sprawie 268/83 pomiędzy D.

A. Rompelman i E. A. Rompeiman-Van Deelen a Minister van Financien (Holandia)). Podobnie w sprawie 50/87 ETS wskazał, że ustanawiając i stosując wbrew VI Dyrektywie zasady podatkowe, które ograniczają prawo przedsiębiorcy do odliczeń podatku VAT zapłaconego w związku z zakupami, w przypadku których Dyrektywa nie przewiduje ograniczenia prawa odliczenia Republika Francuska nie dopełniła zobowiązań wynikających z Traktatu Rzymskiego. System odliczeń podatku wynikający z art. 17 do 20 VI Dyrektywy ma na celu zdjęcie z podatnika ciężaru związanego z ekonomicznym kosztem podatku, jaki podatnik musi zapłacić w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej. Wszelkie ewentualne ograniczenia przyznanego podatnikom prawa do odliczeń powinny być wprowadzone ze względu na konieczność ujednolicenia obciążeń tym podatkiem w podobny sposób we wszystkich Państwach Członkowskich na podstawie wspólnych regulacji wiążących te państwa. Jeśli w prawie wspólnotowym nie ma regulacji, która pozwalałby na ograniczenie prawa podatników do odliczenia, to prawo do odliczenia powinno być w pełni respektowane (VI Dyrektywa VAT pod red K. Sachsa, Podatkowe Komentarze Becka, CH. Beck Warszawa 2004 s. 418 i nast.). Zasada powyższa w zestawieniu z regulacjami art. 17 i 18 VI Dyrektywy pozwala na przyjęcie wielokrotnie już artykułowanej przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości zasady, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest żadnym szczególnym dobrodziejstwem czy ulgą ale podstawowym uprawnieniem wynikającym z konstrukcji i zasad rządzących opodatkowaniem obrotu podatkiem od wartości dodanej. Uprawnienie powyższe i rozumiane i pojmowane jest w systemie porządku prawnego Wspólnoty wyjątkowo szeroko o czym świadczą ostatnio zapadłe orzeczenia ETS, stwierdzające, iż nawet w przypadku transakcji zawartych ma podstawie umów bezwzględnie nieważnych (sprzecznych z zasadami porządku publicznego) nabywca, w pewnych okolicznościach jest uprawniony do odliczenia zapłaconego podatku (orzeczenia w sprawach Axel Kittel oraz Recolta Recycling SPRL C-439/04 i C-440/04). Towarów, w przypadku gdy jedna z transakcji poprzedzających to nabycie lub po nim następująca wykonana została przez inny podmiot uczestniczący w obrocie tym towarem w celu obejścia prawa lub oszustwa w zakresie podatku VAT (w sprawie Optigen C-354/03, C-484/03; Federation of Technological Industries and Others C-348/04; Halifax and Others C-255/02). W zapadłym na gruncie VI Dyrektywy orzecznictwie utrwalił się pogląd, iż art. 17 określa precyzyjnie warunki powstania i zakres prawa do odliczenia nie pozostawiając państwom członkowskim żadnego marginesu dowolności w zakresie jego wprowadzania w życie (wyrok ETS C-33/03 z dnia 10 marca 2005 r.). Z treści cytowanego przepisu bezsprzecznie wynika, iż koniecznym do realizacji prawa do odliczenia jest jedynie związek zakupów z działalnością gospodarczą. Odnosząc te uwagi do stanu faktycznego, którego dotyczy niniejszy wniosek należy zauważyć, iż jak już wskazano, w ramach łańcucha dostaw i świadczenia usług Wnioskodawca nabywa określone towary i usługi od Koncernu. Koncern dokumentuje sprzedaż na rzecz Wnioskodawcy fakturami VAT z wykazanym podatkiem naliczonym VAT. Towary te i usługi są następnie odsprzedawane kontrahentom Wnioskodawcy i faktycznie wykorzystywane w działalności tych kontrahentów. Stanowisko takie w tożsamym stanie faktycznym opisanym jako zdarzenie przyszłe zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 10 kwietnia 2013 roku, nr IPTPP2/443-41/13-5/PR, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 23 października 2012 roku, nr (IPPP1/443-674/l2-2/Mpe) czy też w interpretacji indywidualnej z dnia 14 maja 2012r. IPPP3/443-259/12-4/JF. Powyższe stanowisko znajduje także swoje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacjach z 12 września 2011 r. (nr ILPP2/443-942/11-2AK) czy z 9 czerwca 2011 r. (nr ILPP4/443-217/11-3/EWW). Należy przy tym zauważyć, że w tym przypadku nie mają zastosowania ograniczenia prawa do odliczenia podatku VAT przewidziane w ustawie nowelizującej (tekst jedn.: w art. 4 obowiązującym do końca 2012 r.) oraz w ustawie o VAT (tekst jedn.: w art. 88a, który wejdzie w życie 1 stycznia 2013 r. ustawy o VAT), a dotyczące nabycia paliw silnikowych. Zgodnie bowiem z przywołanymi przepisami obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów: samochodowych wskazanych w art. 86a ust 1 ustawy o VAT oraz art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej. Zdaniem Spółki powyższe ograniczenie nie będzie miało zastosowania w jej przypadku ponieważ nabyte paliwo jest dla Spółki towarem handlowym. Uzasadniając powyższe stanowisko Spółka wskazuje, że ograniczenie w zakresie odliczenia podatku VAT od paliw do określonych pojazdów ma zastosowanie jedynie w sytuacji nabywania paliw, które zostaną użyte przez nabywcę jako napęd do używanego przez niego pojazdu samochodowego. A contrario, nie ma ono zastosowania, gdy paliwo jest towarem handlowym, nabytym w celu jego dalszej odprzedaży, a nie do bezpośredniego zużycia. Potwierdzeniem słuszności stanowiska Spółki odnośnie prawa do odliczenia podatku VAT, może być wydana w dniu 14 maja 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie interpretacja o nr IPPP3/443-259/12-4/JF. Prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu towarów i usług w transakcjach takich jak będąca przedmiotem niniejszego wniosku zostało również potwierdzone w interpretacji z 4 października 2011 r. (nr IPPP1/443-1053/11-2/ISz), w której wskazano, że ?spełniony został podstawowy warunek pozwalający podatnikowi na dokonanie odliczenia podatku VAT naliczonego i wykazanego w fakturach zakupowych tj. wykorzystywania nabytych towarów i usług w działalności opodatkowanej jako odsprzedaż przez Spółkę paliw i produktów pozapaliwowych na rzecz Klientów?. W odniesieniu do stanu faktycznego zaprezentowanego w niniejszym wniosku podkreślić ponadto należy, iż Wnioskodawca dokonuje szeregu czynności związanych z prawidłowym użytkowaniem kart paliwowych oraz ich obsługą. To Wnioskodawca bowiem negocjuje ceny paliw oraz produktów, które użytkownicy kart flotowych nabywają w ramach transakcji bezgotówkowych czym tym samym ma zasadnicze uprawnienia decyzyjne co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów i świadczeniem usług na rzecz swoich kontrahentów. Ponadto to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek prowadzenia ewentualnego postępowania reklamacyjnego. To także Wnioskodawca zobowiązany jest do zabezpieczenia roszczeń Koncernu i tym samym to Wnioskodawca ponosi ryzyko niewypłacalności użytkowników kart flotowych, którzy uprawnieni są na ich podstawie do zawierania transakcji bezgotówkowych. Zatem w związku z powyższym Wnioskodawca rzeczywiście uczestniczy w transakcji nabywania paliwa i jego dostawy swoim kontrahentom przez Koncern wobec czego bez wątpienia ma on prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego. Powyższe stanowisko znajduje także swoje potwierdzenie w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 27.06.2011 r., I SA/Wr 522/11. Ponadto jak słusznie wskazał WSA we Wrocławiu w powyższym orzeczeniu: ?prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest żadnym szczególnym dobrodziejstwem czy ulgą ale podstawowym uprawnieniem wynikającym z konstrukcji i zasad rządzących opodatkowaniem obrotu podatkiem od wartości dodanej. Uprawnienie powyższe rozumiane i pojmowane jest w systemie porządku prawnego Wspólnoty wyjątkowo szeroko.?

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o podatku VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w świetle art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Należy zauważyć, iż w określeniu ?jak właściciel? zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą, Jednocześnie podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług ?dostawa? oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, iż dostawa w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług nie wiąże się z przeniesieniem własności towarów.

Z kolei stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

Ze świadczeniem usługi mamy do czynienia również w sytuacji gdy podatnik dokonuje czynności działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, zgodnie bowiem z art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z powyższego wynika, że podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych ? art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na oddawaniu w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu środków transportu swoim kontrahentom. Ponadto, Spółka zawarła z Koncernem umowę o wydanie kart flotowych. Przedmiotem Umowy jest określenie zasad i trybu współpracy pomiędzy stronami w zakresie dokonywania przez Wnioskodawcę transakcji bezgotówkowych przy użyciu kart flotowych oraz określenie zasad wydawania i używania przez Wnioskodawcę tych kart, a także zasad rozliczeń za transakcje bezgotówkowe dokonywane przez Wnioskodawcę przy użyciu kart w sieci stacji paliw należących do Koncernu lub z nim współpracujących. Umowa zawarta z Koncernem reguluje sposób ustalania ceny, terminy, płatności itd. Na podstawie umowy Wnioskodawca zobowiązał się, iż w każdym okresie rozliczeniowym dokona zakupu paliw w określonej wysokości. Spółka udostępnia korzystającym, z którymi zawarła umowę leasingu karty paliwowe, o których mowa powyżej umożliwiające bezgotówkowe rozliczenia w związku z pobieraniem na stacjach paliw takich produktów jak paliwa silnikowe (benzyna, olej napędowy, LPG itp.), na podstawie zawartych umów. Karty mają określony termin ważności, nabywane za ich pomocą produkty i usługi (w tym paliwo) będą mogły być wykorzystywane do pojazdów wskazanych we wniosku o kartę paliwową (jedynie tych które zostały oddane przez Spółkę Wnioskodawcę korzystającym w leasing), każda z kart jest przypisana do konkretnego - oddanego w leasing - pojazdu poprzez wytłoczony na niej numer rejestracyjny. Transakcje dokonywane przy użyciu kart flotowych są fakturowane przez Koncern na Wnioskodawcę. Następnie kontrahent Wnioskodawcy, tj. korzystający jest przez Wnioskodawcę obciążany kwotami wynikającymi z faktur otrzymanych od Koncernu za zakupione przez korzystającego produkty i usługi. Na obrót paliwami ciekłymi Wnioskodawca posiada stosowną koncesję. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, podobnie jak Koncern oraz kontrahenci Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wskazał, iż w związku z zawartą umową na Wnioskodawcy ciąży szereg obowiązków związanych z prawidłowym użytkowaniem kart flotowych. W pierwszej kolejności Wnioskodawca jako strona umowy z Koncernem ma wpływ na kształtowanie cen produktów nabywanych przez końcowych użytkowników kart flotowych bowiem to Wnioskodawca zobowiązany jest do zadeklarowania na stosownym dokumencie ilości paliwa, którą będzie w danym miesiącu nabywał co wiąże się bezpośrednio z finalną ceną nabycia paliwa oraz innych produktów, która negocjowana jest przez Wnioskodawcę

Ad. 1

W opinii tut. Organu zaznaczyć należy, iż klasyfikacja określonych transakcji jako czynności dostawy bądź usługi uzależniona jest od konkretnych stanów faktycznych. Zasada ta dotyczy również transakcji z udziałem kart paliwowych. Nie można zatem w taki sam sposób traktować, dla potrzeb podatku od towarów i usług, transakcji, których niejednokrotnie jedynym elementem wspólnym jest fakt, iż podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart paliwowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy o VAT należy podkreślić, iż warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, iż towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmiot pośredniczący w ogóle nie wchodzi w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą ? dla potrzeb podatku od towarów i usług - przyjmuje się, iż dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli w istocie - przeniesienie (uznanie, iż dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy Koncernem a Wnioskodawcą. Jeżeli zatem z treści umowy wynika, że drugi w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, iż rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli - biorąc pod uwagę analizowaną kwestię - jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Podkreślenia, w tym aspekcie wymaga również fakt, iż ust. 8 art. 7 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, iż ?uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach?, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, iż podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, iż przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin ?uznaje się? oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im - niejako a priori - takie, a nie inne znaczenie.

Natomiast jeżeli w ramach umowy zawarta byłaby klauzula, iż Wnioskodawca, przykładowo, pobiera od nabywcy opłaty za wydanie oraz obsługę karty, przy czym jednocześnie nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towaru oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim stanie faktycznym przyjąć, iż Zainteresowany nie jest podmiotem, którego można by określić jako dostawcę (paliwo przekazywane jest bezpośrednio pomiędzy stacją paliw i nabywcą-klientem), zaś transakcja pomiędzy Wnioskodawcą i nabywcą nie nosi znamion dostawy (Spółka, z przyczyn, o których mowa wyżej, nie dysponuje paliwem jak właściciel, zatem nie może przekazać tego prawa, tj. odsprzedać paliwa, na rzecz swoich kontrahentów). Przy takim założeniu faktury nie powinny być wystawiane przez dostawcę (Koncern) na Wnioskodawcę, gdyż to nie on jest nabywcą towaru.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane wyżej przepisy prawa, udzielając odpowiedzi na pytanie nr 1 wniosku stwierdzić należy, iż w sytuacji gdy jak wynika z okoliczności sprawy, Zainteresowany poza zapewnieniem swoim klientom możliwości korzystania z kart paliwowych ma wpływ na kształtowanie ceny towaru i warunków jego nabycia oraz odpowiada także za wszelkie działania lub zaniechania użytkowników kart flotowych, to uznać należy, iż czynności dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentami, dokonującymi zakupów na stacjach paliw należących do Koncernu lub z nim współpracujących, będą stanowić czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 8 i art. 8 ust. 2a ustawy. Tym samym Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazania i rozliczenia podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej.

Ad. 2

Odnosząc się natomiast do kwestii odliczenia podatku naliczonego wskazać należy, iż zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z kolei w świetle art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Art. 88 ust. 4 ustawy, stanowi dopełnienie art. 86 i określa status podatnika, umożliwiający realizację jego prawa do odliczenia, którym jest rejestracja jako podatnika VAT czynnego. Stosownie bowiem do tego przepisu obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20 (niewystępujących w przedmiotowej sprawie).

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia będzie miał zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług (choćby przed zrealizowaniem prawa do odliczenia, towary bądź usługi nie zostały jeszcze spożytkowane na cele działalności opodatkowanej).

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia ? jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas ? po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych ? odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez Koncern dokumentujących nabycie towarów i usług, które następnie będą przedmiotem odsprzedaży, bowiem Zainteresowany jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych tym podatkiem. Prawo to będzie przysługiwało pod warunkiem niezaistnienia przesłanek wynikających z art. 88 ustawy.

W związku z powyższym, oceniając stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.