uzupełnić sygn: IS.I/1-0050/92/03

Na podstawie przedłożonej przez podatnika kopii umowy należy stwierdzić, że zawarta umowa leasingu nie może być zakwalifikowana jako umowa leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 23b ww. ustawy, spełnia jednak warunki określone w art. 23f ww. ustawy o podatku dochodowym, albowiem:

1. została zawarta na czas oznaczony ? 6 miesięcy,
2. zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy dokonuje korzystający ? ?wartość ofertowa (...) jest podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez leasingobiorcę?,
3. suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (na sumę tę składa się czynsz inicjalny, czyli opłata wstępna, raty leasingowe oraz cena, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu jej podstawowego okresu, ponieważ w umowie cena ta została określona - zgodnie z art. 23j ust. 1 ww. ustawy).

W zaistniałej sytuacji do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego opłaty leasingowe zalicza się jedynie w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Nie będą więc kosztem uzyskania przychodu bezzwrotne opłaty początkowe składające się na wartość przedmiotu umowy leasingu oraz ta część wartości rat leasingowych, która stanowi spłatę wartości początkowej przedmiotu leasingu. Za koszt uzyskania przychodu u korzystającego uznaje się natomiast część rat leasingowych stanowiącą spłatę odsetek od wartości sfinansowanej przez finansującego inwestycję.

Przy rozliczeniu opłat leasingowych ma zastosowanie art. 22 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Moment zaliczenia poniesionych wydatków w koszty uzyskania przychodu jest uzależniony od rodzaju ksiąg prowadzonych przez podatnika. Sposób zaliczenia kosztów uzyskania przychodów reguluje art. 22 ust. 4, 5 i 6 ww. ustawy, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Jednak u podatników prowadzących księgi rachunkowe (handlowe) koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącane także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że zarachowanie ich nie było możliwe; w tym wypadku są one potrącane w roku, w którym zostały poniesione. Zasada ta ma zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.