Od 1998r. przebywam na rencie chorobowej przyznanej na podstawie Orzeczenia Lekarza Rzeczoznawcy KRUS. (...)

Od 1998r. przebywam na rencie chorobowej przyznanej na podstawie Orzeczenia Lekarza Rzeczoznawcy KRUS. Stała niezdolność do pracy odpowiada II grupie inwalidztwa. Często przebywam na rehabilitacji oraz jeżdżę na zabiegi lecznicze. Dojazd odbywa się samochodem osobowym, którego jestem właścicielem. Czy od dochodu mogę odliczyć wydatki w wys. 2.280,00 zl na dojazdy rehabilitacyjne?

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2003r., podstawę obliczenia podatku (...), stanowi dochód (...), po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne ponoszonych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Za wydatki rehabilitacyjne uważa się - stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991r. - wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa (...), dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną (art. 26 ust. 7d cyt. ustawy).

Porady prawne

Według art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

  1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
    1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
    2. znaczny stopień niepełnosprawności,

    1. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
      1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

      Zgodnie z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z zm.) osoby o stałej albo długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym uznaje się za niepełnosprawne, z tym że osoby, którym przysługuje zasiłek pielęgnacyjny, traktuje się jako zaliczone do znacznego stopnia niepełnosprawności, zaś pozostałe osoby traktuje się jako zaliczone do lekkiego stopnia niepełnosprawności. Natomiast z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118, z zm.) dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia (...).

      Z cytowanych wyżej przepisów wynika zatem, że ulga na cele rehabilitacyjne, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje m.in. osobom w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono stałą lub długotrwałą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolność do samodzielnej egzystencji, tzn. posiadającym prawo do zasiłku pielęgnacyjnego, ponieważ osoby te traktowane są jako zaliczone do znacznego stopnia niepełnosprawności (I grupy inwalidztwa).

      Z załączonego do akt sprawy wypisu orzeczenia lekarza rzeczoznawcy wynika, iż uznano Panią za stale niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym i jednocześnie nie stwierdzono niezdolności do samodzielnej egzystencji. W świetle omawianych przepisów osoby posiadające orzeczenie tej treści traktuje się jako zaliczone do lekkiego stopnia niepełnosprawności, a nie do stopnia znacznego czy też umiarkowanego (odpowiednio I lub II grupa inwalidztwa). Zatem, w 2003r. nie przysługuje Pani odliczenie od dochodu kwoty nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł, z tytułu ulgi na cele rehabilitacyjne, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z ponoszeniem wydatków, o jakich mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 tej ustawy.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika