Czy w sytuacji opisanej we wniosku Wnioskodawca ma prawo jednorazowo zaliczyć do kosztów uzyskania (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup samochodu osobowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą ? Kancelarię Notarialną. Wnioskodawca zalicza się do tzw. ?małych podatników?, których przychody w minionym roku nie przekroczyły równowartości 1.200.000 euro.

Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zamierza dokonać zakupu samochodu używanego od osoby fizycznej, nie będącej podatnikiem podatku VAT (bez faktury VAT) o wartości od 150.000 zł do 250.000 zł. Wnioskodawca zamierza zakupić samochód w Polsce, lub ?sprowadzić? z Niemiec. Wnioskodawca zamierza używać ten pojazd krócej niż rok do prowadzenia działalności gospodarczej. Przed upływem roku samochód zostanie sprzedany. Wnioskodawca wskazuje, że jest to uzasadnione wejściem w życie ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r., o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów, a w konsekwencji zamiarem zmiany formy prawnej prowadzonej działalności gospodarczej w przeciągu najbliższego roku na spółkę cywilną lub spółkę partnerską.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji opisanej we wniosku Wnioskodawca ma prawo jednorazowo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty zakupu samochodu, który nie będzie stanowił środków trwałych firmy?

Zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów zakup samochodu, który nie będzie stanowił środków trwałych firmy i którego Wnioskodawca nie będzie używał dłużej niż rok.

Zdaniem Wnioskodawcy za takim stanowiskiem przemawia treść przepisów art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którymi amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania tzw. środki trwałe wymienione w tych przepisach, czyli ? o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (?). Argumentum a contrario ? samochód, którego Wnioskodawca nie będzie używał do prowadzenia działalności gospodarczej dłużej niż rok, nie stanowi środka trwałego, a zatem nie podlega amortyzacji na zasadach wskazanych w w/w przepisach.

Zdaniem Wnioskodawcy potwierdza to także treść art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: ?Jeżeli podatnicy nabędą (?) składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych (?)?.

Stanowisko takie potwierdza także interpretacja indywidualna dokonana w podobnej sprawie przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 grudnia 2012 r., o sygn.. IPPB1/415-1169/12-4/JB, zgodnie z którą ?samochód osobowy, który wprowadzony został do działalności gospodarczej podatnika z zamiarem przekazania go przed upływem jednego roku na cele osobiste podatnika, będzie mógł zostać jednorazowo i bezpośrednio rozliczony w kosztach podatkowych?.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:


• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,


• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,


• właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest, więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składników majątku do środków trwałych jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok.

O tym jak długo składnik majątku będzie używany decyduje podatnik. Jeżeli przewidywany okres używania tego składnika majątku, na potrzeby związane z działalnością, jest równy lub krótszy niż rok, to wydatki na jego nabycie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia.

W myśl art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym ?Wykazem stawek amortyzacyjnych?, a dla wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m,
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (art. 22e ust. 3 ww. ustawy).

Zasadą jest, że w przypadku składnika majątku trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, dla którego przewidywany okres używania jest krótszy niż rok, koszty nabycia ujmuje się bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Gdyby jednak okres używania był dłuższy, podatnik ponosi konsekwencje określone w art. 22e ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej ?księgą?, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą ? Kancelarię Notarialną. Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zamierza dokonać zakupu samochodu używanego od osoby fizycznej, nie będącej podatnikiem podatku VAT (bez faktury VAT) o wartości od 150.000 zł do

250.000 zł. Wnioskodawca zamierza zakupić samochód w Polsce, lub ?sprowadzić? z Niemiec. Wnioskodawca zamierza używać ten pojazd krócej niż rok do prowadzenia działalności gospodarczej. Przed upływem roku samochód zostanie sprzedany. Wnioskodawca wskazuje, że jest to uzasadnione wejściem w życie ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r., o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów, a w konsekwencji zamiarem zmiany formy prawnej prowadzonej działalności gospodarczej w przeciągu najbliższego roku na spółkę cywilną lub spółkę partnerską.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz zawarty we wniosku opis zdarzenia przyszłego, wydatek na nabycie samochodu osobowego wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, dla którego Wnioskodawca określił okres używania krótszy niż rok można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów (pozostałe wydatki) w dacie jego poniesienia.

Zaznaczyć jedynie należy, że w sytuacji, gdyby zakupiony składnik majątku nie był faktycznie wykorzystywany w działalności gospodarczej, lecz służył celom osobistym, nie może stanowić wówczas kosztów uzyskania przychodów.

Ciężar udowodnienia, iż zakupu nie dokonano w celach osobistych, jak również wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na podatniku. Natomiast procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.