Czy składka na Fundusz Pracy, którą Pan opłaca z własnych środków z prywatnego rachunku bankowego (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Prowadzi Pan działalność gospodarczą jako wspólnik spółki cywilnej. Jest Pan opodatkowany według skali podatkowej. Składki ZUS opłaca Pan z własnych środków z prywatnego rachunku bankowego. Drugi ze wspólników również sam opłaca swoje składki. Spółka nie jest płatnikiem. Płatnikiem składki na Fundusz Pracy jest tylko Pan, ponieważ drugi wspólnik osiągnął wiek 60 lat i jest zwolniony z obowiązku opłacania tej składki. Opłacana przez Pana składka na Fundusz Pracy księgowana jest w kosztach spółki w kolumnie 13 księgi ?Pozostałe wydatki? pod datą zapłaty. Przy wyliczaniu kosztów przypadających na jednego wspólnika składki te zaliczane są tylko do Pana kosztów ponieważ sam je Pan opłaca. Swoje koszty wylicza Pan w następujący sposób:

(koszty spółki ? składki na Fundusz Pracy) * 50% + składki na Fundusz Pracy

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy składka na Fundusz Pracy, którą Pan opłaca z własnych środków z prywatnego rachunku bankowego stanowi w 100% Pana koszt uzyskania przychodów, czy w 50% zgodnie z udziałem wynikającym z umowy spółki?

Pana zdaniem składka na Fundusz Pracy opłacana z własnych środków stanowi tylko Pana koszt uzyskania przychodu i nie może stanowić kosztu wspólnika, który go nie poniósł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być
  poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła
  przychodu,
  
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania
  przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób
  fizycznych,
  
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (ust. 2 pkt 1).

Z treści wniosku wynika, że jest Pan wspólnikiem spółki cywilnej. Składki ZUS opłaca z własnych środków z prywatnego rachunku bankowego. Płatnikiem składki na Fundusz Pracy jest Pan, a nie spółka. Drugi wspólnik osiągnął wiek 60 lat i jest zwolniony z obowiązku opłacania składki na Fundusz Pracy. Opłacana przez Pana składa na Fundusz Pracy księgowana jest w kosztach spółki. Przy wyliczaniu kosztów przypadających na jednego wspólnika składki te zaliczane są tylko do Pana kosztów uzyskania przychodu z prowadzonej działalności w formie spółki cywilnej.

Fundusz pracy, jako państwowy fundusz celowy, został uregulowany w rozdziale 18 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.).

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą będące wspólnikami spółek cywilnych są zobowiązane opłacać obowiązkowe składki na Fundusz Pracy, ustalone od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Obowiązek ten wynika z art. 104 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zgodnie z art. 107 ust. 1 ww. ustawy składki na Fundusz Pracy opłaca się za okres trwania obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego i rentowych w trybie i na zasadach przewidzianych dla składek na ubezpieczenia społeczne.

Poboru składek na Fundusz Pracy dokonuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych na wyodrębniony rachunek bankowy prowadzony dla składek na Fundusz Pracy (art. 107 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 36 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.) osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą jest objęta obowiązkowymi ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi - podlega zatem obowiązkowemu zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych.

Obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5 i 10, z zastrzeżeniem ust. 2, należy do tych osób (art. 36 ust. 3 ww. ustawy).

Zatem obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych ciąży na osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Z powyższych przepisów wynika również, iż składki na Fundusz Pracy są składkami obowiązkowymi, które na konto ZUS wpłaca osoba prowadząca działalność gospodarczą.

Należy podkreślić, że składka na Fundusz Pracy w świetle zanalizowanych przepisów oraz przedstawionego stanu faktycznego jest wydatkiem o charakterze osobistym, związanym z konkretną osobą, w tym przypadku Pana jako wspólnika spółki cywilnej. Z tego względu stanowi ona koszty uzyskania przychodu tylko dla Pana, bowiem wydatek ten został poniesiony w związku z wyżej wskazanymi przepisami ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Drugi wspólnik nie bierze zatem tego kosztu pod uwagę przy ustalaniu swojego dochodu do opodatkowania.

Jednocześnie należy wyraźnie zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Wydając interpretacje w trybie art. 14b § 1 Ordynacji, organ nie dokonuje wyliczenia kwot przychodów, kosztów. W związku z tym tut. organ nie ustosunkował się do przedstawionego przez Pana w opisie stanu faktycznego sposobu wyliczenia kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.