Czy ustalając wydatki na nabycie ww. samochodu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 zez zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2012 r. (data wpływu 27 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczenia dochodu ze sprzedaży środka trwałego ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczenia dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 31 marca 2011 r. zlikwidował działalność gospodarczą. W trakcie prowadzenia działalności, w dniu 29 marca 2007 r., kupił i wprowadził do użytkowania samochód osobowy o wartości 109.000 zł, odliczył 6.000 zł podatku VAT przy zakupie. Wartość początkowa wyniosła 103.171 zł 50 gr. Amortyzacja miesięczna wynosiła 1.719 zł 53 gr, natomiast amortyzacja podatkowa miesięczna 1.289 zł 47 gr.

W dniu 15 lutego 2011 r. wycofał samochód z majątku firmy z przeznaczeniem na potrzeby osobiste, rozliczył podatek VAT. Do dnia wyprowadzenia z majątku firmy i likwidacji działalności do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca zaliczył kwotę 60.603 zł 21 gr. Dnia 15 maja 2012 r. sprzedał samochód za kwotę 49.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy ustalając wydatki na nabycie ww. samochodu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie, należy wartość początkową pomniejszyć o podatkowe odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?

Czy ustalając dochód ze sprzedaży samochodu, przychód uzyskany ze sprzedaży można pomniejszyć o wydatki na nabycie ww. samochodu niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu w jakiejkolwiek formie?

Zdaniem Wnioskodawcy, aby wyliczyć wydatki na nabycie samochodu niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów, należy wartość początkową (nie ograniczoną na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do 20.000 euro) pomniejszyć o odpisy amortyzacyjne, które stanowiły koszty uzyskania przychodu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca uważa, że należy wziąć pod uwagę wydatki na nabycie samochodu niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów (42.568 zł 29 gr), czyli wartość początkową (103.171 zł 50 gr) pomniejszoną o podatkowe odpisy amortyzacyjne (60.603 zł 21 gr), co oznacza, że Wnioskodawca nie pomniejszy wartości początkowej o odpisy niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca uważa, że ustalając dochód ze sprzedaży, należy kwotę uzyskanego przychodu ze sprzedaży samochodu pomniejszyć o wydatki na nabycie ww. samochodu niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie (42.568 zł 29 gr).

W opisanej sytuacji dochód do opodatkowania wyniesie 6.431 zł 71 gr.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

Jednakże art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, iż przychód z odpłatnego zbycia samochodu osobowego, będącego środkiem trwałym w prowadzonej działalności gospodarczej, dokonanego w okresie sześciu lat od wycofania z działalności gospodarczej, stanowi przychód z działalności gospodarczej.

Odnosząc się do sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodu, zauważyć należy, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 23 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Konstrukcja przedmiotowego przepisu oparta została na założeniu odroczenia w czasie uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na:

• nabycie gruntów i prawa użytkowania wieczystego gruntów,
• nabycie lub wytworzenie środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych,
• ulepszenia zwiększające wartość środków trwałych.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości, tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 euro. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania (art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy).

Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy. Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (?) dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywał w okresie od 29 marca 2007 r. do dnia 15 lutego 2011 r. samochód osobowy, stanowiący środek trwały i amortyzował go. Wartość początkowa ww. samochodu przewyższała równowartość 20.000 euro, dlatego też Wnioskodawca zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej nie przekraczającej równowartości kwoty 20.000 euro. Wnioskodawca sprzedał przedmiotowy samochód osobowy w dniu 15 maja 2012 r.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że przychód z odpłatnego zbycia samochodu osobowego, będącego środkiem trwałym w prowadzonej działalności gospodarczej, dokonanego w okresie sześciu lat od wycofania z działalności gospodarczej ? stanowi dla Wnioskodawcy przychód z działalności gospodarczej.

W przypadku zbycia przedmiotowego samochodu, kosztem uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy będzie wartość początkowa tego samochodu pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne (zarówno stanowiące, jak i nie stanowiące kosztu uzyskania przychodu).

Z treści wniosku wynika również, że przedmiotowy samochód osobowy nie został w pełni zamortyzowany. Wobec powyższego przychód uzyskany ze sprzedaży wskazanego samochodu Wnioskodawca będzie mógł pomniejszyć o koszty jego nabycia, skorygowane o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, które obejmują również te odpisy, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Odpisy amortyzacyjne, dokonane przez Wnioskodawcę w okresie wykorzystywania samochodu osobowego w działalności gospodarczej również w części ustalonej od wartości samochodu osobowego, przewyższającej wartość 20.000 euro, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia (sprzedaży) tego środka trwałego.

W świetle powyższego, przy sprzedaży samochodu osobowego, stanowiącego środek trwały, przychodem z odpłatnego zbycia jest cena określona w umowie sprzedaży nieodbiegająca bez uzasadnionej przyczyny od wartości rynkowej. Kosztami uzyskania przychodów są natomiast wydatki na jego nabycie, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. liczonych od pełnej wartości początkowej samochodu (bez uwzględniania limitu 20.000 euro) niezależnie od tego, czy odpisy te stanowiły koszty uzyskania przychodów ? powyższe dotyczy wyłącznie wartości odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały dokonane w okresie wykorzystywania samochodu w działalności gospodarczej.

Nieprawidłowo zatem Wnioskodawca wskazał, przedstawiając własne stanowisko w sprawie, że kosztem uzyskania przychodu będzie wartość początkowa tego samochodu pomniejszona o odpisy amortyzacyjne, które stanowiły koszty uzyskania przychodu. Nieprawidłowo również wskazano, że ustalając dochód ze sprzedaży przedmiotowego samochodu ? kwotę uzyskanego przychodu należy pomniejszyć o wydatki na jego nabycie niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie.

Jednocześnie podkreślić należy, że tutejszy organ nie oceniał prawidłowości przykładu liczbowego przedstawionego w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, iż przepis art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji wyłącznie co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia środka trwałego. Inaczej mówiąc, interpretacja nie dotyczy oceny przedstawionych we wniosku obliczeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.