Czy istnieje obowiązek złożenia zeznania podatkowego za 2005 r., w zwiazku z pracą wykonywaną dorywczo (...)

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2005 roku pracowała Pani w czasie wakacji w Wielkiej Brytanii w charakterze pomocy kuchennej w restauracji. Praca wykonywana była dorywczo i nielegalnie przez dwa miesiące. Wynagrodzenie, jakie otrzymała Pani z tytułu wykonywanej pracy wyniosło łącznie 810 GBP.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy miała Pani obowiązek złożenia zeznania podatkowego za rok 2005, skoro po odjęciu przysługującej ulgi nie osiągnęła Pani dochodu do opodatkowania...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są dochody osób przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy w wysokości stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Zwolnienie dotyczy dochodów nie przekraczających rocznie równowartości trzydziestu diet. Dla Wielkiej Brytanii dieta dzienna wynosi 32 GBP, czyli za trzydzieści dni wynosi 960 GBP, w związku z tym więcej niż osiągnięty przez Panią w 2005 r. dochód. Stwierdza Pani zatem, iż skoro nie osiągnęła dochodu podlegającego opodatkowaniu nie miała obowiązku złożenia zeznania podatkowego za 2005 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zasadą polskiego prawa podatkowego, wyrażoną w treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jest nieograniczony obowiązek podatkowy. Zasada powyższa oznacza, iż osoby fizyczne, jeżeli mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Opisaną zasadę stosuje się, zgodnie z art. 4a cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie zaś z treścią art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Ponadto, jak stanowi art. 44 ust. 7 ustawy podatnicy o których mowa w art. 3 ust. 1, czasowo przebywający za granicą, którzy osiągają dochody ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, są obowiązani wpłacić zaliczkę na podatek w wysokości 19% tych dochodów, w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym wrócili do kraju.

W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? w brzmieniu obowiązującym w 2005 r. - wolna od podatku jest część dochodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, z wyjątkiem wynagrodzenia uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej, w wysokości stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień, w którym była wykonywana praca; zwolnienie dotyczy dochodów nieprzekraczających rocznie równowartości trzydziestu diet, z zastrzeżeniem ust. 15.

Analiza art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje jednoznacznie, iż jedną z przesłanek zastosowania zwolnienia, o którym mowa w tym przepisie, jest istnienie stosunku pracy, czego potwierdzeniem jest zawarcie umowy o pracę. Należy podkreślić, iż muszą być spełnione warunki ściśle określone w przepisach prawa pracy, aby uznać zawartą umowę za stosunek pracy.

Zgodnie z art. 29 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (j.t. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) umowę o pracę zawiera się na piśmie. Jeżeli umowa o pracę nie została zawarta z zachowaniem formy pisemnej, pracodawca powinien, najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przez pracownika, potwierdzić pracownikowi na piśmie ustalenia co do stron umowy, rodzaju umowy oraz jej warunków.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że praca wykonywana przez Panią w Wielkiej Brytanii nie wypełniała cech stosunku pracy, gdyż jak Pani wskazała, praca wykonywana była w sposób dorywczy. Podstawową cechą świadczącą o tym, że nie był to stosunek pracy jest brak ciągłości zatrudnienia, wskazywanej w orzecznictwie jako jedna z konstytutywnych cech rozróżniających ten właśnie stosunek prawny.

Ponadto praca wykonywana była w sposób nielegalny, co równoznaczne jest z brakiem formalnego zawarcia umowy o pracę.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż nie spełnia Pani jednego z podstawowych wymogów uzyskania zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakim jest pozostawanie w stosunku pracy.

Sam fakt czasowego przebywania na terytorium państwa obcego i uzyskiwania tam dochodów nie uprawnia do skorzystania ze wskazanego zwolnienia.

Zgodnie z przepisami ustawy podatkowej oraz umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, obowiązującymi w 2005 roku należało łączyć wszystkie dochody uzyskane zarówno w Polsce jak i w Wielkiej Brytanii i odliczyć podatek zapłacony za granicą do wysokości podatku przypadającego na dochód uzyskany za granicą (metoda odliczenia proporcjonalnego).

Trzeba także nadmienić, że do końca 2006 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiowała, dla celów określenia obowiązku podatkowego, pojęcia miejsca zamieszkania. W konsekwencji, w okresie do 31 grudnia 2006 r. definicja tego pojęcia oparta była na postanowieniach zawartych w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (j.t. Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) zgodnie z którym miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Jak wykazano na wstępie, osoby mające w Polsce miejsce zamieszkania, rozumiane w znaczeniu kodeksowym, podlegały obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów niezależnie od położenia źródeł przychodów.

Ustalając podstawę opodatkowania, przychód można było pomniejszyć m.in. o koszty uzyskania przychodów i zapłacone w roku podatkowym lub potracone przez płatnika składki na ubezpieczenia społeczne określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (j.t. Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.).

Osobom, które uzyskiwały za granicą przychody ze stosunku pracy przysługiwały koszty uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego osiągnęła Pani w czasie wakacji 2005 r. dochód z pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii. W związku z osiągnięciem tego dochodu, bez względu na wysokość przysługujących Pani kosztów uzyskania przychodów, w świetle ww. przepisów, zaistniał u Pani obowiązek złożenia zeznania podatkowego za 2005 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Informuje się, że w razie złożenia przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej ? niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń