Czy w rozliczeniu rocznym PIT-37 za 2011 rok można rozliczyć fakturę za protezę do wysokości zapłaconego (...)

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 4 czerwca 2012 roku (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na zakup protezy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W sierpniu 2010 r. uległa Pani wypadkowi komunikacyjnemu, w wyniku którego amputowano Pani prawą nogę. W następstwie wypadku drogowego, w związku z amputacją prawej nogi i uszkodzeniami lewej nogi, otrzymała Pani na stałe orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Stopień niepełnosprawności jest datowany od dnia 31 sierpnia 2010 r. W marcu 2011 roku zakupiła Pani protezę prawej nogi, za którą zapłaciła 123.000 zł. Otrzymała Pani dofinansowanie z NFZ w kwocie 2.700 zł. Dochody Pani ze stosunku pracy za 2011 r. wynoszą 57.865 zł, a kwota zapłaconego podatku 4.948 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w rozliczeniu rocznym PIT-37 za 2011 rok można rozliczyć fakturę za protezę do wysokości zapłaconego podatku, a różnicę kwoty przenieść do rozliczenia na następne lata? Czy też należy rozliczyć tylko do wysokości zapłaconego podatku, a reszta ?przepadnie" ponieważ Wnioskodawczyni nie zarabia rocznie wystarczająco dużo aby jednorazowo w roku podatkowym rozliczyć całą kwotę poniesionego wydatku?

Zdaniem Wnioskodawczyni, kwotę wydaną na zakup protezy można rozliczyć do wysokości zapłaconego podatku, a różnicę przenieść na następny rok, aż do całkowitego rozliczenia kwoty zakupu protezy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności
      
      
      
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
      

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, czym stanowi art. 26 ust. 7c ustawy.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
  

• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  

W związku z tym zalecenie co do jego stosowania powinien wydać lekarz specjalista stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w sierpniu 2010 r. uległa Pani wypadkowi komunikacyjnemu, w wyniku którego amputowano Pani prawą nogę. W związku z tym otrzymała Pani na stałe orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Stopień niepełnosprawności jest datowany od dnia 31 sierpnia 2010 r. W marcu 2011 r. zakupiła Pani protezę prawej nogi, korzystając z dofinansowania z NFZ w kwocie 2.700 zł.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że jako osobie, która posiada znaczny stopień niepełnosprawności (pierwszą grupę inwalidztwa) przysługuje Pani uprawnienie do odliczenia od dochodu uzyskanego w 2011 roku wydatku poniesionego na zakup protezy nogi, który spełnia wymogi urządzenia niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Z uwagi na otrzymanie dofinansowania z NFZ, odliczeniu zgodnie z art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlega wyłącznie różnica pomiędzy poniesionymi przez Panią wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z NFZ. Wysokość poniesionego wydatku ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających jego poniesienie, z których wynika kto poniósł wydatek, w jakiej wysokości i na jaki cel. Odliczenie w niniejszym przypadku może zostać dokonane tylko w roku podatkowym, w którym faktycznie dokonano wydatku, tj. w zeznaniu podatkowym za 2011 r. Nie ma możliwości dokonania tego odliczenia w kolejnych latach podatkowych, nawet jeśli zbyt niska wysokość dochodu osiągniętego w 2011 r. nie pozwala na odliczenie faktycznie poniesionego wydatku w 2011 r. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują bowiem możliwości odliczenia poniesionych wydatków tytułem tzw. ulgi rehabilitacyjnej od dochodu uzyskanego w najbliższych kolejno po sobie następujących latach podatkowych. Odliczenie tytułem ulgi rehabilitacyjnej może być dokonane jedynie w roku podatkowym, w którym wydatek został poniesiony i tym samym następuje tylko i wyłącznie do wysokości osiągniętego dochodu w tymże roku podatkowym, natomiast nadwyżka pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym dochodem (podstawą opodatkowania) nie może zostać przeniesiona na następny rok podatkowy.

Wobec powyższego stanowisko Pani, w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Przy tym podkreślić należy, że interpretację indywidualną wydaje się wyłącznie w oparciu o stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawione przez Wnioskodawcę, natomiast dopiero w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ podatkowy może dokonać ustalenia okoliczności stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), które rzeczywiście zaistniały.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia Wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.