Czy oświadczenie jakie zostało złożone przez podatnika o wyborze formy opodatkowania ryczałtem ewidencyjnym (...)

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie formy opodatkowania przychodu (dochodu) uzyskanego w latach 2009 - 2011 z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 2004 roku wykonywał sporadycznie usługi budowlane na terenie Szwecji, które nie trwają dłużej niż 3-4 miesiące w roku. Prace nie były wykonywane na rzecz tego samego podmiotu i nie dotyczyły tej samej inwestycji, a więc nie stanowiły przedsięwzięcia integralnego podmiotu pod względem gospodarczym oraz nie stanowiły całości w sensie handlowym i geograficznym. Podatnik posiada adres zameldowania w Polsce i jego centrum interesów życiowych również znajduje się na terenie Polski, gdzie zamieszkuje wraz z rodziną. Dochody osiągnięte przez Podatnika na terenie Szwecji zostały wykazane i rozliczone na zasadach ogólnych PIT 36. Przedsiębiorca mający siedzibę w jednym Państwie, a prowadzący działalność na terytorium drugiego, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiągniętych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w państwie w formie zakładu, w przeciwnym razie dochody zagraniczne podlegają opodatkowaniu w państwie siedziby czyli w przypadku podatnika w Polsce. Jednakże podatnik jak twierdzi nie prowadzi w Szwecji działalności w formie zakładu, tylko wykonuje usługi budowlane na własne nazwisko, co zostało zakwestionowane przez właściwy dla niego urząd i uznane za wykonywanie działalności zarobkowej, co idzie za tym działalności gospodarczej. W dniu 20 marca 2008 roku podatnik zaczął działalność gospodarczą wykonywać w Polsce. Zarejestrował się w Urzędzie Miejskim oraz Urzędzie Skarbowym. Jako formę opodatkowania wybrał ryczałt ewidencjonowany (5,5 % jako usługi budowlane). Jednocześnie jest podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym dla tego podatku zarówno w Polsce jak i Szwecji. Podatek VAT od działalności prowadzonej w Polsce opłaca w Polsce składając deklaracje VAT 7 miesięcznie, natomiast na usługi wykonywane w Szwecji wystawia faktury ze szwedzkim podatkiem od wartości dodanej i odprowadza podatek wykazany na tych fakturach do urzędu podatkowego w Szwecji, gdyż aby podatnik mógł wykonywać usługi w Szwecji zgodnie z ich prawem musi być zarejestrowany do VAT. Wnioskodawca jest rezydentem wg polskiego prawa podatkowego, w Polsce jest jego ośrodek interesów życiowych i przebywa przez okres dłuższy niż 183 dni w każdym roku podatkowym, z tego też względu w Polsce płaci podatek dochodowy. Za okres od 2008 roku do 2011 r. podatnik z przychodów osiągniętych z tytułu działalności gospodarczej w Polsce rozliczał się zeznaniem rocznym PIT 28. Podczas kontroli dokonanej przez właściwy dla podatnika Urząd Skarbowy okazało się iż podatnik nie może rozliczyć dochodów za 2008 rok na dwóch zeznaniach rocznych PIT 36 ze Szwecji i PIT 28 z dochodów polskich, ponieważ urząd podjął decyzję o zakwalifikowaniu przychodów z wykonywanych usług na terenie Szwecji jako przychody z działalności gospodarczej, a nie jak twierdzi podatnik usługi wykonywane osobiście, ponieważ przychód ten powstał w wyniku działalności zarobkowej wykonywanej w sposób ciągły, która prowadzona jest we własnym imieniu. Oznacza to, że oświadczenie jakie zostało złożone przez podatnika 20 marca 2008 roku o wyborze formy opodatkowania w formie ryczałtu o przychodów nie skutkuje na rok 2008 ponieważ działalność była już wykonywana wcześniej w Szwecji. Podatnik powinien rozliczyć przychody na zasadach ogólnych zarówno te z Szwecji jak i z Polski, gdyż podstawową formą opodatkowania podatkiem dochodowym dla osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą są zasady według progresywnej skali podatkowej co przysługuje z mocy ustawy i nie trzeba składać oświadczenia o jej wyborze. Dla wyboru opodatkowania pozarolniczej działalności gospodarczej w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych warunkiem koniecznym jest złożenie stosownego oświadczenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy oświadczenie jakie zostało złożone przez podatnika o wyborze formy opodatkowania ryczałtem ewidencyjnym dnia 20 marca 2008 r. (w ciągu roku podatkowego) będzie skutkowało i będzie ważne na lata przyszłe (2009, 2010, 2011), które nie zostało zmienione w latach następnych, biorąc pod uwagę że zostało złożone przed dniem 20 stycznia 2009 r. zgodnie z ustawą z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 1998 r. Nr 144, poz. 930 ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ustawą z dnia 20 listopada 1988 r. uzyskiwane przychody od momentu rozpoczęcia działalności gospodarczej w Polsce tj. od dnia 20 marca 2008 roku może rozliczać za pomocą ryczałtu ewidencyjnego stosownie do wykonywanych usług budowlanych (stawka ryczałtu 5,5 %), ponieważ złożył oświadczenie w terminie i nie dokonywał żadnych zmian w latach następnych. Ponadto podatnik uważa również, iż ma prawo do rozliczania się ryczałtem, gdyż centrum jego interesów życiowych znajduje się w Polsce, a prowadzona przez niego działalność gospodarcza posiada siedzibę na terenie Rzeczpospolitej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Od 2004 r. jako przedsiębiorca prowadzi działalność ? usługi budowlane na terytorium Szwecji, nie posiada tam zakładu. Od 2008 r. zarejestrował jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą w Polsce. W okresie kiedy wskazaną działalność wykonywał w Szwecji, rozliczał podatek dochodowy wg zasad ogólnych, natomiast zgłaszając w dniu 20 marca 2008 r. prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce jako formę opodatkowania wybrał ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Za lata 2008-2011, w których prowadził działalność w Szwecji jak i w Polsce rozliczał się na zasadach zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie natomiast do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy dotyczące nieograniczonego oraz ograniczonego obowiązku podatkowego ? art. 3 ust. 1 i 1a, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Definicja zagranicznego zakładu zawarta została w treści art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tą definicją ?zagraniczny zakład? oznacza:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

• chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

W myśl art. 7 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, która została podpisana w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26 poz. 193), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład.

Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 Konwencji należy interpretować zgodnie z Komentarzem Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin ?przedsiębiorstwo? należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

W rozumieniu art. 5 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji, określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 Konwencji określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Natomiast z przepisu art. 5 ust. 3 ww. Konwencji wynika, iż plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne albo czynności związane z takimi pracami stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli taka budowa, prace albo czynności trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Przepis art. 5 ust. 4 stanowi natomiast, że bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie "zakład" nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o jakich mowa w punktach od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność placówki wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje oraz przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca, (osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce) wykonuje działalność gospodarczą w Szwecji, jednakże nie przez położony tam zakład w rozumieniu art. 5 cytowanej Konwencji.

Wobec tego dochód osiągnięty z działalności gospodarczej prowadzonej w Szwecji, zgodnie z art. 7 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podlega opodatkowaniu w Polsce. W takim przypadku nie następuje podwójne opodatkowanie przychodu, a zatem nie należy stosować przewidzianej w umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. Całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej przychodu podlega bowiem opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9;

Natomiast w myśl art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Ustawodawca przyjął uniwersalną definicję pozarolniczej działalności gospodarczej. Dla uzyskiwania przychodów z tego źródła nie jest konieczne, aby podatnik miał status przedsiębiorcy. Ustalając, czy dany przychód pochodzi z działalności gospodarczej, należy w pierwszym rzędzie podjąć próbę przypisania go do jednego z pozostałych wymienionych w ustawie źródeł. Jeżeli okaże się to niemożliwe, a przychód powstał w wyniku działalności zarobkowej wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły, która prowadzona jest we własnym imieniu, wówczas przychód będzie stanowił przychód z działalności gospodarczej.

W pewnym zakresie wszakże przesądza o tym zamiar podatnika. Jeśli podmiot osiągać będzie w sposób stały i zorganizowany przychody, które można będzie zaklasyfikować do innego źródła przychodów, niż gdyby były osiągane w sposób incydentalny, to wówczas ta stałość i zorganizowanie mogą mieć rozstrzygające znaczenie dla uznania, iż dany przychód pochodzi z działalności gospodarczej.

Istotne jest również dla aktywności zarobkowej podatnika - mieszczącej się w zakresie zdefiniowanym w art. 5a pkt 6 ww. ustawy - nieistnienie przeszkód określonych w art. 5b ust. 1 ustawy. Aby dana aktywność nie została uznana za działalność gospodarczą, konieczne jest łączne spełnienie tych przesłanek.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2008 r., dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie zaś z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 1998 r. Nr 144, poz. 930 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2008 r., pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego, natomiast podatnik rozpoczynający działalność gospodarczą w trakcie roku podatkowego - do dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia działalności, nie później jednak niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż podstawową formą opodatkowania podatkiem dochodowym dla osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, są zasady ogólne według progresywnej skali podatkowej. Wymieniona forma opodatkowania przysługuje z mocy ustawy i podatnik nie musi składać oświadczenia o jej wyborze.

Dla wyboru opodatkowania pozarolniczej działalności gospodarczej w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, warunkiem koniecznym jest złożenie stosownego oświadczenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego, natomiast jeżeli podatnik rozpoczyna działalność gospodarczą w trakcie roku podatkowego - do dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia działalności, nie później jednak niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu.

Przy tym w trakcie roku podatkowego ? wybór sposobu opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach zryczałtowanego podatku dochodowego, jest możliwy tylko w przypadku rozpoczęcia prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

Reasumując powyższe ustalenia, stwierdzić należy, że Wnioskodawca jako polski rezydent, nieposiadający w Szwecji zakładu, obowiązany jest do respektowania polskich przepisów podatkowych dotyczących opodatkowania pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem, jego aktywność zarobkowa w Szwecji spełniała kryteria określone w art. 5a pkt 6 oraz nie spełniała przesłanek negatywnych określonych w art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to niezależnie od faktu, że Wnioskodawca nie zgłosił w 2004 r. prowadzenia działalności gospodarczej (którą de facto prowadził w Szwecji), czynności te stanowiły działalność gospodarczą.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca przed dniem złożenia w dniu 20 marca 2008 r. oświadczenia o wyborze zryczałtowanej formy opodatkowania w związku z rozpoczęciem wykonywania działalności gospodarczej w Polsce, prowadził działalność gospodarczą w Szwecji. Nie dokonał ani likwidacji tej działalności z której dochód opodatkowywał wg skali podatkowej, ani zmiany formy opodatkowania. Oświadczenie złożone w dniu 20 marca 2008 r., czyli w trakcie roku podatkowego, nie wywołało więc zamierzonych przez Wnioskodawcę skutków prawnych, bowiem Wnioskodawca w dniu jego złożenia nie posiadał statusu podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej. W szczególności, złożone oświadczenie nie wywierało skutku w postaci opodatkowania ryczałtem przychodu uzyskanego z pozarolniczej działalności gospodarczej, na lata kolejne, tj. 2009, 2010 i 2011.

Wobec powyższych ustaleń, skoro Wnioskodawca wykonywał w Szwecji w latach 2008 - 2011 czynności, które na podstawie cyt. powyżej art. 5a pkt 6 w zw. z art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznać należy za działalność gospodarczą, a złożone oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych nie było złożone skutecznie, to uzyskane we ww. okresie przychody (dochody) z tej działalności podlegały opodatkowaniu na zasadach ogólnych, określonych w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jak wskazał Wnioskodawca ? na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Zatem Wnioskodawca za poszczególne lata zobowiązany jest do złożenia zeznań PIT-36, w których wykazane powinny zostać przychody (dochody) uzyskane z działalności gospodarczej wykonywanej na terenie Szwecji wraz z pozostałymi dochodami uzyskanymi w Polsce, o ile oczywiście takie dochody Wnioskodawca uzyskał.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli więc przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.