Czy stosowana przez Wnioskodawcę metoda obliczania zaliczek na podatek dochodowy jest prawidłowa i (...)

Czy stosowana przez Wnioskodawcę metoda obliczania zaliczek na podatek dochodowy jest prawidłowa i zasadna według obowiązującego w Polsce stanu prawnego?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2010 r. (data wpływu 15 czerwca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 14 września 2010 r. oraz 4 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczania zaliczek na podatek - jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 15 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu obliczania zaliczek na podatek.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Podstawą działalności gospodarczej firmy Wnioskodawcy jest produkcja, sprzedaż i licencjonowanie gier komputerowych. Forma opodatkowania to podatek liniowy. Wnioskodawca nie posiada za granicą żadnych stałych placówek (zakładu) poza miejscem wykonywania działalności w Polsce. Dochody z zagranicy (ang. royalties) pochodzą z umów z zagranicznymi firmami (dystrybutorami/licencjobiorcami), które licencjonują prawo do sprzedaży oprogramowania stworzonego w Polsce przez firmę Wnioskodawcy (licencjodawcę). Sprzedaż odbywa się poprzez tych właśnie dystrybutorów mających swoje siedziby w wielu krajach. W praktyce za pomocą internetu gra jest sprzedawana na całym świecie. Kraje w których obowiązuje tzw. 'withholding tax' odprowadzany przez dystrybutora od zysku należnego licencjodawcy to USA, Japonia, Niemcy i wynosi on 10%.

Pierwszym krokiem jest podpisanie pomiędzy firmami umowy o dystrybucje gry stworzonej przez firmę Wnioskodawcy, której dystrybutorem na terenie USA będzie firma X. Wnioskodawca udziela licencji na podstawie której firma zagraniczna może wyprodukować kopie gry (w formie pudełkowej lub elektronicznej), sprzedać i dostarczyć je indywidualnym klientom. Tego typu sprzedaż prowadzona jest na rachunek danej firmy mającej siedzibę za granicę która jest odpowiedzialna za wyprodukowanie kopii, dostarczenie klientom i zainkasowanie płatności. Licencja obejmuje tylko prawo produkcji, dystrybucji i sprzedaży tak więc wszelkie prawa autorskie pozostają wyłączną własnością Wnioskodawcy. W zamian za udzielenie licencji zagraniczna firma zobowiązuje się w umowie do zapłaty odpowiedniego procentu od zysku ze sprzedaży każdej kopii gry. W ten sposób sprzedaż prowadzona jest na rachunek firmy, której Wnioskodawca udzielił licencji.

Poszczególni klienci indywidualni kupujący pojedynczą sztukę oprogramowania od firmy której Wnioskodawca udzielił licencji otrzymują jedynie prawo do wykorzystania go na własny użytek tj. korzystanie przez nabywcę z gry ograniczone jest wyłącznie do zakresu w jakim jest to niezbędne do używania gry zgodnie z przeznaczeniem.

Drugim krokiem jest dostarczenie przez firmę Wnioskodawcy oficjalnego formularza amerykańskiego urzędu podatkowego. Formularz ten identyfikuje firmę Wnioskodawcy jako Polską firmę nie posiadającą siedziby na terenie USA dzięki czemu zaliczka na podatek dochodowy w USA (withholding tax) wynosi 10% (w innym przypadku byłoby to 30%).

Następnym krokiem jest sprzedaż gry przez firmę X za pośrednictwem sklepu internetowego na cały świat (zysk wykazany jest w USA i tam podlega opodatkowaniu). Po każdym miesiącu firma X sporządza raport sprzedaży i dostarcza go firmie Wnioskodawcy. Na raporcie wyszczególnione są m.in.: ilość sprzedanych sztuk (Net Units Sold), wielkość sprzedaży w dolarach (Gross Steam Sales), ilość podatku VAT lub sprzedażowego odprowadzonego do odpowiednich urzędów skarbowych (VAT/Sales Tax Collected), wielkość zysku należna firmie Wnioskodawcy według umowy (Revenue Share), ilość podatku dochodowego (Withholding Taxes), kwota należna firmie Wnioskodawcy po wszystkich potrąceniach (Net Revenue Share). Na podstawie takiego raportu Wnioskodawca wystawia fakturę na której jako przychód wykazana jest cała kwota należna firmie Wnioskodawcy razem z pobranym podatkiem dochodowym (Revenue Share). Podatek w wysokości 10% wykazany jest osobno na fakturze. Ostatnim krokiem jest zaksięgowanie całości kwoty razem z potrąconym podatkiem (Revenue Share) przeliczonego na złote polskie jako przychodu Wnioskodawcy. Zgodnie z Konwencją Modelową OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania - Art. 23B ust. 1, obliczając należną, miesięczną zaliczkę na poczet podatku dochodowego w Polsce, podatek odprowadzony w USA Wnioskodawca odlicza od podatku należnego w Polsce.

Ta sama zasada jest stosowana do rozliczeń z innymi firmami mającymi siedziby w krajach (Niemcy, Japonia), w których obowiązuje tego typu podatek. Firmy, które pobierają i odprowadzają tego typu zaliczkę.

Do wniosku załączono dokumenty (formularze, zestawienia).


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy stosowana przez Wnioskodawcę metoda obliczania zaliczek na podatek dochodowy jest prawidłowa i zasadna według obowiązującego w Polsce stanu prawnego...


Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z Konwencją Modelową OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania - Art. 23b ust 1, podatek zapłacony za granicą powinien być zaliczony na poczet podatku należnego w kraju rezydencji czyli w przypadku Wnioskodawcy w Polsce.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.


W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie natomiast do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy dotyczące nieograniczonego oraz ograniczonego obowiązku podatkowego ? art. 3 ust. 1 i 1a, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu została podpisana w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. umowy, zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa powinny być opodatkowane tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) oraz umowy z dnia 20 lutego 1980 r. między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Japonią o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1983 r. Nr 12. poz. 60), zyski przedsiębiorstwa z siedzibą w Polsce będą podlegać opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność odpowiednio w Niemczech oraz w Japonii poprzez zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane odpowiednio w Niemczech oraz Japonii, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin ?przedsiębiorstwo? należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.


Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:


  • wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
  • polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
  • polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,


  • prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.


Jak już wskazano, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, zakład oznacza stałe miejsce, w którym całkowicie lub częściowo wykonuje się działalność gospodarczą przedsiębiorstwa.


W myśl art. 6 ust. 2 umowy określenie ?zakład? obejmuje w szczególności:


  1. filię,
  2. biuro,
  3. fabrykę,
  4. warsztat,
  5. kopalnię , kamieniołom lub inne miejsce wydobycia zasobów naturalnych,
  6. plac budowy, budowę lub montaż, które trwają dłużej niż 18 miesięcy.


Jednocześnie w umowie zastrzeżone zostało, że określenie 'zakład' nie obejmuje (art. 6 ust. 3):


  1. placówki, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania albo wydawania dóbr albo towarów przedsiębiorstwa,
  2. zapasy dóbr albo towarów przedsiębiorstwa, utrzymywanych wyłącznie dla składowania, wystawiania lub wydawania,
  3. zapasy dóbr albo towarów przedsiębiorstwa, utrzymywanych wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo,
  4. stałe placówki utrzymywane wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów dla przedsiębiorstwa albo w celu uzyskiwania informacji,
  5. stałe placówki utrzymywane dla celów reklamowych, dla dostarczania informacji, dla badań naukowych lub dla podobnej działalności o przygotowawczym lub pomocniczym charakterze, prowadzonej dla przedsiębiorstwa.


Tożsame regulacje zawarte są w art. 5 umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-japońskiej.


Z kolei, zgodnie z art. 13 ust. 3 umowy polsko-amerykańskiej określenie 'należności licencyjne' (...) oznacza:


  • wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how), oraz
  • zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością majątkową lub prawami.


Należności licencyjne powstałe w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie będą opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie. W każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale podatek w ten sposób pobierany nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto (art. 13 ust. 1 i 2 umowy).

Jak stanowi art. 13 ust. 4 umowy, postanowienie ustępu 2 nie będzie stosowane, jeżeli odbiorca należności licencyjnych, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium jednego z Umawiających się Państw, posiada w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, zakład, a prawa albo wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście należą do tego zakładu. W takim przypadku mają zastosowanie postanowienia artykułu 8 niniejszej Umowy.

Analogiczne unormowania przewidują umowy zawarte z Niemcami oraz Japonią (art. 12 wym. umów).

W art. 3 ust. 2 przedmiotowych umów wskazano też, iż jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie odpowiednio umowa polsko-amerykańska, polsko-niemiecka oraz polsko-japońska.

I tak, w celu określenia zakresu praw autorskich według polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), zwanej dalej: ustawą o prawie autorskim, który stwierdza, iż przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto, w art. 1 ust. 2 pkt 1, stwierdza się, iż przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Nie ulega wątpliwości, iż art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawiera ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego. Natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy i dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, iż niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono pod kategorie według przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

Wyszczególnienie to nie ma jednak charakteru rozłącznego. W przeciwnym razie, utwory publicystyczne nie mieściłyby się w pojęciu utworu literackiego, czy też utwór kartograficzny nie mógłby być dziełem naukowym. Podobne wnioski wynikają z kolejnych punktów zawartych w art. 1 ust. 2 wskazanej ustawy, mianowicie, inne niż rozłączne traktowanie wymienionych utworów prowadziłoby do wniosku, iż utwór wzornictwa przemysłowego nie może być dziełem plastycznym. Zatem, automatyczne wykluczenie programów komputerowych, jako utworów literackich czy też naukowych, nie znajduje uzasadnienia.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim programy komputerowe podlegają ochronie według takich samych zasad, jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia.

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc m.in. w postaci 'programu źródłowego' i 'programu maszynowego', 'programu wpisanego do pamięci stałej komputera' itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie.

Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 (dotyczy umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-japońskiej) i art. 13 (dotyczy umowy polsko-amerykańskiej), należy podkreślić, że Państwa-Strony tychże umów posłużyły się sformułowaniami: 'wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego', obejmując tym samym całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, iż program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego.

Intencją Państw-Stron umów było objęcie zakresem dyspozycji art. 12 (dotyczy umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-japońskiej) i art. 13 (dotyczy umowy polsko-amerykańskiej), wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Definicję pojęcia ?licencja? zawiera wspomniana ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zgodnie z którą przez ?licencję? należy rozumieć umowę o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowę o korzystanie z utworu, która obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.


Na uwagę zasługuje fakt, że prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów, z których każdy odmiennie określa kwestie natury praw, jakie odbiorca nabywa w ramach konkretnych uzgodnień, dotyczących programu. Do najczęściej stosowanych umów, mających za przedmiot transakcji programy komputerowe, należą m.in.:


  1. zakup autorskich praw majątkowych do programu na wszystkich polach eksploatacji,
  2. zakup pakietu oprogramowania,
  3. zakup egzemplarza programu komputerowego.


Jeśli zatem z umowy zawartej pomiędzy polskim, a zagranicznym kontrahentem wynika, że nabywca oprogramowania będzie mógł je wykorzystywać w szerszym zakresie (na szerszym polu eksploatacji) niż końcowy nabywca i użytkownik programu komputerowego, to uznać należy, że zbywca odpłatnie udzielił nabywcy prawa do użytkowania prawa majątkowego do oprogramowania komputerowego, a więc należność za oprogramowanie (a dokładniej za to prawo) jest należnością licencyjną.

Zgodnie jednak z brzmieniem ust. 2 Komentarza OECD do art. 12, gdyby z umowy zawartej pomiędzy polskim, a zagranicznym kontrahentem wynikało, że nabywca oprogramowania komputerowego nabywa egzemplarz lub egzemplarze oprogramowania i nie ma między nim a zbywcą żadnej szczególnej umowy dotyczącej zakresu korzystania z takiego oprogramowania, w takim przypadku nie nastąpiłoby udzielenie prawa do korzystania z cudzych praw majątkowych. Chodzi tu o sytuację, w której zakres uprawnień nabywcy do korzystania z egzemplarza oprogramowania komputerowego jest ograniczony jedynie do działań umożliwiających mu skorzystanie z legalnie zakupionego egzemplarza tego oprogramowania. Tym samym należność za użytkowanie oprogramowania w takim zakresie nie byłaby należnością licencyjną w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ponadto, płatności nie stanowią należności licencyjnych, jeżeli przekazane prawo do użytkowania programu komputerowego nie narusza ustawodawstwa w zakresie praw autorskich.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w Polsce w zakresie produkcji, sprzedaży i licencjonowania gier komputerowych. Sprzedaż gier następuje w sklepach internetowych za pośrednictwem dystrybutorów ze Stanów Zjednoczonych, Niemiec i Japonii i na rachunek dystrybutorów. Wnioskodawca udziela licencji zagranicznym dystrybutorom obejmującej prawo do produkcji, dystrybucji i sprzedaży gier. Po każdym miesiącu Wnioskodawca otrzymuje od dystrybutorów raport sprzedaży. W zamian za udzielenie wskazanej licencji dystrybutorzy przekazują Wnioskodawcy wynagrodzenie jako procent od zysku ze sprzedaży każdej kopii gry.

Wnioskodawca wskazał też, iż za granicą nie posiada żadnych stałych placówek (zakładów) poza miejscem wykonywania działalności w Polsce.

Na podstawie przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego oraz po zanalizowaniu przedstawionych powyżej przepisów prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie z tytułu udzielonej zagranicznym podmiotom licencji na korzystanie z oprogramowania (gier) w celu produkcji ich kopii, dystrybucji oraz sprzedaży. Wynagrodzenie to należy uznać za należności licencyjne w rozumieniu art. 13 ust. 3 umowy polsko-amerykańskiej oraz odpowiednio art. 12 umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-japońskiej, gdyż kontrahenci Wnioskodawcy (zagraniczne podmioty) uzyskują możliwość korzystania z oprogramowania na wielu polach eksploatacji. W świetle zdarzenia przyszłego zagraniczny dystrybutor ma prawo do kopiowania, dystrybucji i sprzedaży programu -gry (nie użytkuje oprogramowania jedynie na własne potrzeby). Nabywcy oprogramowania podpisują umowę licencyjną z Wnioskodawcą.

W związku z tym, zgodnie z art. 13 ust. 2 umowy polsko-amerykańskiej oraz art. 12 umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-japońskiej należności otrzymywane od zagranicznych dystrybutorów z tytułu zakupu licencji na korzystanie z oprogramowania w celu jego zbytu będą podlegały opodatkowaniu za granicą.

Jednocześnie skoro Wnioskodawca nie posiada zakładu za granicą w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 oraz art. 6 ust. 1 i ust. 2 cytowanych umów, to przychód osiągany z tytułu należności licencyjnych - zgodnie z tymi umowami - podlegać będzie opodatkowaniu zarówno za granicą jak i w państwie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy, czyli w Polsce (art. 13 umowy polsko-amerykańskiej oraz art. 12 umowy polsko-niemieckiej oraz umowy polsko-japońskiej). W takim przypadku w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 umowy polsko-amerykańskiej Polska zezwoli osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce na zaliczenie na poczet należnych w Polsce podatków odpowiednich kwot podatków, zapłaconych w Stanach Zjednoczonych.

Analogiczne przepisy zawierają umowa polsko-niemiecka (art. 24 ust. 2 lit. b) oraz umowa polsko-japońska (art. 23 ust. 1 lit. b).

Metoda ta znajduje odzwierciedlenie w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym. Przepisy art. 11 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

W przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Opis zdarzenia przyszłego wskazuje, że Wnioskodawca z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej wybrał jako formę opodatkowania podatek liniowy, tj. opodatkowanie w sposób przewidziany w art. 30c ust. 1 ww. ustawy. Przepis ten stanowi, że podatek dochodowy od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 9a ust. 2 lub ust. 7, z zastrzeżeniem art. 29, 30, 30d i art. 44 ust. 4, wynosi 19 % podstawy obliczenia podatku.

Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód ustalony zgodnie z art. 9 ust. 1, 2, 3, 3a i 5, art. 24 ust. 1, 2 i 4 zdanie pierwsze lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25. Dochód ten podatnicy mogą pomniejszać o składki na ubezpieczenie społeczne określone w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. a. Wysokość składek ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie (art. 30c ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 30c ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik mający miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a dochody te nie są zwolnione od opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub gdy z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Powyższy przepis ma zatem zastosowanie w sytuacji, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta z danym państwem przewiduje metodę proporcjonalnego zaliczenia - a więc tak jak w stanie faktycznym opisanym we wniosku - lub Polska nie zawarła umowy z państwem, na terytorium którego prowadzona jest działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 30c ust. 6 ustawy, dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych w sposób określony w ust. 1, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27 (tj. według skali podatkowej) oraz art. 30b i 30e.

Jak wynika z art. 44 ust. 3f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, opodatkowani na zasadach określonych w art. 30c, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje właściwy naczelnik urzędu skarbowego, zaliczki miesięczne w wysokości różnicy między podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku, obliczonym zgodnie z art. 30c, a sumą należnych zaliczek za poprzednie miesiące, z uwzględnieniem art. 27b.

Przy obliczaniu więc należnej zaliczki na podatek Wnioskodawca może dokonać odliczenia podatku zapłaconego za granicą. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

W konsekwencji stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu obliczania zaliczek na podatek dochodowy jest prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Załączone do wniosku dokumenty nie mogą być brane pod uwagę przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy.

Wskazać bowiem należy, że w postępowaniu o udzielenie pisemnej interpretacji organ podatkowy nie przeprowadza dowodów w rozumieniu art. 180 i następnych Ordynacji podatkowej i nie ocenia ich w myśl art. 191 ustawy, gdyż nie jest to postępowanie podatkowe.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 ? 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika