Czy niezarejestrowany na dzień wniesienia aportu znak towarowy, którym od wielu lat posługuje się (...)

Czy niezarejestrowany na dzień wniesienia aportu znak towarowy, którym od wielu lat posługuje się Wnioskodawca w swojej działalności, może być amortyzowany przez spółkę komandytową do której zostanie wniesiony aport, od wartości początkowej określonej jako wartość znaku ustalonej w wycenie rzeczoznawcy?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2010 r. (data wpływu 13 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji znaku towarowego - jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 13 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji znaku towarowego.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Przedsiębiorstwo stanowi współwłasność Wnioskodawcy i jego żony, przy czym z uwagi na umowę majątkową małżeńską jest to współwłasność ułamkowa, nie zaś wspólność majątkowa małżeńska. Wnioskodawca wraz z małżonką zamierzają wnieść przedsiębiorstwo (ewentualnie przedsiębiorstwo z wyłączeniami, które nie pozbawią jednak wnoszonego zespołu składników majątkowych charakteru przedsiębiorstwa) jako wkład niepieniężny do spółki komandytowej, w której zostaną komandytariuszami. W skład przedsiębiorstwa będą wchodzić takie składniki majątkowe jak: nazwa przedsiębiorstwa, prawo własności rzeczy ruchomych, w tym środków trwałych (np. pojazdy mechaniczne, sprzęt RTV i AGD, meble), prawo używania określonych składników majątkowych na podstawie umów cywilnoprawnych, zapasy, wierzytelności i środki pieniężne, licencje, a także prawo do znaku, którym przedsiębiorca posługuje się od wielu lat i dzięki któremu jest identyfikowalny na rynku przez kontrahentów i konsumentów (w Urzędzie Patentowym został już złożony wniosek o rejestrację ww. znaku towarowego, jednak nie jest znany jeszcze sposób jego rozpatrzenia) i prawo pierwszeństwa do uzyskania znaku towarowego. Oznaczenie, którym posługuje się Wnioskodawca i które zamierza wnieść do Spółki jako znak towarowy, jest znakiem graficznym zawierającym nazwę przedsiębiorstwa, charakteryzującym się określoną niezmienną kolorystyką stałym kształtem i układem graficznym (wzór w załączeniu). Jest używane przez Wnioskodawcę od wielu lat i od początku służy zapewnieniu rozpoznawalności jego przedsiębiorstwa. Znak towarowy nie był nigdy umieszczony w ewidencji środków trwałych ani amortyzowany. Znak towarowy, którym posługuje się Wnioskodawca, jest znany na terytorium Polski. Poza siedzibą działalności, Wnioskodawca posiada również dwa oddziały. Niezależnie od tego prowadzony jest również sklep internetowy, w którym oferowane przez niego towary nabywają klienci z całego kraju oraz zagranicy. Strona sklepu internetowego jest oznaczona znakiem towarowym Wnioskodawcy. O rozpoznawalności ww. znaku towarowego świadczą również opinie klientów pochodzących z całego kraju. Zadowoleni klienci deklarują że jeszcze nie raz skorzystają z oferty sklepu oraz że zamierzają polecić go znajomym (co świadczy o znacznym prawdopodobieństwie, że sklep oraz jego oznaczenie są znane znacznie szerszemu kręgowi potencjalnych odbiorców, niż wynikałoby to z danych zamieszczonych na stronach internetowych). Dodatkowo na stronach internetowych, na których klienci mogą zamieszczać swoje opinie na temat sklepu, widnieje oznaczenie w postaci używanego przez Wnioskodawcę znaku towarowego. Na potrzeby wniesienia przedsiębiorstwa jako aportu znak towarowy zostanie wyceniony przez powołanego w tym celu rzeczoznawcę.

Wniesione aportem przedsiębiorstwo i poszczególne jego składniki będą wykorzystywane przez spółkę komandytową do takich samych czynności jak są wykorzystywane przez Wnioskodawcę, tj. do czynności opodatkowanych.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2).


Czy niezarejestrowany na dzień wniesienia aportu znak towarowy, którym od wielu lat posługuje się Wnioskodawca w swojej działalności, może być amortyzowany przez spółkę komandytową do której zostanie wniesiony aport, od wartości początkowej określonej jako wartość znaku ustalonej w wycenie rzeczoznawcy...


Zdaniem Wnioskodawcy niezarejestrowany na dzień wniesienia aportu znak towarowy charakteryzujący się cechami, o których mowa w stanie faktycznym, może zostać wyceniony według wartości rynkowej i amortyzowany przez Spółkę, a jego wartością początkową od której będą dokonywane odpisy amortyzacyjne, będzie wartość rynkowa wynikająca z wyceny.

Oznaczenie, którym posługuje się Wnioskodawca i które zamierza wnieść do Spółki jako znak towarowy, jest znakiem graficznym zawierającym nazwę przedsiębiorstwa, charakteryzującym się określoną niezmienną kolorystyką stałym kształtem i układem graficznym. Jest używane przez Wnioskodawcę od wielu lat i od początku służy zapewnieniu rozpoznawalności jego przedsiębiorstwa. W ocenie Wnioskodawcy oznaczenie używane przez niego nosi wszystkie cechy znaku towarowego w rozumieniu ustawy Prawo własności przemysłowej. O rozpoznawalności znaku towarowego świadczą również opinie klientów pochodzących z całego kraju zamieszczane na stronach internetowych stworzonych w celu gromadzenia takich opinii. Zadowoleni klienci deklarują że jeszcze nie raz skorzystają z oferty sklepu oraz że zamierzają polecić go znajomym (co świadczy o znacznym prawdopodobieństwie, że sklep oraz jego oznaczenie są znane znacznie szerszemu kręgowi potencjalnych odbiorców, niż wynikałoby to z danych zamieszczonych na stronach internetowych). Wnioskodawca dodaje, że na stronach internetowych, na których klienci mogą zamieszczać swoje opinie na temat jego sklepu, widnieje oznaczenie w postaci używanego przez niego znaku towarowego. Zdaniem Wnioskodawcy ww. oznaczenie graficzne spełnia wszystkie cechy znaku towarowego.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (wartości niematerialne i prawne).


Wnioskodawca zaznacza, że wspomniany przepis obwiązuje w cytowanym brzmieniu od 1 stycznia 2007 r. - wcześniej natomiast ustawodawca zezwalał amortyzować nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa do: wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych, wzorów zdobniczych. Ustalenie po stronie Wnioskodawcy prawa do amortyzacji prawa do znaku towarowego wymaga zatem łącznego spełnienia przez nie następujących warunków:


  1. stwierdzenie, że stanowi ono prawo określone w ustawie Prawo własności przemysłowej,
  2. stwierdzenie, że zostało przez podatnika nabyte,
  3. stwierdzenie, że nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
  4. stwierdzenie, że przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,
  5. stwierdzenie, że jest wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Prawo do podatkowej amortyzacji ustawa przyznaje względem tych wartości niematerialnych i prawnych, które zapewniają podatnikowi określone uprawnienia do korzystania z dóbr niematerialnych w sposób przynoszący lub mogący przynieść przychody w jego działalności gospodarczej. W świetle powyższego brak jest podstaw do uzależniania prawa do amortyzacji podatkowej od uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy. Prawo do zgłoszonego znaku towarowego, podobnie jak prawo ochronne na znak towarowy, jest sposobem korzystania ze znaku towarowego, i stanowi prawo określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (czyli prawo określone w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Należy podkreślić, iż decyzja o rejestracji znaku towarowego i przyznaniu prawa ochronnego nie konstytuuje znaku towarowego, bowiem znak ten wcześniej istnieje. Wynika to jednoznacznie z art. 121 Prawa własności przemysłowej, zgodnie z którym ?na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne'. Pomimo braku rejestracji Wnioskodawcy przysługuje prawo do wykorzystania znaku towarowego, przy czym uprawnienie to podlega ochronie prawnej (aczkolwiek nie ochronie na podstawie decyzji o przyznaniu prawa ochronnego na wzór przemysłowy, a na podstawie art. 301 ustawy Prawo własności przemysłowej), a zatem przeniesienie tego prawa w formie aportu uprawnia spółkę komandytową do jego amortyzacji na podstawie art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy wspomnieć również o prawie pierwszeństwa do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, które w ocenie Wnioskodawcy również jest prawem określonym w ustawie Prawo własności przemysłowej, o którym mowa w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z art. 123 Prawa własności przemysłowej pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy oznacza się (co do zasady) według daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym. W związku z literalnym brzmieniem art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zdaniem Wnioskodawcy prawo amortyzacji dotyczy wszystkich praw, o których mowa w ustawie Prawo własności przemysłowej.

Odnosząc się do przesłanki ?nabycia' prawa podlegającego amortyzacji, w opinii Wnioskodawcy z istoty prawa, które nie jest w żaden sposób zmaterializowane, wynika, że nie może ono zostać wytworzone - wytworzeniu bowiem mogą podlegać wyłącznie rzeczy. Art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wyłącznie praw. Prawa do określonych rzeczy bądź wartości, są zdaniem Wnioskodawcy zawsze nabywane. Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że to nie sam znak towarowy, który ewentualnie mógłby zostać w omawianej sytuacji uznany za wytworzony, lecz prawo do tego znaku, stanowi przedmiot amortyzacji. Wymagania określone w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o których mowa wyżej, stawiane są zaś przedmiotowi amortyzacji. Wnioskodawca stwierdza, że stanowiące przedmiot amortyzacji prawo do znaku towarowego może z istoty swej zostać wyłącznie nabyte, a zatem w omawianej sytuacji spełniony zostaje warunek nabycia prawa stanowiącego przedmiot amortyzacji. Art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy zarówno nabycia pochodnego, jak i pierwotnego. W doktrynie podkreśla się, że ?z uwagi na brak wyszczególnienia, lege non distinguente należy przyjąć, że nabycie obejmuje zarówno nabycie pierwotne, jak i nabycie pochodne' (tak A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II).

Prawo do znaku towarowego, które Wnioskodawca ma zamiar wnieść do spółki komandytowej, bez wątpienia nadaje się do wykorzystania w prowadzonej przez spółkę działalności, bowiem będąc rozpoznawalnym oznaczeniem przedsiębiorcy, przyciąga klientów i potencjalnych klientów. Przewidywany okres wykorzystania znaku zdecydowanie przekracza okres jednego roku. Spółka nabywająca aktywa wnoszone do niej aportem może rozpocząć korzystanie ze znaku już z chwilą nabycia przedmiotu wkładu - nie musi oczekiwać na wydanie decyzji o przyznaniu prawa ochronnego na znak towarowy. Należy przypomnieć również o tym, że cechy znaku, którym posługuje się Wnioskodawca, pozwalają uznać go za znak towarowy w rozumieniu ustawy Prawo własności przemysłowej. W związku z tym, że znak towarowy charakteryzuje się wszystkimi cechami, o których mowa wyżej, może on w ocenie Wnioskodawcy stać się przedmiotem amortyzacji na podstawie art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawa do amortyzacji znaku towarowego nie przekreśla fakt, iż znak towarowy nie został zarejestrowany (nie zostało udzielone prawo ochronne na znak towarowy w drodze decyzji przyznającej to prawo). Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie uzależnia prawa do amortyzacji od przyznania prawa ochronnego na znak towarowy.

W związku z tym, że zdaniem Wnioskodawcy spółce komandytowej będzie przysługiwało prawo do amortyzacji znaku towarowego, w ocenie Wnioskodawcy wartość początkową praw do znaku towarowego należy ustalić w oparciu o art. 22g ust.

14a w zw. z art. 22g ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości równej jego wartości rynkowej wynikającej z wyceny rzeczoznawcy sporządzonej na potrzeby aportu. Zgodnie z art. 22 ust. 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli składniki majątku wchodzące w skład wkładu niepieniężnego w postaci przedsiębiorstwa nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podmiot wnoszący wkład niepieniężny, należy stosować odpowiednio ust. 14. W związku z tym, że znak towarowy nigdy nie został wprowadzony do ww. ewidencji i nie był amortyzowany, wartość początkową ustala się na podstawie art. 22g ust. 14 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wartością początkową jest wartość rynkowa (z uwagi na wystąpienie dodatniej wartości firmy).


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.


W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:


  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych


  • wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.


Jak stanowi art. 22 ust. 8 powołanej wyżej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.


Zgodnie z art. 22b ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:


  1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
  2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
  3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
  5. licencje,
  6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
  7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)


  • o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.


Jak wynika z cytowanego unormowania, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know - how, które spełniają następujące warunki:


  • zostały nabyte,
  • nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres ich używania przekracza rok,
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


W przeciwieństwie do środków trwałych, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych.

Oznacza to, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy w pierwszej kolejności wymaga zbadania, czy prawo ochronne na znak towarowy udzielone spółce osobowej spełnia ww. przesłanki uznania go za podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 omawianej ustawy podatkowej.

Należy wskazać, że prawa ochronne na znaki towarowe udzielane są na warunkach określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej (art. 6 ust. 1 tej ustawy). Znakiem towarowym może być przy tym każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa - w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 12 ust. 1 i 2 ww. ustawy).

W myśl art. 121 powołanej ustawy, na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania tego znaku w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 1 - 2 tej ustawy).

Procedurę uzyskania tego prawa rozpoczyna zgłoszenie znaku towarowego w Urzędzie Patentowym. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa (art. 144 Prawa własności przemysłowej). Podlega ono wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 tej ustawy). Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy (art. 150).

Wobec powyższego, prawo ochronne na znak towarowy mieści się w kategorii praw określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej, wskazanych w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dalszej kolejności należy zatem zbadać, czy udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stanowi nabycie tego prawa w rozumieniu art. 22b ust. 1 ww. ustawy. Odnosząc się do zawartych w omawianej ustawie przepisów o amortyzacji, należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje dwa sposoby wejścia podatnika w posiadanie składników majątkowych podlegających amortyzacji ? wytworzenie we własnym zakresie i nabycie, przy czym status podlegających amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych mogą mieć wyłącznie składniki majątku nabyte, a nie wytworzone przez podatnika (art. 22a ? 22b omawianej ustawy).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, pod pojęciem ?nabycia? użytym w art. 22a i art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć ?nabycie pochodne?, ?nabycie wtórne?, tj. nabycie istniejącego składnika majątku od innego podmiotu - w odróżnieniu od ?nabycia pierwotnego?, tj. wytworzenia we własnym zakresie.

Nabycie prawa własności składnika majątku może zatem nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości, bądź w drodze sukcesji generalnej (Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009, pod red. W. Nykiela i A. Mariańskiego, s.598).

W opisie zdarzenia przyszłego wskazano, że Wnioskodawca zamierza wnieść do spółki komandytowej w ramach wkładu niepieniężnego przedsiębiorstwo, w skład którego będzie wchodziło prawo majątkowe w postaci prawa ze zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym.

W analizowanym przypadku, spółka komandytowa nabędzie prawo ze zgłoszenia znaku towarowego do Urzędu Patentowego, a nie prawo ochronne na ten znak towarowy. Dopiero po wniesieniu przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa do spółki komandytowej, ta nowo powstała spółka, mocą decyzji Urzędu Patentowego uzyska prawo ochronne na znak towarowy ? prawo to powstanie więc z chwilą wydania spółce komandytowej ww. decyzji. Należy zatem uznać, że przedmiotowe prawo ochronne na znak towarowy nie zostanie ?nabyte? w rozumieniu art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ale ?wytworzone? przez spółkę komandytową. W szczególności, nie ma tu znaczenia okoliczność, że spółka komandytowa nabędzie wcześniej prawa ze zgłoszenia znaku towarowego - nie są one tożsame z prawami ochronnymi na te znaki. Jeżeli prawo ochronne na znak towarowy powstaje wskutek prawokształtującej decyzji Urzędu Patentowego, to nie istnieje przed wydaniem takiej decyzji. Regulacje zawarte w ustawie Prawo własności przemysłowej regulują możliwość przeniesienia prawa ze zgłoszenia, na które nie zostało udzielone prawo ochronne, niemniej przedmiotem takiego przeniesienia nie jest prawo ochronne na znak towarowy, ale ekspektatywa takiego prawa.

Wskazać również należy, iż co prawda znak towarowy istnieje niezależnie od stopnia jego ochrony i ma określoną wartość ekonomiczną, jednakże staje się szczególnym prawem podmiotowym ? z nabyciem którego może wiązać się nabycie prawa do jego amortyzacji ? z momentem uzyskania decyzji kształtującej prawo ochronne na znak towarowy. Zatem nie można podzielić stanowiska Wnioskodawcy, iż brak jest podstaw do uzależniania prawa do amortyzacji podatkowej od uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, bowiem art. 22b ust. 1 pkt 6 nie przewiduje możliwości amortyzowania takiego ?oczekiwania prawnego? na udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy.


Wobec powyższego, skoro przedmiotowe prawo ochronne na znak towarowy nie zostanie nabyte przez spółkę komandytową, nie będzie spełniać wszystkich przesłanek wynikających z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma zatem możliwości uznania tego prawa za podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną. W konsekwencji:


  • prawo to nie może zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych spółki komandytowej (art. 22d ust. 2 ww. ustawy),
  • nie ustala się wartości początkowej prawa ochronnego na znak towarowy i nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych od tej wartości (art. 22f ust. 3 tej ustawy),
  • nie potrąca się kosztów uzyskania przychodów z tytułu tych odpisów (art. 22 ust. 8 ustawy).


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika