Czy Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego samochodu?

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego samochodu?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko ? przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2014 r. (data wpływu 18 września 2014 r.) uzupełnionym pismami z dnia 9 grudnia 2014 r. (data wpływu 11 grudnia 2014 r.) oraz z dnia 17 grudnia 2014 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego ? jest nieprawidłowe.

Porady prawne


UZASADNIENIE


W dniu 18 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 czerwca 2007 r. Jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, opodatkowanym podatkiem liniowym oraz podatkiem VAT. Dnia 16 lipca 2014 r. Wnioskodawca zakupił do działalności gospodarczej samochód opel movano, który będzie wykorzystywany wyłącznie na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód posiada 2 rzędy siedzeń, przeznaczony jest do przewozu 7 osób łącznie z kierowcą, dopuszczalna ładowność: 1186 kg, masa całkowita: 3500 kg. Wnioskodawca zgłosił w urzędzie skarbowym nabycie samochodu na druku VAT-26 oraz odliczył 100% podatku VAT od tego zakupu. W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca wskazał, że samochód ten nie kwalifikuje się do grup wymienionych w pkt a-c art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w art. 86a ust.16 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wskazał również, że nie posiada zaświadczenia z okręgowej stacji kontroli pojazdów, że jest to samochód ciężarowy. Odmówiono mu wydania tego zaświadczenia z uwagi na fakt, iż pojazd ten posiada drugi rząd siedzeń i nie mieści się w kryteriach pojazdu ciężarowego odnośnie podatku VAT. W dowodzie rejestracyjnym pojazdu oraz karcie pojazdu wpisano jednak, że jest to samochód ciężarowy. Wnioskodawca wskazał również, że jest małym podatnikiem oraz, że nie przekroczy w 2014 r. limitu amortyzacji, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych .


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego samochodu?


Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o art. 86a ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, w powiązaniu z art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakupiony samochód można traktować jako ciężarowy i w związku z tym dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty i prawo wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodu są jednak odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Przy czym, amortyzacji podlegają m.in., z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji jest tzw. jednorazowa amortyzacja, uregulowana w art. 22k ust. 7-13 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22k ust. 7 tej ustawy, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22k ust. 9, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Przy czym, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł (art. 5a pkt 20 ww. ustawy).

Jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych do wysokości określonego w ww. ustawie limitu (równowartości 50.000 euro). Wyjątek stanowią będące środkami trwałymi samochody osobowe, które nie mogą podlegać jednorazowej amortyzacji.

Wskazać należy, że z dniem 1 kwietnia 2014 r. zmianie uległy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące definicji samochodu osobowego. Nowelizacja ta wprowadzona została w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 13 marca 2014 r. poz. 312).

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r., ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym, oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:


  1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:


    1. klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
    2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,

  2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,

  3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

    1. agregat elektryczny/spawalniczy,
    2. do prac wiertniczych,
    3. koparka, koparko-spycharka,
    4. ładowarka,
    5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
    6. żuraw samochodowy,


  4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług;


Zgodnie natomiast z art. 5d cyt. ustawy, w brzmieniu obowiązującym po 1 kwietnia 2014 r. spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w:


  1. art. 5a pkt 19a lit. a i b stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
  2. art. 5a pkt 19a lit. c stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.


Jak wynika z treści złożonego wniosku Wnioskodawca zakupił w dniu 16 lipca 2014 r. samochód opel movano. Samochód posiada 2 rzędy siedzeń, przeznaczony jest do przewozu 7 osób łącznie z kierowcą, dopuszczalna ładowność: 1186 kg, masa całkowita: 3500 kg. Wnioskodawca zgłosił w urzędzie skarbowym nabycie samochodu na druku VAT-26 oraz odliczył 100% podatku VAT od tego zakupu. Samochód ten nie kwalifikuje się do grup wymienionych w pkt a-c art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w art. 86a ust.16 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wskazał również, że nie posiada zaświadczenia z okręgowej stacji kontroli pojazdów, że jest to samochód ciężarowy. Odmówiono mu wydania tego zaświadczenia z uwagi na fakt, iż pojazd ten posiada drugi rząd siedzeń i nie mieści się w kryteriach pojazdu ciężarowego odnośnie podatku VAT. W dowodzie rejestracyjnym pojazdu oraz karcie pojazdu wpisano jednak, że jest to samochód ciężarowy. Wnioskodawca jest małym podatnikiem i nie przekroczy w 2014 r. limitu amortyzacji, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych .

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca zakupił samochód spełniający warunki, pozwalające na uznanie go za samochód osobowy w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Samochód ten nie mieści się bowiem w zakresie wyjątków ujętych w definicji zawartej w ww. przepisie, a poza tym Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia z okręgowej stacji kontroli pojazdów, z którego wynika, że jest to samochód ciężarowy.

W takiej sytuacji, skoro możliwość dokonania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dotyczy samochodów osobowych, Wnioskodawca nie ma prawa dokonania jednorazowej amortyzacji ww. pojazdu.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika