Czy Wnioskodawca prawidłowo zaewidencjonował w księgach prowadzonej działalności gospodarczej zmianę (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2011 r. (data wpływu 27 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyjęcia do używania zmodernizowanego lokalu użytkowego wykorzystywanego wcześniej w działalności gospodarczej żony - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przyjęcia do używania zmodernizowanego lokalu użytkowego wykorzystywanego wcześniej w działalności gospodarczej żony.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą zakupił w dniu 28 grudnia 2006 r. od Spółdzielni Mieszkaniowej za kwotę 535.657 zł 06 gr własnościowe prawo do lokalu użytkowego w budynku użytkowanym od roku 1993 r. W tym samym dniu żona Wnioskodawcy prowadząca odrębną działalność gospodarczą zakupiła również od tej samej spółdzielni lokal użytkowy (sąsiadujący z zakupionym przez Wnioskodawcę) na potrzeby prowadzenia swojej działalności gospodarczej za kwotę 264.344 zł 79 gr. Zakup lokali nie był obciążony podatkiem VAT. Lokale zostały wprowadzone do ewidencji majątku trwałego podatników, uznane za wartości niematerialne i prawne i amortyzowane metodą liniową według stawki 2,5% rocznie. Lokale te wchodzą do majątku wspólnego małżonków.

Oboje małżonkowie, prowadzący odrębne działalności gospodarcze opodatkowani są podatkiem VAT, są również w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych opodatkowani na zasadach ogólnych. Małżonkowie dokonali nakładów na modernizację użytkowanych lokali.

W listopadzie 2010 r. żona Wnioskodawcy, która w znacznej mierze ograniczyła skalę prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, przekazała zakupiony na cele swojej działalności lokal mężowi do wyłącznego korzystania. W wyniku przekazania prawa do lokalu żona Wnioskodawcy wycofała z ksiąg prowadzonych na potrzeby swojej działalności gospodarczej wartość niematerialną i prawną w postaci prawa do lokalu o wartości brutto 264.344 zł 79 gr i umorzeniu 25.883 zł 84 gr, a Wnioskodawca wprowadził do ksiąg prowadzonych na potrzeby swojej działalności gospodarczej tę wartość niematerialną i prawną w postaci prawa do lokalu o wartości brutto 264.344 zł 79 gr i umorzeniu 25.883 zł 84 gr.

Aktualnie w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w działalności gospodarczej Wnioskodawcy występują dwie wartości niematerialne i prawne w postaci dwóch własnościowych praw do lokali użytkowych (amortyzowane zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych według stawki 2,5% rocznie) oraz dwie pozycje inwestycji w obcych środkach trwałych w postaci modernizacji lokali użytkowych (amortyzowane zgodnie z art. 22j. ust 4 według stawki 10% rocznie).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie oznaczone we wniosku numerem jeden.

Czy Wnioskodawca prawidłowo zaewidencjonował w księgach prowadzonej działalności gospodarczej zmianę użytkownika prawa do lokalu stanowiącego współwłasność małżeńską...

Zdaniem Wnioskodawcy przeprowadzona i opisana wyżej zmiana użytkownika lokalu z małżonki na niego, który będzie użytkował powyższy lokal w swojej działalności gospodarczej została przeprowadzona prawidłowo pod względem podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosunki majątkowe między małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9 poz. 59 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. ustawy.

Zatem, jeśli składnik majątkowy został nabyty w czasie trwania wspólności ustawowej i nie stanowi odrębnego majątku danego małżonka, stanowi on dorobek małżonków bez względu na to czy został zakupiony na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych.

Zgodnie z art. 43 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W myśl zaś art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1064 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Zatem współmałżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej 'inwestycjami w obcych środkach trwałych', zwane także środkami trwałymi. Zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Natomiast zgodnie art. 22b ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlega, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania m. in. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartością niematerialną i prawną.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009r. nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego ? art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Przy czym, podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego.

Własnościowe prawo do lokalu użytkowego w spółdzielni mieszkaniowej, stanowi wartość niematerialną i prawną dla podmiotu, który to prawo nabył, ale jednocześnie lokal taki, w stosunku do którego to prawo przysługuje, stanowi własność spółdzielni, a więc uznawane jest za jej środek trwały.

Zatem nakłady na modernizację własnościowych praw do lokali użytkowych, prawidłowo zakwalifikowane zostały do inwestycji w obcym środku trwałym i amortyzowane stawką 10% w skali roku.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Treść art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, że w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca oraz jego żona prowadzący odrębne działalności gospodarcze zakupili w 2006 r. z majątku małżeńskiego wspólnego od Spółdzielni Mieszkaniowej dwa własnościowe prawa do lokali użytkowych w budynku użytkowanym od roku 1993 r. Lokale te zostały wprowadzone do ewidencji majątku trwałego podatników, uznane za wartości niematerialne i prawne i amortyzowane metodą liniową według stawki 2,5% rocznie. Oboje małżonkowie dokonali nakładów na modernizację lokali użytkowanych na potrzeby swoich działalności gospodarczych, które ujęli w ewidencji środków trwałych jako inwestycje w obcych środkach trwałych.

W listopadzie 2010 r. żona Wnioskodawcy, która w znacznej mierze ograniczyła skalę prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, przekazała zakupiony na cele swojej działalności lokal, mężowi do wyłącznego korzystania. Wnioskodawca wprowadził do ksiąg prowadzonych na potrzeby swojej działalności gospodarczej tę wartość niematerialną i prawną w postaci prawa do lokalu o wartości brutto 264.344 zł 79 gr i umorzeniu 25.883 zł 84 gr oraz nakłady modernizacyjne poniesione przez żonę na lokal wykorzystywany w jej działalności gospodarczej - jako inwestycję w obcym środku trwałym amortyzowane stawką 10% rocznie.

W sytuacji, gdy żona Wnioskodawcy zaprzestała wykorzystywać lokal w swojej działalności gospodarczej i został on przejęty przez Wnioskodawcę na potrzeby jego odrębnej działalności gospodarczej, warunkiem koniecznym dla możliwości kwalifikacji odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, jest ujęcie tego lokalu w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 13 pkt 5 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków

• jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Stosownie do treści art. 22h ust. 3 ww. ustawy, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

W przypadku, gdy jeden z małżonków przejmie do swojej działalności składnik majątkowy wykorzystywany wcześniej w działalności współmałżonka, wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) współmałżonka wykorzystującego dotychczas ten składnik w swojej działalności gospodarczej, podobnie jak ma to miejsce w przypadku zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków. Małżonek przejmujący składnik majątkowy wykorzystywany dotychczas w działalności gospodarczej współmałżonka powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuować metodę amortyzacji przyjętą przez współmałżonka wykorzystującego dotychczas tenże składnik.

Powyższe ma oparcie w twierdzeniu, że odpisy amortyzacyjne dokonywane przez jednego z małżonków mają bezpośredni wpływ na wysokość dochodu osiągniętego z tytułu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, który to dochód jest dochodem wspólnym małżonków. Nie jest więc uzasadnione powtórne zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów tego samego wydatku, poniesionego ze wspólnego majątku małżonków, tym razem w działalności drugiego małżonka (z której dochód również będzie dochodem wspólnym), nie jest zatem możliwa dwukrotna (200%) amortyzacja tej samej wartości niematerialnej i prawnej lub tego samego środka trwałego.

Zatem Wnioskodawca przejmując wartość niematerialną i prawną w postaci własnościowego prawa do lokalu użytkowego oraz nakłady modernizacyjne poniesione na to prawo, stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym z działalności żony powinien ująć je w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla swojej działalności gospodarczej. Przy ustaleniu ich wartości początkowej, obowiązany jest wziąć pod uwagę wartości początkowe wartości niematerialnej i prawnej oraz inwestycji w obcym środku trwałym określone w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez żonę oraz obowiązany jest do uwzględnienia dotychczasowych wysokości odpisów amortyzacyjnych i metod amortyzacji stosowanych przez żonę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.