Czy Spółka miała prawo do zastosowania do wybudowanej części magazynowej 10% stawki amortyzacji, (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2009 r. (data wpływu 9 grudnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 marca 2010 r. (data wpływu 4 marca 2010 r.)o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania stawki amortyzacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania stawki amortyzacji. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 marca 2010 r. (data wpływu 4 marca 2010 r.)

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka wybudowała obiekt na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, składający się z części biurowo-socjalnej oraz z części magazynowej. Obie części obiektu połączone są ze sobą ciągiem komunikacyjnym. Hala magazynowa zbudowana jest z prefabrykowanych elementów stalowych wykonanych w fabryce, przewiezionych na miejsce budowy i zamontowanych. Elementy stalowe przymocowane są do fundamentów. Konieczność wybudowania fundamentów wynikała z konieczności transportowania przy użyciu suwnicy ciężkich elementów. Część magazynowa nie jest trwale związana z gruntem - istnieje możliwość demontażu części magazynowej (bez utraty właściwości zdemontowanych elementów z blachy) i zamontowania jej w innym miejscu. Spółka wskazuje, iż zgodnie z projektem oraz decyzją (pozwolenie na budowę) jest to jeden obiekt, w skład którego wchodzą dwa budynki:

• budynek socjalno- biurowy oraz
• budynek magazynowy.

Tak też oznaczono obiekt w ewidencji środków trwałych.

Każdy z tych budynków pobudowany został z innego materiału. Budynek socjalno-biurowy z cegły, natomiast budynek magazynowy z warstwy blachy. Rozbiórka jednego z budynków umożliwia korzystanie z drugiego. Budynki różnią się wysokością. Budynki połączone są przejściem przez drzwi. Obiekt został oddany do użytku w 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji Spółka miała prawo do zastosowania do wybudowanej części magazynowej 10% stawki amortyzacji, a do części biurowo-socjalnej obiektu 2,5% stawkę amortyzacji...

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo mocowania prefabrykowanych elementów stalowych do fundamentów, część magazynowa nie jest trwale związana z gruntem. Istnieje bowiem możliwość jej zdemontowania i montażu w innym miejscu.

Klasyfikacja Środków Trwałych wyodrębnia 10 grup środków trwałych. Do grupy 8 Klasyfikacji zaliczone są również wolno stojące, nie związane w sposób trwały z gruntem kioski, baraki, domki kempingowe. W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy art. 22k, ust. 1, art. 22i ust. 1, art. 22a, art. 22g ust. 1 pkt 2 oraz art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Biorąc powyższe pod uwagę, spółka ma prawo zaliczyć część magazynową obiektu niezwiązaną trwale z gruntem do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych w wysokości 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ? wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Stosownie do przepisu art. 22h ust. 2 ustawy, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji przed rozpoczęciem amortyzacji środka trwałego, wybraną metodę należy stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak stanowi przepis art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej.

Zgodnie z objaśnieniami wstępnymi zawartymi w części I Klasyfikacji Środków Trwałych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych - Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Z uwag szczegółowych do grupy 1 wynika, że grupa 'Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego' obejmuje wszystkie budynki oraz znajdujące się w nich lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

Definicja budynku zawarta została w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.). Zgodnie z nią budynki to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach.

W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. ?obiekty pomocnicze? obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Samodzielnym środkiem trwałym w ramach grupy 1 jest budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi.

Z kolei z uwag szczegółowych do grupy 8 powołanej Klasyfikacji wynika, iż do grupy 8 zaliczane są również wolno stojące nie związane w sposób trwały z gruntem, budki, kioski, domki campingowe i inne obiekty z wyjątkiem ujętych w grupie 1 - 'Budynki i lokale'.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka wybudowała obiekt na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, składający się z części biurowo-socjalnej oraz z części magazynowej. Część magazynowa, choć usytuowana na fundamentach, nie jest trwale związana z gruntem - istnieje możliwość jej demontażu (bez utraty właściwości zdemontowanych elementów z blachy) i zamontowania jej w innym miejscu. Zgodnie z projektem oraz decyzją (pozwolenie na budowę) jest to jeden obiekt, w skład którego wchodzą dwa budynki:

• budynek socjalno- biurowy oraz
• budynek magazynowy.

Tak też oznaczono obiekt w ewidencji środków trwałych.

Każdy z tych budynków pobudowany został z innego materiału. Budynek socjalno-biurowy z cegły, natomiast budynek magazynowy z warstwy blachy. Rozbiórka jednego z budynków umożliwia korzystanie z drugiego. Budynki różnią się wysokością. Budynki połączone są przejściem przez drzwi.

Spółka przyjęła więc, iż hala magazynowa oraz budynek biurowo-socjalny stanowią dwa odrębne środki trwałe, dla których przyjęto dwie różne stawki amortyzacyjne.

Opierając się zatem wyłącznie na zawartych we wniosku oświadczeniach, iż hala magazynowa jest odrębnym obiektem oraz, że nie jest budynkiem, który należałoby kwalifikować do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych, należy uznać, iż przedmiotową halę można zaliczyć do odrębnej grupy środków trwałych tj. wolno stojących obiektów nie związanych trwale z gruntem (grupa 8 Klasyfikacji Środków Trwałych). Jednakże przy takiej klasyfikacji w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania wskazany we wniosku art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który przewiduje indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10% dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 (dla innych niż budynki (lokale) niemieszkalne, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%).

Jeżeli zatem, w istocie hala magazynowa stanowi odrębny środek trwały i prawidłowo została zakwalifikowana do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, to stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 10%. Prawidłowo zatem przyporządkowano stawkę amortyzacji do tego grupowania.

W przypadku budynków niemieszkalnych stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%. Zatem dla budynku biurowo-socjalnego stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%.

Należy zauważyć, że interpretacja indywidualna stanowi ocenę prawną stanowiska pytającego w jego indywidualnej sprawie, która nie toczy się jednak jeszcze w ramach postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej albo postępowania przed sądem administracyjnym. W ramach interpretacji organ podatkowy dokonuje oceny tego stanowiska na podstawie przytoczonych przepisów prawa.

Postępowanie interpretacyjne w istocie nie jest postępowaniem podatkowym, nie może też zastępować postępowania podatkowego. Przepis art. 14h Ordynacji podatkowej nakazuje do załatwienia wniosku o interpretację stosować tylko niektóre przepisy działu IV ustawy (Postępowanie podatkowe).

Wydając więc interpretację indywidualną w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej działając w imieniu Ministra Finansów jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

W opisie stanu faktycznego wskazano, iż przedmiotem amortyzacji mają być dwa oddzielne środki trwałe, tj. hala magazynowa nie związana trwale z gruntem oraz budynek biurowo-socjalny.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanych przez Spółkę. Nie rozstrzyga natomiast prawidłowości zakwalifikowania przedmiotowych środków trwałych do odpowiedniego grupowania wg Klasyfikacji Środków Trwałych, wobec czego tutejszy organ oparł się wyłącznie na grupowaniu podanym we wniosku.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaznacza się, iż interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła Spółka jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne ? wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

Referencje

ILPB1/415-1039/10-4/AG, interpretacja indywidualna