W jakim momencie koszty ponoszone przez Spółkę w związku z realizowanym procesem restrukturyzacji, (...)

W jakim momencie koszty ponoszone przez Spółkę w związku z realizowanym procesem restrukturyzacji, dotyczące sprzedaży lub ewentualnej likwidacji zbędnych składników majątku powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby
Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że
stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2012 r. (data wpływu
16 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków związanych ze sprzedażą lub ewentualną likwidacją zbędnych składników majątku - jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 16 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji wydatków związanych ze sprzedażą lub ewentualną likwidacją zbędnych składników majątku.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


W związku z realizowanym procesem restrukturyzacji Spółka, głównie w miejscach dawnych cukrowni/Oddziałów, posiada zbędne składniki majątku (środki trwałe), nie wykorzystywanego w bieżącej działalności.

W celu podjęcia decyzji o sprzedaży lub o ewentualnej likwidacji tychże środków trwałych Spółka ponosi wydatki/koszty min. na wyceny rzeczoznawców, ekspertyzy techniczne, usługi demontażu składników majątku oraz ogłoszenia o organizowanych przetargach na sprzedaż zbędnych składników majątku.

Powyższe koszty Spółka na bieżąco zalicza do pozostałych kosztów operacyjnych - koszty ujmuje w księgach rachunkowych na kontach KG "Wartość sprzedanych/zlikwidowanych niefinansowych aktywów trwałych - Koszty sprzedaży/likwidacji niefinansowych aktywów trwałych".


W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie.


W jakim momencie koszty ponoszone przez Spółkę w związku z realizowanym procesem restrukturyzacji, dotyczące sprzedaży lub ewentualnej likwidacji zbędnych składników majątku powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ?


W ocenie Wnioskodawcy, ponoszone przez nią koszty na wyceny rzeczoznawców, ekspertyzy techniczne, usługi demontażu składników majątku oraz ogłoszenia o organizowanych przetargach na sprzedaż zbędnych składników majątku w celu ich sprzedaży lub ewentualnej likwidacji - są kosztami dotyczącymi całokształtu działalności i wpływają na ogólnie pojęte funkcjonowanie Spółki - zatem należy je kwalifikować do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, tzn. do kosztów pośrednich.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d "Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.". Natomiast art. 15 ust. 4e stanowi, iż "Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h,

uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.".

W świetle przedstawionego stanu faktycznego w ocenie Spółki wymienione koszty powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w okresie, w którym zostały ujęte w księgach rachunkowych Spółki w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych.


Na tle przedstawionego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.


Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.


Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:


  • został poniesiony przez podatnika,
  • jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  • nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
  • został właściwie udokumentowany.


Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do ust. 1 pkt 6 tego artykułu nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie
w pełni umorzonych środków trwałych, jeśli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W świetle tego przepisu, w przypadku, gdy likwidacja środków trwałych została dokonana
z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Oznacza to, że likwidacja środków trwałych spowodowana innymi przyczynami niż zmiana rodzaju działalności może być podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych, np. z rozbiórką czy demontażem tych środków. W konsekwencji, jeżeli decyzja podatnika o likwidacji części składowych środka trwałego byłaby związana z jego planami inwestycyjnymi, wówczas koszty likwidacji są kosztami bezpośrednio związanymi z wytworzeniem środka trwałego. W takim przypadku koszty związane z likwidacja danego środka trwałego, będą składową wartości początkowej nowo wytworzonego środka trwałego.

Reasumując, wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.


Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:


  • przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
  • potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.


Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e cyt. ustawy).

Jednocześnie podnieść należy, że jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Tym samym zapłacone odszkodowanie, często uzasadnione z racjonalnego i ekonomicznego punktu widzenia, nie przesadza jeszcze o tym, że wydatek taki stanowi koszt podatkowy. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 1999 r. sygn. akt
I SA/Po 1362/98; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia
30 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1388/05; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 18 maja 1995 r. sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nie likwiduje bądź nie dokonuje sprzedaży środków trwałych w celu zmiany rodzaju działalności lub
w celu zlikwidowania działalności ? brak również wskazania, że przeprowadzenie likwidacji bądź sprzedaż środków trwałych lub ich części będzie związane z realizowanymi inwestycjami. Natomiast, jak podkreśla Wnioskodawca, w związku z realizowanym procesem restrukturyzacji, i faktem posiadania zbędnych składników majątku - środków trwałych - nie wykorzystywanych w bieżącej działalności, ponosi szereg wydatków/kosztów, w celu podjęcia decyzji o sprzedaży lub o ewentualnej likwidacji tychże środków trwałych, m.in. na wyceny rzeczoznawców, ekspertyzy techniczne, usługi demontażu składników majątku oraz ogłoszenia o organizowanych przetargach na sprzedaż zbędnych składników majątku.

W konsekwencji zatem istnieją podstawy, by można było mówić o związku przyczynowym między poniesionym wydatkiem a potencjalnym lub zwiększonym przychodem - wydatki wpływają na ogólnie pojęte prowadzenie działalności gospodarczej Spółki, co może przełożyć się pośrednio na zwiększenie przychodów generowanych przez Spółkę? jednocześnie wydatki te nie są wymienione w art. 16 ust. 1, jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zważywszy na powyższe, wyżej wymienione wydatki poniesione w związku z realizacją opisanego we wniosku programu restrukturyzacji, które spełniają przedstawione powyżej kryteria, Spółka będzie mogła ? co do zasady - zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, o ile będą spełniały warunki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez Podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Podkreślić należy, że tutejszy organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Przepisy te nie uprawniają do zajęcia (rozstrzygania) co do ekonomicznych aspektów działania Jednostki w planowanych zdarzeniach przyszłych bądź stanach faktycznych. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego.

Natomiast granice szczególnego postępowania, którego celem jest uzyskania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie określa strona występując z konkretnym pytaniem.

W przedmiotowym wniosku strona sformułowała pytanie dotyczące, które dotyczyło momentu zaliczenia kosztów uzyskania przychodu ponoszone przez Spółkę w związku z realizowanym procesem restrukturyzacji, nie zaś samej możliwości zaliczenia danych wydatków do kosztów podatkowych. Niezależnie od powyższego istotnym jest, że jednoznaczne przesądzenie o możliwości zaliczenia danych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, przedstawionych w sposób bardzo ogólny, kosztów wymagałoby jednak przeprowadzenia postępowania dowodowego. Tutejszy organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Z tego względu, niniejsza interpretacja ogranicza się do wykładni przepisu art. 15 ust. 1 oraz art. 15 ust. 4d ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia,w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).



Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 ? 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika