Czy świadczenie otrzymane przez pracowników w postaci karty podarunkowej można uznać za świadczenie (...)

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń otrzymanych przez pracowników w postaci kart podarunkowych przedpłaconych, zasilonych środkami pochodzącymi z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Pismem z dnia 28 stycznia 2010 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Powyższe uzupełniono w dniu 4 lutego 2010 r. (data wpływu do tut. organu).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Szpital Regionalny w xxx z okazji świąt Bożego Narodzenia wydał pracownikom karty podarunkowe o wartości 500 zł. Kartą tą pracownik może dokonywać operacji bezgotówkowych, tj. płacić za towary oraz usługi i dokonywać operacji gotówkowych polegających na wypłacie pieniędzy w bankomacie, co gwarantuje pracownikom fizycznie dostęp do pieniędzy. Środki na kartę podarunkową zostały przekazane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Karty te nie są personalizowane. Każda karta posiada numer NIK znany tylko użytkownikowi karty oraz przypisany do niej kod PIN.

Karty podarunkowe są kartami płatniczymi w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe, tj. uprawniają one do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty i tym samym rozliczenia prowadzone tymi kartami są rozliczenia pieniężnymi bezgotówkowymi w rozumieniu art. 63 ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z Regulaminem Użytkowania Karty Podarunkowej S., karty te zostały wydane przez Bank B. Spółka Akcyjna z siedzibą w K., a firma S. jest niezależnym emitentem tych kart. Zgodnie z zawartą umową pracownik w momencie otrzymania karty staje się właścicielem środków pieniężnych zapisanych na karcie.

Wobec powyższego zadano następujące pytania.

Czy świadczenie otrzymane przez pracowników w postaci karty podarunkowej można uznać za świadczenie pieniężne oraz czy może ono korzystać do wysokości 380 zł ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, po wydaniu kart podarunkowych należało pobrać zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 18% wartości świadczenia wypłaconego z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Jednakże stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 cytowanej ustawy - w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037) - wolna od podatku jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Przepis w tym brzmieniu ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2009 r.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.) karta płatnicza ? to karta identyfikująca wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniająca do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu - także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu.

Stosownie do art. 63 ust. 1 ww. ustawy rozliczenia pieniężne mogą być przeprowadzane za pośrednictwem banków, jeżeli przynajmniej jedna ze stron rozliczenia (dłużnik lub wierzyciel) posiada rachunek bankowy. Rozliczenia pieniężne przeprowadza się gotówkowo lub bezgotówkowo za pomocą papierowych lub informatycznych nośników danych.

Zgodnie z treścią art. 63 ust. 3 pkt 4 Prawa bankowego rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności kartą płatniczą.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, pracownicy otrzymali karty płatnicze umożliwiające dokonywanie płatności za towary czy usługi oraz na wypłatę gotówki w bankomatach. Karty zostały zasilone środkami pochodzącymi z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Ponadto wskazano, iż zgodnie z zawartą umową pracownik w momencie otrzymania karty staje się właścicielem środków pieniężnych zapisanych na karcie, a karty te są kartami płatniczymi w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe, tj. uprawniają one do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty i tym samym rozliczenia prowadzone tymi kartami są rozliczeniami pieniężnymi bezgotówkowymi w rozumieniu art. 63 ust. 3 pkt 4.

Karta płatnicza stanowi ekwiwalent pieniądza i zapłatę kartą płatniczą należy traktować tak samo, jak zapłatę gotówką (por. Dobiesław Frąckowiak ? ?Uwagi o zapłacie kartą płatniczą i przejęciu z długu? ? ?Przegląd Prawa Handlowego? 2000/12/7).

Z kolei karta przepłacona nie jest zdefiniowana w polskim systemie prawnym, pojęcie to pojawia się na gruncie ustawowym w kontekście świadczenia usług płatniczych, w tym jako instrumentu płatniczego będącego nośnikiem środka pieniężnego mającego zdolność umarzania zobowiązań.

Można zatem uznać, iż świadczenia w postaci karty przedpłaconej z wprowadzoną na nią wartością pieniężną mającą charakter pieniądza elektronicznego są świadczeniami pieniężnymi i nie należy utożsamiać ich z bonem czy talonem lub też innym znakiem uprawniającym do wymiany na usługę czy towar.

W związku z powyższym, uznać należy, że pracownicy otrzymują świadczenia pieniężne w postaci kart przedpłaconych i po spełnieniu warunku w postaci sfinansowania tego świadczenia w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, świadczenia te mogą korzystać ze zwolnienia do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.