Fundusz Świadczeń Socjalnych - pomoc rzeczowa. sygn: ITPB2/415-1071/08/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2008 r. (data wpływu), uzupełnionym pismem z dnia 22 stycznia 2009 r. (data wpływu 26 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym świadczeń na rzecz pracownika z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2008 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym świadczeń na rzecz pracownika z Zakładowego Funduszu Świadczeń. Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, wezwano Wnioskodawcę pismem z dnia 13 stycznia 2009 r. Nr ITPB2/415-1071/08-2/AD do ich uzupełnienia. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 stycznia 2009 r. (data wpływu 26 stycznia 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracownicy przedszkola złożyli wnioski o przyznanie pomocy rzeczowej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Do złożonych wniosków były dołączone oświadczenia o dochodach. Komisja po wnikliwej analizie przyjmując różne progi dochodów, rozdzieliła środki biorąc pod uwagę sytuację materialną i rodzinną oraz wskazała na jakie artykuły mogą być przeznaczone (art. spożywcze, przemysłowe, środki czystości, leki). Osoby z najniższymi dochodami i trudną sytuacją rodzinną otrzymały po 420 zł. Każdy z pracowników sam indywidualnie zakupił sobie świadczenia rzeczowe (dowolny asortyment z wyżej podanego) na fakturę wystawioną na zakład pracy, a następnie refundowano wydatki z konta Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do kwoty przyznanych świadczeń. Osoby, które otrzymały świadczenia wyższe niż 380 zł miały naliczony podatek od różnicy np. 420 zł ? 380 zł kwota zwolniona i od 40 zł naliczono podatek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ww. postępowanie jest prawidłowe, czy też w tym przypadku należy uznać, iż mamy do czynienia z pomocą finansową, od której należy od całości naliczyć podatek...

Zdaniem Wnioskodawcy, w ww. przypadku mamy do czynienia z pomocą rzeczową, która do kwoty 380 zł jest zwolniona z podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku dochodowego wartość świadczeń rzeczowych otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego,
• jest w całości sfinansowane ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych,
• wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa.

Definicję rzeczy wprowadza ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Z definicji zawartej w przepisie art. 45 ustawy Kodeks cywilny wynika, iż rzeczami są tylko przedmioty materialne.

Świadczenie według znaczenia ze słownika języka polskiego to przedmiot zobowiązania lub uprawnienia. Świadczenie rzeczowe można więc otrzymać lub ponosić.

Zatem, świadczeniem rzeczowym jest świadczenie o charakterze materialnym ? nieodpłatnym, odpłatnym, bądź częściowo odpłatnym.

Materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenia rzeczowe mają, np. odzież, żywność, obuwie, galanteria, artykuły gospodarstwa domowego, artykuły chemiczne.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że refundacja wydatków poniesionych przez pracownika jest świadczeniem pieniężnym (a nie rzeczowym), które nie podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez znaczenia pozostaje fakt, iż zakupiony towar został udokumentowany fakturą wystawioną na zakład pracy, a wydatkowana przez pracownika kwota została mu zwrócona po przedstawieniu faktury zakupu oraz pochodziła ze środków funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym wypłaty pieniężne ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na poczet pokrycia wydatków dokonanych przez pracownika nie korzystają więc ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując refundacja pracownikowi kwoty wydatkowanej przez niego i udokumentowanej fakturą lub rachunkiem stanowi na podstawie art. 12 ust. 1 przychód ze stosunku pracy i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.