1.W którym z krajów (w Polsce, czy w Niemczech) występuje obowiązek naliczenia, pobrania i wpłacenia (...)

16.3.2012

1.W którym z krajów (w Polsce, czy w Niemczech) występuje obowiązek naliczenia, pobrania i wpłacenia podatku z tytułu wynagrodzeń ze stosunku pracy za 2010 r.? 2.Czy w sytuacji, gdy firma wykonywała prace budowlane na terytorium Niemiec przez okres nieprzekraczający 12 miesięcy w roku podatkowym mogą one stanowić dla niej zakład w myśl art. 5 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2011 r. (data wpływu 5 grudnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 marca 2012 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 12 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia pracowników z pracy wykonywanej w Niemczech - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń pracowników z pracy wykonywanej w Niemczech.

Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem nr ITPB2/415-1106/11-2/MM z dnia 28 lutego 2012 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków formalnych. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 6 marca 2012 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 12 marca 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca ? Spółka z o.o. będąca polskim rezydentem zawarła umowę z firmą, będącą rezydentem niemieckim na wykonanie prac rusztowaniowych na budowie elektrowni w Hamburgu. Prace budowlane trwały powyżej 12 miesięcy, z tym że Spółka jako podwykonawca prace wykonywała wyłącznie w okresie od 14 lipca 2010 r. do 30 listopada 2010 r.

Spółka do pracy w Hamburgu oddelegowała dwudziestu trzech pracowników. Pracownicy posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wypłacane było wyłącznie w Polsce. Pracownicy w roku 2010 przebywali na terytorium Niemiec od 9 do 140 dni. Okres przebywania pracowników Spółki w Niemczech nie przekraczał 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

Spółka nie posiada w Niemczech ?zakładu? w rozumieniu art. 5 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Spółka nie posiadała również w 2010 r. na terytorium Niemiec miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Pracownicy Spółki nie wykonywali w ramach pracy najemnej usług na rzecz innej osoby niż pracodawca. Na wynagrodzenie określone w umowie zawartej z kontrahentem niemieckim nie miał wpływu czas pracy pracowników. Obowiązek instruowania pracowników przy wykonywaniu pracy spoczywał na Spółce. Również za miejsce, w którym wykonywane były prace za granicą odpowiedzialność ponosiła Spółka.

Spółka zapewniała pracownikom wszelkie narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy.

Ponadto Spółka ponosiła odpowiedzialność i ryzyko za skutki wykonywanej pracy przez Jej pracowników. Kontrahent niemiecki nie stawiał żadnych wymagań co do liczby pracowników, ani ich kwalifikacji przy wykonywaniu umowy.

Ze względu na fakt, że wynagrodzenia ze stosunku pracy nie podlegały opodatkowaniu w Niemczech, Spółka dnia 21 października 2011 r. złożyła do niemieckiego urzędu finansowego wniosek o wydanie zaświadczenia o zwolnieniu z opodatkowania w Niemczech.

Zgodnie z przepisami niemieckiej ustawy o podatku dochodowym (§ 39b ust. 6 EStG) wniosek o wydanie zaświadczenia o zwolnieniu powinien złożyć pracownik lub pracodawca w terminie do końca 2010 r.

Według stanowiska Urzędu Finansowego w Niemczech niezłożenie w terminie do końca 2010 r. wniosku o wydanie zaświadczenia o zwolnieniu może spowodować obowiązek opodatkowania wynagrodzeń ze stosunku pracy na terytorium Niemiec, bez względu na treść przepisów międzynarodowego prawa podatkowego zawartego w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

W którym z krajów (w Polsce, czy w Niemczech) występuje obowiązek naliczenia, pobrania i wpłacenia podatku z tytułu wynagrodzeń ze stosunku pracy za 2010 r.?
Czy w sytuacji, gdy firma wykonywała prace budowlane na terytorium Niemiec przez okres nieprzekraczający 12 miesięcy w roku podatkowym mogą one stanowić dla niej zakład w myśl art. 5 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest udzielenie odpowiedzi w zakresie pytania pierwszego. Odpowiedź w zakresie pytania drugiego udzielona została w odrębnym piśmie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w Polsce występuje obowiązek naliczenia, pobrania i wpłacenia podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wynagrodzenia ze stosunku pracy. Jednakże, gdyby na mocy przepisów podatkowego prawa niemieckiego wystąpił obowiązek opodatkowania wynagrodzeń w Niemczech, by uniknąć podwójnego opodatkowania, Spółka miałaby prawo do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty i uzyskania zwrotu zapłaconego podatku w Polsce.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że osoby prawne (?), zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy (?).

W myśl art. 38 ww. ustawy, płatnicy o których mowa w art. 31, przekazują, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika (?).

Zgodnie z art. 38 ust. 1a tej ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika (?) roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Działając na podstawie art. 39 ww. ustawy Spółka w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym była obowiązana przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, imienne informacje (PIT-11).

W związku z powyższym, działając w oparciu o przedstawione powyżej powszechnie obowiązujące przepisy prawa podatkowego Spółka miała obowiązek:

naliczyć, pobrać i terminowo wpłacać zaliczki na podatek z tytułu wynagrodzeń do urzędu skarbowego właściwego dla miejsca siedziby Spółki,
w terminie do końca stycznia 2011 r. złożyć deklarację roczną o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-4R,
w terminie do końca lutego 2011 r. winna złożyć informacje (zeznanie) za 2010 r. ? na druku PIT-11 lub PIT-40.

W oparciu o przepisy zawarte w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, która ma pierwszeństwo w stosowaniu przed przepisami wewnętrznymi Polski i Niemiec, przychody ze stosunku pracy oddelegowanych pracowników Spółki nie podlegały opodatkowaniu w Niemczech.

Zgodnie z art. 15 wymienionej Umowy, wypłacone wynagrodzenia ze stosunku pracy (pracy najemnej) podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, ponieważ:

pracownicy przebywali w Niemczech w roku 2010 przez okres nie przekraczający łącznie 183 dni,
wynagrodzenia były wypłacane przez pracodawcę, który nie ma siedziby w Niemczech,
pracodawca nie posiadał w 2010 r. zakładu lub placówki na terytorium Niemiec,

pracownicy nie wykonywali w ramach pracy najemnej usług na rzecz innej osoby niż pracodawca, która kontrolowała bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonywania usług.

Zdaniem Spółki nie ma wątpliwości, iż działając w oparciu o zapisy zawarte w Umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, wynagrodzenia z pracy najemnej nie podlegały opodatkowaniu w Niemczech. Z całą pewnością w ocenie Wnioskodawcy podlegały one opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Jednakże w sytuacji, gdyby zgodnie z przepisami prawa niemieckiego Spółka miałaby obowiązek opodatkować dochody ze stosunku pracy w Niemczech (ze względu na złożenie po ustawowym terminie do niemieckiego Urzędu Finansowego wniosku o zwolnienie z opodatkowania), wówczas przysługiwałaby jej możliwość złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty i zwrot podatku dochodowego z tytułu wynagrodzeń ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 75 § 2 pkt 2 lit. b) Ordynacji podatkowej, jeżeli płatnik w złożonej deklaracji wykazał oraz wpłacił podatek w wysokości większej od należnej może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty.

W ocenie Wnioskodawcy oczywistym jest fakt, że podstawa złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty musi wynikać z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskiwanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Nie ulega wątpliwości, że opodatkowanie dochodów ze stosunku pracy jednocześnie w dwóch umawiających się państwach (w Polsce i w Niemczech) byłoby niezgodne z przepisami zawartymi w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Z kolei art. 4a powyższej ustawy stanowi, iż przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca ? sp. z o.o. będąca polskim rezydentem zawarła umowę z firmą, będącą rezydentem niemieckim na wykonanie prac rusztowaniowych na budowie elektrowni w Hamburgu. Prace budowlane trwały powyżej 12 miesięcy, z tym że Spółka jako podwykonawca prace wykonywała wyłącznie w okresie od 14 lipca 2010 r. do 30 listopada 2010 r.

Spółka zapewniała pracownikom wszelkie narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy.

W myśl art. 15 ust. 1 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18, 19, uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże zgodnie z art. 15 ust. 2 tej umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 3 ww. umowy, postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, zwaną w tym ustępie "pracownikiem", oraz wypłacanego przez lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca ta wykonywana jest w tym drugim Państwie, i jeżeli:

pracownik wykonuje w ramach pracy najemnej również usługi na rzecz osoby innej niż pracodawca, która kontroluje bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonania tych usług, i
pracodawca nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka za skutki pracy wykonanej przez pracownika.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Niemiec. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Niemczech jak i w państwie rezydencji czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 określa wyjątek od tej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym przepisie warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Niemczech) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Przy czym, postanowienia art. 15 ust. 2 umowy nie mają zastosowania jeżeli zachodzą okoliczności określone w ust. 3 przepisu.

Wskazać w związku z tym należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż pracodawcą jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność.

W celu rozstrzygnięcia, który podmiot (podmiot wysyłający pracowników do pracy, czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;
czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;

czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;
czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;
czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;
czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik, czy też faktyczny użytkownik pracy.

Analiza elementów przedstawionego stanu faktycznego wskazuje, iż spełnione zostały wszystkie ww. warunki przewidziane w art. 15 ust. 2 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, wobec powyższego wynagrodzenia polskich pracowników oddelegowanych do pracy w Niemczech podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Zatem od ww. wynagrodzeń wypłaconych w 2010 r. Wnioskodawca był zobowiązany do naliczania, pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych w art. 31 i art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie zaś do art. 38 ust. 1 tej ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Natomiast w myśl art. 38 ust. 1 a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

Wbrew stanowisku Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Okolicznością, o której mowa w tym przepisie nie jest fakt, że pracownik opodatkowuje, bądź będzie opodatkowywał swoje dochody poza Polską lecz to, że jego dochody podlegają (lub będą podlegać) opodatkowaniu poza Polską zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedstawionym stanie faktycznym ? stosownie do przepisów umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, wynagrodzenie wypłacane pracownikom Wnioskodawcy oddelegowanym do pracy w Niemczech podlega opodatkowaniu jedynie w Polsce. Dla opodatkowania tego dochodu w Polsce nie ma zatem znaczenia, czy Wnioskodawca lub Jego pracownicy wywiązują się z obowiązków nałożonych przepisami podatkowymi kraju oddelegowania (Niemiec).

Reasumując ? w przedstawionym stanie faktycznym - wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę pracownikom oddelegowanym do pracy w Niemczech zgodnie z ww. umową w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, podlegało opodatkowaniu jedynie w Polsce. Wobec powyższego ? wbrew stanowisku Wnioskodawcy ? w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem nawet w sytuacji, gdy z przepisów prawa niemieckiego wynika, że nie złożenie przez pracodawcę lub pracownika stosownego wniosku w ustawowym terminie może spowodować obowiązek opodatkowania wynagrodzeń ze stosunku pracy na terytorium Niemiec ? brak jest podstaw do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym, o którym mowa w art. 75 § 2 pkt 2 lit. b) Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.