Czy o zwrócone przez Pana w 2006 r. kwoty nienależnego przychodu z tytułu użytkowania lokalu wykazane (...)

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu dokonania korekty przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 1996 r. nabył Pan udział we współwłasności nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem handlowo-usługowym. W 1997 r. sąd rejonowy zniósł współwłasność tej nieruchomości i ustanowił w tym budynku odrębną własność sześciu lokali. Zgodnie z postanowieniem sądu przyznano Panu lokal o powierzchni 79,40 m², natomiast osobie ?X? lokal nr 2 o powierzchni 146,40 m² . Nie zgodził się Pan z tą decyzją sądu i wystąpił na drogę sądową o jej zmianę. Złożył Pan apelację od orzeczenia sądu I instancji i kasację do postanowienia sądu II instancji. Sąd Najwyższy oddalił Pana kasację i wyrok stał się prawomocny w 2001 r. Wzajemne wydanie lokali faktycznie nastąpiło w 2003 r. Przez kilka lat, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wydzierżawiał Pan lokal użytkowy o numerze 2 o powierzchni 146,40 m². W tym czasie toczył się spór sądowy o ustalenie czy zajmowany przez Pana lokal nr 2 o większej powierzchni (146,40 m²) stanowi Pana własność czy też własnością Pana jest lokal nr 1 o mniejszej powierzchni (79,40 m²), a lokal nr 2 jest własnością osoby ?X?. W ww. okresie przychody z dzierżawy ujmował Pan jako przychody należne i faktycznie otrzymane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako przychody z działalności gospodarczej i ostatecznie w zeznaniach podatkowych za poszczególne lata. W wyniku zakończenia sporu sądowego nastąpiło wzajemne wydanie lokali. Otrzymał Pan lokal nr 1 o mniejszej powierzchni, a lokal nr 2 o większej powierzchni wydał Pan osobie ?X?. Osoba ?X?, której lokal zajmował Pan wcześniej wystąpiła do sądu o zwrot części otrzymanych przez Pana w tym okresie przychodów jako przychodów jej należnych (a nie Panu) w związku z tym, że użytkowany przez Pana lokal miał większą powierzchnię niż lokal, który Panu przysługiwał. Sąd w 2006 r. prawomocnym wyrokiem uznał roszczenia tej osoby i w 2006 r. zwrócił Pan osobie ?X? część nienależnego przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy o zwrócone przez Pana w 2006 r. kwoty nienależnego przychodu z tytułu użytkowania lokalu wykazane w zeznaniach podatkowych w poszczególnych latach powinien Pan skorygować przychody w poszczególnych latach podatkowych i skorygować zeznania za te lata czy zmniejszyć przychody z działalności gospodarczej o całą kwotę zwróconą w roku 2006 i skorygować zeznanie podatkowe za 2006 r....

Zdaniem Wnioskodawcy o zwrócone przez Niego w 2006 r. kwoty nienależnego przychodu z tytułu użytkowania lokalu powinien zmniejszyć przychody z działalności gospodarczej w 2006 r. i skorygować tylko zeznanie podatkowe za 2006 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Ponadto przepis art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2006 r. stanowił, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e-1g, dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym:

1. wydano rzecz, zbyto prawo majątkowe lub
2. wykonano usługę, w tym częściowo wykonano usługę, jeżeli jej częściowe wykonanie stanowi wynikający z umowy lub z odrębnych przepisów tytuł do zapłaty, lub
3. otrzymano zapłatę za wykonanie świadczenia - w pozostałych przypadkach.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem handlowo-usługowym ustanowiono odrębną własność sześciu lokali. Zgodnie z postanowieniem sądu przyznano Panu lokal o powierzchni 79,40 m², natomiast osobie ?X? lokal o powierzchni 146,40 m². Nie zgadzając się z tym postanowieniem, wystąpił Pan na drogę sądową o zmianę decyzji sądu. Jednocześnie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wydzierżawiał Pan wspomniany lokal użytkowy o powierzchni 146,40 m² i przychody z tego tytułu ujmował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako przychody należne i faktycznie otrzymane z pozarolniczej działalności gospodarczej. W wyniku zakończenia sporu sądowego, w 2003 r. nastąpiło wzajemne wydanie lokali ? w rezultacie otrzymał Pan lokal o mniejszej powierzchni (79,40 m²), natomiast lokal o powierzchni 146,40 m² wydał Pan osobie ?X?. W związku z tym, że użytkowany przez Pana lokal miał większą powierzchnię niż lokal, który Panu przysługiwał osoba ?X? wystąpiła do sądu o zwrot części otrzymanych przez Pana w tym okresie przychodów jako przychodów jej (a nie Panu) należnych. Sąd w 2006 r. prawomocnym wyrokiem uznał roszczenia tej osoby i w 2006 r. dokonał Panu zwrotu części nienależnego przychodu uzyskanego z tytułu dzierżawy lokalu użytkowego, którego dotyczył spór sądowy.

Jak wskazano, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały otrzymane. W Pana przypadku, co zostało potwierdzone wyrokiem sądu, były to kwoty w części należne osobie ?X?, a nie Panu.

W konsekwencji zaistniała konieczność dokonania korekty właściwej kategorii podatkowej, tj. w opisanym stanie faktycznym przychodu należnego.

Zasadnym jest zatem zmniejszenie przychodów do opodatkowania, ale w stosunku do tego okresu, w którym wykazane zostały przychody nienależne. Jeżeli bowiem zapisy w podatkowej księdze przychodów i rozchodów błędnie dokumentują stan faktyczny (nienależny przychód), to skutkują zadeklarowaniem i zapłatą podatku dochodowego w nieodpowiedniej wysokości. Nieprawidłowości te powinny zatem zostać skorygowane w odpowiednim okresie sprawozdawczym.

Jak wynika z przepisu art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Jeżeli wpłata dotyczyła zaległości podatkowej, na równi z nadpłatą traktuje się także część wpłaty, która została zaliczona na poczet odsetek za zwłokę (art. 72 § 2 Ordynacji).

Jednocześnie należy dodać, że zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 ww. ustawy).

Zauważyć jednak należy, że zgodnie z art. 70 § 1 ww. ustawy zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Natomiast w myśl art. 79 § 2 ww. ustawy, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa:

1. w przypadkach, o których mowa w art. 75 § 1, po upływie 5 lat od dnia:



1. pobrania przez płatnika podatku nienależnie lub w wysokości większej od należnej,
2. uprawomocnienia się decyzji o uchyleniu lub zmianie decyzji, na podstawie której płatnik dokonał obliczenia podatku,


2. w przypadkach, o których mowa w art. 75 § 2 pkt 1 lit. a) i b) oraz w pkt 2 lit. a) i b) - po upływie 5 lat od dnia złożenia zeznania (deklaracji);
3. w przypadkach, o których mowa w art. 75 § 2 pkt 1 lit. c) oraz w pkt 2 lit. c) - po upływie 5 lat od dnia, w którym dokonano wpłaty podatku.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej ? powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.