Czy kwoty wypłaconego ekwiwalentu za używanie odzieży własnej dla pracowników będą stanowiły (...)

Czy kwoty wypłaconego ekwiwalentu za używanie odzieży własnej dla pracowników będą stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2008 r. (data wpływu 22 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłacanych pracownikom ekwiwalentów - jest prawidłowe.

Porady prawne


UZASADNIENIE


W dniu 22 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wypłacanych pracownikom ekwiwalentów.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Centrum jest jednostką lokalną diecezji. W chwili obecnej realizuje w ramach umowy z NFZ usługi z zakresu pielęgniarskiej opieki domowej długoterminowej, dlatego też ze względu na specyfikę wykonywanych zadań istnieje obowiązek zapewnienia zatrudnionym pracownikom stosownej odzieży i obuwia. W sytuacji wystąpienia trudności w zakupie odzieży i obuwia odpowiadającego wszystkim pracownikom, za zgodą pracowników planowana jest realizacja tego obowiązku pracodawcy w formie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego.


W związku z powyższym zadano następujące pytania.


  1. Czy zakład pracy może wypłacać zatrudnionym pracownikom ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej, używanie odzieży własnej jako roboczej i obuwia własnego zamiast roboczego...
  2. Czy kwoty wypłaconego ekwiwalentu będą przychodem pracownika podlegającym opodatkowaniu i obciążonymi składkami ZUS...
  3. Czy wydatki ponoszone przez pracodawcę na wypłatę pracownikom ww. ekwiwalentów stanowią koszty uzyskania przychodów przez Zakład...
  4. Czy istnieje jakiś wzór na wyliczanie kwot przysługującego ekwiwalentu lub ograniczenia kwotowe w skali miesiąca lub roku rozliczeniowego...


Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie. W zakresie pozostałych pytań zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.


Zdaniem Wnioskodawcy, ekwiwalent nie podlega opodatkowaniu i nie jest obciążony składkami ZUS, ponieważ jest przeznaczony przez pracownika na zakup i utrzymanie artykułów koniecznych mu do właściwego realizowania zadań służbowych.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.


Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot ?w szczególności? oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r. - stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 ? 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem przyznany pracownikowi ekwiwalent za używanie własnej odzieży i obuwia zamiast roboczego oraz pranie tej odzieży stanowi przychód pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

W rozpatrywanej sprawie istotne jest jednak to, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X ?Bezpieczeństwo i higiena pracy?, rozdział IX ?Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze? ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).


Stosownie do postanowień art. 2377 § 1 ww. ustawy pracodawca ma obowiązek nieodpłatnego zapewnienia pracownikowi odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania określone w Polskich Normach:


  1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
  2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.


Jednocześnie art. 2377 § 2 Kodeksu pracy stanowi, iż pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i własnego obuwia zamiast roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pracownikowi używającemu własnej odzieży i własnego obuwia, zgodnie z art. 2377 § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny (art. 2377 § 4).

Ponadto na podstawie art. 2379 § 2 ustawy pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika (§ 3).

Z powyższego wynika, że ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i pranie tej odzieży oraz za używanie własnego obuwia zamiast roboczego przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Przepisy Kodeksu pracy są przepisami rangi ustawowej i określają jednocześnie zasady przyznawania przedmiotowych ekwiwalentów.

Zatem, jeżeli zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w powołanych wyżej przepisach, wówczas wypłacony przez Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej na rzecz pracowników wykonujących czynności z zakresu pielęgniarskiej opieki domowej ekwiwalent pieniężny za używanie przez tych pracowników własnej odzieży, pranie tej odzieży oraz za używanie własnego obuwia przy wykonywaniu obowiązków służbowych w terenie, podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zwolnieniu od podatku, w myśl ww. przepisu art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy, podlega również wartość zakupionej odzieży (bądź wypłacony ekwiwalent) innym pracownikom Zakładu, gdy na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy odzież robocza przysługuje także i tym pracownikom.


Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej ? powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika