Czy wartość udzielonej bonifikaty będzie przychodem podatkowym pracownika zgodnie z ustawą o podatku (...)

Czy wartość udzielonej bonifikaty będzie przychodem podatkowym pracownika zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2010 r. (data wpływu 4 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

Porady prawne


UZASADNIENIE


W dniu 4 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 23 lipca 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


W czasie wykonywania pracy przez zatrudnionych przez Wnioskodawcę pracowników na stanowiskach kierowcy autobusu, motorniczego tramwaju, kontrolera ruchu, dyspozytora obowiązuje jednolity ubiór, na który składa się: koszula, spodnie, krawat, sweter lub bezrękawnik. Zakup ww. ubioru jest dokonywany przez Wnioskodawcę w oparciu o ustawę z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych. Otrzymany przez pracowników ubiór zgodnie z regulaminem w sprawie zasad przyznawania umundurowania służbowego u Wnioskodawcy jest własnością zakładu. Po utracie cech użytkowych wydaje się kolejne po zdaniu zużytego. Aktualnie Wnioskodawca rozważa możliwość sprzedaży ubioru ww. grupom zatrudnionym z udzieleniem ok. 40% bonifikaty. Pozostały koszt zakupu ubioru ok. 60% będzie pokrywany przez zakład.

W uzupełnieniu wniosku podano, iż ubiór będzie jednakowy dla wszystkich pracowników oraz nie będzie odbiegać wyglądem od ogólnodostępnego na rynku tzn. nie będzie posiadał cech charakterystycznych dla zakładu np. nie będzie na nim logo MZK. Kierowcy autobusów, motorniczowie, kontrolerzy ruchu oraz dyspozytorzy będą zobowiązani do używania stroju podczas wykonywania pracy. Będą mogli go także używać po godzinach pracy i w czasie wolnym od pracy. Obowiązek wydania ubioru nie wynika z Kodeksu pracy i przepisów bhp (nie jest to odzież robocza stosowana podczas wykonywania prac, przy których występuje intensywne zabrudzenie, przykra woń lub działają czynniki powodujące przyspieszone niszczenie własnej odzieży pracownika).


W związku z powyższym zadano następujące pytania.


  1. Czy wartość udzielonej bonifikaty będzie przychodem podatkowym pracownika zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych...
  2. Czy wartość ubioru obciążająca koszty zakładu (ok. 60%) będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu zgodnie z ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych...


Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.


Zdaniem Wnioskodawcy wartość udzielonej bonifikaty przy wykupie ubioru służbowego jest przychodem wolnym od podatku zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.


W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Art. 11 ust. 2b stanowi, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór.

Z dyspozycji powyższego przepisu wynika zatem jednoznacznie, iż ze zwolnienia nie korzysta wartość jakiegokolwiek ubioru, którego używanie należy do obowiązków pracownika ale wyłącznie ubioru służbowego (umundurowania). Natomiast odzież służbowa to niewątpliwe specjalna odzież noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp.

W sytuacji przedstawionej we wniosku pracownicy zatrudnieni na stanowisku kierowcy autobusu, motorniczego tramwaju, kontrolera ruchu oraz dyspozytora są zobowiązani do używania podczas wykonywania pracy ubioru, na który składają się: koszula, spodnie, sweter i bezrękawnik. Ubiór ten jest jednakowy dla wszystkich pracowników, jednak nie odbiega wyglądem od ogólnodostępnego na rynku tzn. nie posiada cech charakterystycznych dla zakładu np. nie ma na nim logo Wnioskodawcy. Ww. pracownicy mogą używać tego stroju także po godzinach pracy i w czasie wolnym od pracy. Obecnie Wnioskodawca rozważa możliwość sprzedaży ww. ubioru zatrudnionym pracownikom z udzieleniem około 40% bonifikaty.

Wobec powyższego wskazać należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia bonifikaty, rabatu. Słownik wyrazów obcych definiuje pojęcie - bonifikata, rabat, opust, upust, jako zniżkę ceny dóbr lub usług, przyznawaną przez sprzedającego (wykonawcę usługi) po dokonaniu transakcji. W praktyce udzielenie bonifikaty polega więc na obniżeniu ceny zakupu usług lub towarów. Ceną - zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. Skoro cena sprzedaży ulega zmniejszeniu, u nabywcy następuje przysporzenie majątku stanowiące różnicę pomiędzy wartością towaru, a faktycznie zapłaconą ceną. Jednocześnie - jak wynika z treści wniosku - oferta zakupu z bonifikatą ma być skierowana do grupy osób indywidualnie oznaczonych tj. pracowników.

Mając na uwadze powyższe okoliczności faktyczne i prawne stwierdzić zatem należy, iż różnica pomiędzy wartością odzieży a odpłatnością ponoszoną przez pracowników stanowi dla nich przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika