Czy sfinansowanie przez Wnioskodawcę swojemu pracownikowi - aplikantowi radcowskiemu opłaty za aplikację (...)

Czy sfinansowanie przez Wnioskodawcę swojemu pracownikowi - aplikantowi radcowskiemu opłaty za aplikację radcowską zakwalifikować należy jako nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i co za tym idzie, czy Wnioskodawca jako płatnik obowiązany jest obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy pracownika od tych opłat?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2008 r. (data wpływu 8 sierpnia 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 października 2008 r. ( data wpływu 6 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ponoszonych przez pracodawcę kosztów aplikacji radcowskiej - jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 8 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ponoszonych przez pracodawcę kosztów aplikacji radcowskiej.

Pismem z dnia 19 września 2008 r. Nr ITPB2/415-793/08/BK, ITPB1/415-430/08/IG wezwano Pana o uzupełnienie wniosku poprzez dopłatę. Braki wykazane w wezwaniu uzupełniono dnia 30 września 2008 r.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobowo działalność gospodarczą - kancelarię radcy prawnego. Jednocześnie zatrudnia aplikanta radcowskiego. W bieżącym roku podatkowym Wnioskodawca zamierza sfinansować koszty uczestnictwa w aplikacji radcowskiej swojego pracownika, a aplikant zobowiązuje się do nierozwiązywania umowy o pracę do czasu zakończenia aplikacji.


  1. Czy Wnioskodawca jest uprawniony jako podatnik do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów uczestnictwa w aplikacji radcowskiej swojego pracownika - aplikanta radcowskiego, które zamierza opłacić...
  2. Czy sfinansowanie przez Wnioskodawcę swojemu pracownikowi - aplikantowi radcowskiemu opłaty za aplikację radcowską zakwalifikować należy jako nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i co za tym idzie, czy Wnioskodawca jako płatnik obowiązany jest obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy pracownika od tych opłat...


Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie drugie. Wniosek Pana w zakresie pierwszego pytania zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.


Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uznaje się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty na niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość zastała z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W ocenie Wnioskodawcy opłaty ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z finansowaniem przez niego aplikacji radcowskiej dla pracownika - aplikanta radcowskiego nie podlegają doliczeniu do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Udział aplikanta w szkoleniu finansowanym przez pracodawcę nie powoduje, że pracownik uzyskuje przychód ze stosunku pracy.

Opłata za szkolenia będzie przekazywana przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz organizatora szkolenia. Pracownik nie będzie otrzymywał od wnioskodawcy kwot odpowiadających wartości opłaty i nie będzie płacić samodzielnie za powyższe kształcenie. Udział pracownika w takim szkoleniu przynosi korzyść pracodawcy, który podnosząc w ten sposób jakość świadczonych przez kancelarię usług może jednocześnie zaliczyć koszty szkolenia do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 ze zmianami), po upływie sześciu miesięcy aplikant radcowski ma prawo zastępowania radcy prawnego przed sądami rejonowymi i organami ścigania oraz organami administracji publicznej, a po upływie roku i sześciu miesięcy od rozpoczęcia aplikacji także przed innymi sądami, z wyjątkiem Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego i Trybunału Konstytucyjnego. Do zakresu obowiązków zatrudnionego w kancelarii aplikanta należy zastępowania radcy prawnego przed sądami, organami ścigania i organami administracji publicznej zgodnie z treścią ww. uprawnień przewidzianych w ustawie o radcach prawnych. Niewątpliwie zatem sfinansowanie aplikacji umożliwi pracodawcy korzystanie z pracy swojego pracownika w zakresie ww. uprawnień przyznanych aplikantowi przez ustawę o radcach prawnych.

Skutkiem powyższego Wnioskodawca jako płatnik nie ma obowiązku obliczania i pobierania w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za pracownika - aplikanta radcowskiego od opłat za aplikację radcowską.

Nawet gdyby uznać, że opłacenie aplikacji jest przychodem ze stosunku pracy, nie przesądza to o opodatkowaniu takiego świadczenia z uwagi na zwolnienie, przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy podatkowej. W myśl art. 21 ust. 1 pkt 90 tejże ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Odrębne regulacje, dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych, zawarte zostały przede wszystkim w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U., Nr 103, poz. 472 ze zmianami), wydanym na podstawie delegacji art. 103 Kodeksu pracy oraz częściowo w rozporządzeniu Ministra Edukacji i Nauki z 3 lutego 2006 r. w sprawie uzyskiwania i uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych (Dz. U. Nr 31, poz. 216), wydanym na podstawie delegacji art. 68c ustawy o systemie oświaty. Z powyższych rozporządzeń wynika, że dokształcenie odbywa się w formach szkolnych (szkoły podstawowe, ponadpodstawowe i wyższe) oraz pozaszkolnych (kursy, kursy zawodowe, seminaria, praktyki zawodowe) (§ 3 rozporządzenia z 1993 r. i § 2 rozporządzenia z 2006 r.). Zdaniem Wnioskodawcy nie tylko przepisy wskazanych rozporządzeń są przepisami szczególnymi regulującymi podnoszenie kwalifikacji zawodowych przez pracownika.


W ocenie Wnioskodawcy jako odrębne przepisy regulujące podnoszenie przez pracownika kwalifikacji zawodowych traktować należy zapisy zawarte w ustawie z dnia 6 lipca1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 ze zmianami). Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż odbywanie przez pracownika aplikacji jest podnoszeniem kwalifikacji zawodowych. O powyższym świadczy treść następujących przepisów ustawy o radcach prawnych:


1. art. 34 - pracownikowi wpisanemu na listę aplikantów radcowskich przysługuje, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, zwolnienie od pracy w celu uczestniczenia w obowiązkowych zajęciach szkoleniowych odbywanych poza siedzibą jednostki organizacyjnej,

2. art. 35 - do obowiązków aplikanta radcowskiego należy:

  1. uczestniczenie w przewidzianych programem zajęciach teoretycznych i praktycznych,
  2. samodzielne pogłębianie wiedzy prawniczej i praktycznych umiejętności zawodowych,
  3. przestrzeganie dyscypliny szkolenia i pracy,
  4. przystąpienie do egzaminu radcowskiego w wyznaczonym terminie


3. art. 36 - pracownikowi przysługuje prawo do płatnego urlopu, w wymiarze 30 dni kalendarzowych, na przygotowanie się do egzaminu radcowskiego oraz zwolnienie od pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia w celu uczestniczenia w egzaminie konkursowym i radcowskim.

Szczegóły odbywania aplikacji uregulowane zostały w regulaminie wydanym na podstawie art. 60 pkt 8 lit. c ustawy o radcach prawnych, stanowiącym załącznik do uchwały Nr 504/VI/2006 Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 10 czerwca 2006 r. w sprawie regulaminu aplikacji radcowskiej (wraz z uchwałą Nr 509/VI/2006 z dnia 9 października 2006 r. i uchwałą Nr 30/VII/2008 z dnia 28 kwietnia 2008 r. w sprawie zmiany regulaminu -tekst dostępny na stronach internetowych Krajowej Rady Radców Prawnych http://www.radca.prawny.lex.pl/kirp.xml (zakładce dokumenty wewnętrzne KRRP) oraz w czasopiśmie Radca Prawny maj-czerwiec 3/2008 str. 107).

Wyżej przytoczone przepisy świadczą, iż ustawa o radcach prawnych w zakresie szkolenia aplikantów, którzy jednocześnie pozostają w stosunku pracy, jest aktem regulującym podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników. Przy czym brak przepisów wykonawczych o randze rozporządzenia nie decyduje o braku możliwości zastosowania art. 21 ust.1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - szczegóły odbywania aplikacji radcowskiej określone zostały bowiem w wydanym przez organ samorządu zawodowego regulaminie, stanowiącym akt wewnętrzny korporacji zawodowej.

W ocenie Wnioskodawcy, zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zastosowanie ma w każdym przypadku, gdy istnieją szczegółowe przepisy regulujące zasady podnoszenie kwalifikacji zawodowych w tym także, gdy chodzi o pokrywanie kosztów aplikacji ponoszone przez kancelarię zatrudniającą aplikanta.

Zdaniem Wnioskodawcy rozporządzenia wykonawcze z 1993 r. i 2006 r., określające w sposób wyczerpujący formy doskonalenia zawodowego pracownika w przypadku aplikanta radcowskiego nie mogą mieć zastosowania przede wszystkim z uwagi na ściśle określoną w ustawie o radcach prawnych formę prowadzenia szkolenia. Delegacja ustawowa zawarta w art. 103 Kodeksu pracy do wydania przez Ministra Edukacji Narodowej i Ministra Pracy rozporządzenia dotyczy zakresu i warunków ułatwiania pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Taki sam zakres ma regulacja w ustawie o radcach prawnych, z której wynika obowiązek pracodawcy zapewnienia zatrudnionemu aplikantowi z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, zwolnienia od pracy w celu uczestniczenia w obowiązkowych zajęciach szkoleniowych oraz obowiązek udzielenia płatnego urlopu, w wymiarze 30 dni kalendarzowych, na przygotowanie się do egzaminu radcowskiego oraz zwolnienie od pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia w celu uczestniczenia w egzaminie konkursowym i radcowskim. Ustawa o radcach prawnych jest przepisem szczególnym w stosunku do regulacji zawartej w art. 103 Kodeksu pracy oraz aktem nadrzędnym w stosunku do rozporządzenia z 1993 r. Stąd w myśl łacińskiej paremi ?lex superior generalis derogat legi inferiori speciali' pierwszeństwo ma ustawa o radcach prawnych. Zapisy rozporządzenia z 1993 r. i 2006 r. wyliczające w sposób enumeratywny formy doskonalenia nie mają zastosowania do aplikantów radcowskich.

Sfinansowanie aplikantowi przez pracodawcę opłat za aplikację mieści się w granicach swobody umów, do której nie mają zastosowania ograniczenia wynikające z rozporządzenia 1993 r. Świadczenia przyznane przez pracodawcę w formie opłacenia aplikacji na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wolne od podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 102 Kodeksu pracy kwalifikacje zawodowe pracowników wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku mogą być określone w przepisach prawa pracy przewidzianych w art. 77 (1) - 77 (3) Kodeks pracy, (tj.

dotyczących regulaminu pracy), w zakresie nie uregulowanym w przepisach szczególnych. Przepisy szczególne nie stawiają w zakresie kwalifikacji pracowników kancelarii odrębnych wymagań. Wobec faktu, iż wnioskodawca nie zatrudnia więcej niż 19 pracowników, nie jest objęty zakładowym układem zbiorowym pracy ani ponadzakładowym układem zbiorowym pracy, to zgodnie z art. 77(2) Kodeksu pracy nie ma obowiązku ustalania regulaminu wynagradzania. Stąd pracodawca ustalający indywidualnie warunki pracy i płacy ma prawo stawiania określonych wymogów co do wykształcenia pracowników, stosownie do swoich potrzeb. Z uwagi na możliwość zastępowania radcy prawnego przez aplikanta w określonym zakresie wskazanym w ustawie o radcach prawnych oczywistym jest, że wnioskodawcy zależy na zatrudnianiu w prowadzonej przez siebie kancelarii aplikanta radcowskiego. Aby zatrudniony pracownik pozostawał aplikantem (w dalszej perspektywie nabył uprawnienia radcy prawnego) konieczne jest wnoszenie opłat za aplikację. Z uwagi na wskazany interes pracodawcy zatrudniony u wnioskodawcy aplikant nie powinien być obciążany podatkowo w razie sfinansowania opłat za aplikację przez pracodawcę.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.


Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 wyżej cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z cytowanych przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zalicza się wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy. Należy zatem przyjąć, że co do zasady wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy.

Przychód ten może być jednak w określonych sytuacjach zwolniony z podatku dochodowego.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Podkreślić należy, iż użyte w cytowanym przepisie sformułowanie ?odrębne przepisy? obejmuje cały szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymania od pracodawcy świadczeń w związku z dokształcaniem. Do tego katalogu można zaliczyć m.in. rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 ze zmianami), będące aktem wykonawczym do art. 103 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. ? Kodeks pracy (t. jedn. Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 ze zmianami).

Zgodnie z art. 103 ww. ustawy w zakresie i na warunkach ustalonych w drodze rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, pracodawca ułatwia pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Przepis ten formułuje po stronie pracodawcy obowiązek ułatwiania pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Tym samym, pracodawca umożliwiający pracownikom podnoszenie ich kwalifikacji realizuje nakaz ustawowy, wynikający z art. 94 pkt 6 Kodeksu pracy.

Wskazać należy, że rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 12 października 1993 r. reguluje rodzaj i zakres świadczeń przysługujących pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe w formach szkolnych jak i pozaszkolnych. Nie ulega wątpliwości że podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego przybiera w praktyce różne formy i odbywa się poprzez np. seminaria szkolenia, praktyki, kursokonferencje, kursy zawodowe, aplikacje, wykłady.

Jednakże rozporządzenie to nie zawiera definicji pojęcia ?formy pozaszkolne?.

Niewątpliwie zakres pozaszkolnych form dokształcania osób dorosłych doprecyzowuje § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie uzyskiwania i uzupełnienia przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych (Dz. U. Nr 31, poz. 216).


Zgodnie z tym przepisem uzyskiwanie i uzupełnianie przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych odbywa się w następujących pozaszkolnych formach kształcenia:


  • kurs,
  • kurs zawodowy,
  • seminarium,
  • praktyka zawodowa.


Rozporządzenie to dotyczy jednak form kształcenia osób dorosłych wyłącznie na poziomie wynikającym z ustawy o systemie oświaty. Regulacja ta nie obejmuje swoim zakresem zagadnienia podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez osoby dorosłe będące pracownikami realizowanych w różnorodnych formach o charakterze pozaszkolnym przez szerokie i zróżnicowane grono podmiotów na podstawie innych przepisów. Zatem podnoszenie kwalifikacji na studiach podyplomowych, różnego rodzaju aplikacjach, które nie są realizowane na podstawie rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 roku może zostać uznane za udział w pozaszkolnej formie kształcenia.

W konsekwencji nie ma przeszkód do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy do świadczeń przyznanych przez pracodawcę związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika także w formie studiów podyplomowych, aplikacji na podstawie skierowania zakładu pracy.

Należy jednak zwrócić uwagę, że zasady i formy w jakich możliwe jest podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego przez pracowników normują także przepisy odnoszące się do niektórych grup zatrudnionych (np. młodocianych, pracowników służby cywilnej).

I tak, w przypadku żołnierzy zawodowych, czy funkcjonariuszy służb mundurowych. zagadnienia z zakresu dokształcania oraz rodzaju świadczeń otrzymywanych od pracodawcy określają tzw. pragmatyki służbowe - rozporządzenia wykonawcze do ustaw regulujących działanie poszczególnych służb. W odniesieniu zaś do członków korpusu służby cywilnej zagadnienie szkoleń (w tym aplikacji legislacyjnej) i przysługujących w związku z tym świadczeń dodatkowo normuje ustawa z dnia 26 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170, poz. 1218, ze zmianami) wraz z obowiązującymi przepisami wykonawczymi.

Z przedstawionego przez Pana wniosku wynika, iż zatrudnia Pan, w swojej kancelarii aplikanta radcowskiego, któremu opłacać będzie koszty odbywanej przez niego aplikacji radcowskiej. Ponoszenie kosztów edukacji zależy od woli stron. Przyznanie takiego świadczenia jest zależne tym samym wyłącznie od woli pracodawcy i następuje na mocy umowy o charakterze cywilnoprawnym pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Umowa ta może mieć formę pisemną, ale może również nie zostać w żaden sposób sformalizowana. Również termin rozpoczęcia finansowania aplikacji jak i często spotykane zobowiązanie pracownika do przepracowania jakiegoś okresu po zakończeniu aplikacji są kształtowane wyłącznie w drodze umowy pomiędzy tymi stronami.

Szkolenie aplikantów radcowskich, będące niewątpliwie szkoleniem zawodowym, reguluje ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t. jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 ze zmianami). Przepisy tej ustawy nie zawierają jednak samoistnych uregulowań dotyczących zasad finansowania przez pracodawców opłat ponoszonych przez aplikantów radcowskich za uczestnictwo w aplikacji czy też kosztów przejazdów na zajęcia i praktyki zawodowe. Ustawodawca uregulował w przepisach powyższej ustawy, w omawianym zakresie, wyłącznie kwestie dot. płatnego urlopu dla pracownika oraz zwolnień od pracy.

Ponieważ nie istnieją odrębne regulacje dotyczące finansowania przez pracodawcę kosztów szkolenia pracowników skierowanych do odbycia aplikacji radcowskiej, zastosowanie do takich świadczeń ma § 9 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych. W konsekwencji świadczenie przyznane zgodnie z tym przepisem korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika w związku z opłacaniem przez pracodawcę kosztów kształcenia w ramach aplikacji radcowskiej, stanowi dla pracownika przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże z uwagi na zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 90 pracodawca nie jest obowiązany do naliczania i odprowadzania podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Jednocześnie należy podkreślić, iż powołany przepis art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy, nie uzależnia stosowania określonego w nim zwolnienia podatkowego od posiadania akredytacji przez organizatora kształcenia. Zagadnienia dotyczące akredytacji regulują przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zmianami). Akredytacja stanowi urzędowe potwierdzenie należytego poziomu kształcenia. Stąd też, posiadanie bądź brak akredytacji przez organizatora kształcenia, należy uznać za pozostające bez wpływu na prawo do korzystania ze zwolnienia od podatku świadczeń przyznany pracownikowi na podstawie odrębnych przepisów w związku z jego dokształcaniem.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 ? 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.


Masz inne pytanie do prawnika?

e-prawnik.pl

Legalsupport sp. z o.o.

ul. Św. Filipa 23/3

31-150 Kraków

biuro@e-prawnik.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone

Informujemy, iż zgodnie z przepisem art. 25 ust. 1 pkt. 1 lit. b ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity: Dz. U. 2006 r. Nr 90 poz. 631), dalsze rozpowszechnianie artykułów i porad prawnych publikowanych w niniejszym serwisie jest zabronione.

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika