Opodatkowanie zasiłku dla bezrobotnych z Norwegii.

Opodatkowanie zasiłku dla bezrobotnych z Norwegii.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2012 r. (data wpływu 12 września 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 listopada 2012 r. (data wpływu 12 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych z Norwegii ? jest nieprawidłowe.

Porady prawne


UZASADNIENIE


W dniu 12 września 2012 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem w dniu 12 listopada 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych z Norwegii.


W przedmiotowym wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca od 2006 r. pracuje w Norwegii i tam odprowadza podatki od wszelkich dochodów. W związku z rozpoczęciem pracy w Norwegii został włączony do tamtejszego systemu ubezpieczeń społecznych. W Polsce nie osiągał żadnych dochodów i w związku z tym nie rozliczał się z urzędem skarbowym w Polsce. W 2010 r. z powodu braku pracy w zakładzie Wnioskodawca został skierowany do NAV, gdzie przez okres 6 miesięcy otrzymywał zasiłek dla bezrobotnych. We wrześniu 2012 r. Wnioskodawca otrzymał wezwanie z urzędu skarbowego, gdzie uzyskał informacje, że w oparciu o art. 22 umowy międzynarodowej od zasiłku otrzymywanego z Norwegii powinien zapłacić podatek dochodowy w Polsce.

W 2010 r. Wnioskodawca posiadał centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych) na terytorium Polski, gdzie przebywał 228 dni. W związku z tym w 2010 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.


Wobec powyższego zadano następujące pytanie


Czy zasiłek dla bezrobotnych otrzymywany z norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych podlega opodatkowaniu w Polsce, i w związku z tym czy należy od niego odprowadzić podatek?


Zdaniem Wnioskodawcy, W Polsce nie powinien odprowadzać podatku od otrzymanego w 2010 r. zasiłku dla bezrobotnych. Podatek od tego świadczenia został już pobrany w Norwegii zgodnie z art. 18 umowy pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii z dnia 24 maja 1977 r.

Do umowy tej postał sporządzony Protokół stanowiący integralna część tej umowy. Zgodnie z zawartym w Protokole zapisem do artykułu 18 ust. 2 umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 artykuł 18, wypłaty z tytułu ubezpieczeń społecznych, dokonane w Umawiającym się Państwie, zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa i wypłacone osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w pierwszym Państwie.

Wnioskodawca wskazał, że NAV jest w Norwegii instytucją wypłacającą świadczenia z tytułu ubezpieczeń społecznych, i jest odpowiednikiem polskiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Urzędu Pracy i Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. NAV wypłaca zgodnie z ustawodawstwem norweskim emerytury, renty, zasiłki rodzinne, zasiłki chorobowe, zasiłku dla bezrobotnych oraz inne świadczenia z tytułu ubezpieczeń społecznych. W oparciu o zapisy zawarte w Protokole podatek od zasiłku został pobrany w Norwegii. W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy, w Polsce nie powinien być pobierany podatek dochodowy. W takiej sytuacji znajdzie zastosowanie art. 24 Umowy, dotyczący unikania podwójnego opodatkowania.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).


Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:


  1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.


Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca od 2006 r. pracuje w Norwegii i tam odprowadza podatki od wszelkich dochodów. W związku z rozpoczęciem pracy w Norwegii został włączony do tamtejszego systemu ubezpieczeń społecznych. W Polsce nie osiągał żadnych dochodów i w związku z tym nie rozliczał się z urzędem skarbowym w Polsce. W 2010 r. z powodu braku pracy w zakładzie Wnioskodawca został skierowany do NAV, gdzie przez okres 6 miesięcy otrzymywał zasiłek dla bezrobotnych. We wrześniu 2012 r. Wnioskodawca otrzymał wezwanie z urzędu skarbowego, gdzie uzyskał informacje, że w oparciu o art. 22 umowy międzynarodowej od zasiłku otrzymywanego z Norwegii powinien zapłacić podatek dochodowy w Polsce.

W 2010 r. Wnioskodawca posiadał centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych) na terytorium Polski, gdzie przebywał 228 dni. W związku z tym w 2010 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Do dochodów z Norwegii uzyskiwanych do dnia 31 grudnia 2010 r. zastosowanie ma umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. (Dz. U z 1979 r., Nr 27, poz. 157 ze zm.).

Opodatkowanie emerytur i rent reguluje art. 18 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. W myśl art. 18 ust. 1 ww. umowy, z uwzględnieniem postanowień ustępu 2 artykułu 19 emerytury i inne świadczenia o podobnym charakterze wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z jej zatrudnieniem w przeszłości oraz wszelkie renty wypłacane takiej osobie będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Stosownie do art. 18 ust. 2 ww. umowy określenie "renta" oznacza stałą kwotę płaconą okresowo w stałych terminach w ciągu trwania życia lub podczas sprecyzowanego lub możliwego do ustalenia okresu z tytułu zobowiązania do dokonywania płatności w zamian za wpłaty w pieniądzu lub wartościach pieniężnych w równorzędnej i pełnej wysokości.

Zgodnie z pkt III Protokołu do ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 artykułu 18 wpłaty z tytułu ubezpieczeń społecznych, dokonane w Umawiającym się Państwie zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym pierwszym Państwie.

Jednakże uznać należy, iż pkt III Protokołu do tej umowy, nie znajduje zastosowania do zasiłku dla bezrobotnych, bowiem co do zasady dotyczy on wyłącznie emerytur i rent.

Sprawia to, iż świadczenia w postaci zasiłku dla bezrobotnych powinno zostać zakwalifikowane jako inny dochód, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. umowy.

Stosownie do jego treści części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Zawarta w tym przepisie norma dotyczy wszelkich dochodów, które nie zostały zakwalifikowane do innych kategorii dochodów, opodatkowanych w sposób przewidziany w przepisach bezpośrednio ich dotyczących. Dochody te nie stanowią jasno określonej kategorii dochodów, a ich źródło nie jest wyraźnie określone. Wskazany przepis znajduje zastosowanie w stosunku do dochodów osiągniętych przez rezydenta jednego z państw, które nie zostały rodzajowo sklasyfikowane. Na jego mocy natomiast, dochody takie podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym osoba je otrzymująca posiada miejsce zamieszkania.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że otrzymany w 2010 r. przez Wnioskodawcę zasiłek dla bezrobotnych z Norwegii, kwalifikowany jako inny dochód, o którym mowa w art. 22 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podlega opodatkowaniu w całości tylko w Polsce.

W rezultacie podlega wykazaniu w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym został otrzymany, łącznie z innymi dochodami osiągniętymi w tym samym roku podatkowym, podlegającymi opodatkowaniu według skali progresywnej określonej w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. na zasadach ogólnych.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270).Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika