Czy nadwyżka zapłaconych kosztów wyżywienia nad należnymi dietami powinna być przychodem pracownika (...)

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów ze stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownik udał się o godzinie 800 w podróż służbową na konferencję z O. do W. Konferencja rozpoczynała się 1 października obiadem, a kończyła się 4 października śniadaniem. Tego samego dnia pracownik o godzinie 1600 powrócił do O.

Opłata konferencyjna, jaką uiścił pracodawca, pokrywała koszt noclegów. Ponadto pracodawca został obciążony kosztami wyżywienia.

Wobec powyższego pracownik przebywał w podróży służbowej 3 doby i 8 godzin. W ciągu pierwszej doby (od godziny 800 pierwszego października do godziny 800 drugiego października) otrzymał obiad, kolację oraz o godzinie 730 drugiego października śniadanie. Podróż, którą odbył czwartego października, trwała od godziny 800 do godziny 1600, czyli 8 godzin (przysługuje mu więc połowa diety).

Z tytułu podróży pracownik otrzymał połowę diety. Natomiast koszty wyżywienia jakie zapłacił pracodawca wyniosły 410 zł.

Pracownik nie zgadza się z wyliczeniem pracodawcy uważając, iż przysługuje mu również dieta za dzień pierwszego października, ponieważ w tym dniu nie miał całodziennego wyżywienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nadwyżka zapłaconych kosztów wyżywienia nad należnymi dietami powinna być przychodem pracownika do opodatkowania...

Zdaniem Wnioskodawcy, do rozliczenia podróży służbowej należy brać pod uwagę dobę, a nie dzień, tj. 24 godziny. Ponadto, w opisanym wyżej przypadku należałoby porównać wydatki na wyżywienie z wydatkami jakie przysługiwałyby za diety i różnicę opodatkować.

Koszty poniesione przez pracodawcę ? opłacona połowa diety, tj.:

11,50 zł + 410 zł (wyżywienie) = 421,50 zł

Wyliczenie należnych diet: 3,5 diety x 23 zł = 80,50 zł. Różnica do opodatkowania wynosi 341 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Zatem ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej rozporządzeń z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, ze zm.) oraz poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, ze zm.).

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy ? w celu wykonania zadania służbowego.

Zgodnie z § 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, z tytułu podróży odbywanej na terenie i w miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów,
2. noclegów,
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Z kolei na pokrycie kosztów wyżywienia przysługuje pracownikowi dieta obliczona w wysokości i na zasadach określonych w § 4 ww. rozporządzenia. Natomiast zgodnie z § 4 pkt 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, dieta nie przysługuje pracownikowi przebywającemu w podróży służbowej, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wysłał pracownika w podróż służbową, która trwała 3 doby i 8 godzin. Pracodawca, w związku z wyjazdem pracownika uiścił opłatę konferencyjną, która pokrywała koszt noclegów oraz poniósł koszty wyżywienia. Ponadto Wnioskodawca wypłacił pracownikowi połowę diety.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w sytuacji kiedy pracodawca sam finansuje bezpośrednio koszty całodziennego wyżywienia pracownika, wartość finansowanych przez pracodawcę kosztów wyżywienia nie stanowi dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w opisanym we wniosku stanie faktycznym, nadwyżka zapłaconych kosztów wyżywienia ponad wartość trzech i pół diety ? nie stanowi dla pracownika przebywającego w podróży służbowej przychodu podlegającemu opodatkowaniu.

Końcowo zwrócić należy uwagę, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii, czy pracownikowi należne są diety. Tutejszy organ nie poddał także analizie sposobu wyliczania diet, ponieważ kwestie te regulowane są przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy oraz przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tej ustawy. W związku z tym, że przepisy te nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do ich interpretowania w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b tej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.