W którym okresie rozliczeniowym wnioskodawca powinien ująć zwiększenie lub zmniejszenie swoich kosztów (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2013 r. (data wpływu 10 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów usług doradczych wynikających z ?faktury końcowej? ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów usług doradczych wynikających z ?faktury końcowej?.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

F S.A. [Wnioskodawca, Spółka], prowadzący działalność w zakresie produkcji i sprzedaży łożysk ślizgowych i innych elementów dla przemysłu samochodowego, nabywa usługi doradcze od podmiotu powiązanego. Wynagrodzenie za świadczone usługi ustalane jest wg systemu podziału kosztów usługodawcy pomiędzy Spółkę i innych usługobiorców należących do grupy F. Rozliczenie za wykonywane usługi, zgodnie z zawartą umową, odbywa się w ten sposób, że w czwartym kwartale każdego roku kalendarzowego spółka otrzymuje fakturę obejmującą wynagrodzenie za usługi ustalone w oparciu o koszty przypadające na Spółkę i poniesione faktycznie w okresie pierwszych ośmiu miesięcy roku oraz prognozowane koszty za pozostałe cztery miesiące roku. Do końca pierwszego kwartału następnego roku Spółka otrzymuje fakturę końcową za rok poprzedni, obejmującą wynagrodzenie ustalone w oparciu o rzeczywiste koszty usługodawcy za ubiegły rok. Wynagrodzenie wynikające z faktury końcowej może być wyższe lub niższe od wynagrodzenia wynikającego z faktury otrzymanej w trakcie roku podatkowego. Koszt wynagrodzenia za świadczone usługi doradcze Spółka traktuje jako tzw. koszt pośredni (w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym okresie rozliczeniowym wnioskodawca powinien ująć zwiększenie lub zmniejszenie swoich kosztów pośrednich z tytułu nabycia usług doradczych wynikające z faktury końcowej, o którym mowa w przedstawionym wyżej opisie stanu faktycznego?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy różnica wynagrodzenia wynikająca z faktury końcowej otrzymywanej przez niego do końca pierwszego kwartału roku następnego, kwalifikowana powinna być do kosztów uzyskania przychodu w rozliczeniu za okres, w którym tą fakturę otrzymano, zgodnie z zasadą potrącania kosztów pośrednich w czasie, wyrażoną w art. 15 ust. 4d oraz 4e updop. Zgodnie z art. 15 ust. 4d updop koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast w art. 15 ust. 4e updop sprecyzowano kiedy należy uważać koszt za poniesiony. I tak przepis ten wskazuje, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury, z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W orzecznictwie sadów administracyjnych oraz piśmiennictwie organów podatkowych panują dwa odmienne poglądy co do tego co należy rozumieć pod pojęciem ?dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych?:

1. Pierwszy z poglądów prezentowany przez organy skarbowe oraz część orzecznictwa mówi, iż za dzień ujęcia wydatków w księgach rachunkowych należy uznać dzień, na który wydatek ujęto w księgach rachunkowych. Przykładowo wskazać tu można: interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. ITPB3/423-154/12/PST oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 25 lipca 2012 r., sygn. ITPB3/423-76/11-9/12-3/MF, a także wyrok NSA z dnia 27 września 2012 r., sygn. II FSK 253/11 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 lutego 2013 r., sygn. III SA/Wa 2108/12,
2. Zgodnie z odmiennym poglądem, przedstawianym głównie przez sądy administracyjne, wystarczy ujęcie w księgach rachunkowych jakiegokolwiek dokumentu, potwierdzającego poniesienie wydatku na dowolnym koncie bilansowym. Nie jest zatem istotne poniesienie wydatku jako kosztu, ale ujęcie go w księgach po raz pierwszy. Przykładowo wskazać tu można wyrok NSA z dnia 20 lipca 2012 r. II FSK 2406/11.

Zdaniem Wnioskodawcy za słuszną uznać należy pierwszą ze wskazanych koncepcji potrącania w czasie kosztów pośrednio związanych z przychodem. W związku z tym koszt ten powinien być rozpoznany do celów podatkowych w momencie, w którym zostanie od rozpoznany jako koszt dla celów rachunkowych.

Przechodząc na grunt przedstawionego stanu faktycznego, wskazać należy, iż zdaniem Wnioskodawcy ujęcie w księgach rachunkowych zwiększenia lub zmniejszenia wynagrodzenia za usługi doradcze wynikające z faktury końcowej, powinno nastąpić w okresie w którym wnioskodawca otrzymał tę fakturę. Z tym dopiero momentem możliwe będzie ujęcie tego wydatku do celów bilansowych jako kosztu, bowiem dopiero z tym momentem znane będą dane pozwalające na dokonanie odpowiedniego zapisu w księgach rachunkowych. Jak wskazano w stanie faktycznym, wcześniej Wnioskodawcy znana jest wyłącznie prognozowana wysokość kosztów dotyczących okresu ostatnich czterech ostatnich miesięcy roku. Rzeczywista wysokość wynagrodzenia określona jest dopiero w fakturze końcowej. Zatem ujęcie podwyższenia lub obniżenia wynagrodzenia za usługi doradcze przez wnioskodawcę do celów podatkowych, powinno mieć miejsce dopiero za okres, w którym otrzymano fakturę końcową - jest to bowiem data ujęcia wydatku w księgach rachunkowych jako kosztu, stanowiąca datę poniesienia kosztu, o której mowa w art. 15 ust. 4d updop.

Zaznaczyć należy, iż ujęcie podwyższenia lub obniżenia wynagrodzenia za usługi doradcze przez Wnioskodawcę na podstawie faktury końcowej nie powinno być postrzegane jako korekta kosztów uzyskania przychodów. W przedmiotowej sprawie na podstawie faktury końcowej nie dochodzi bowiem do korekty kosztów, a jedynie do oznaczenia rzeczywistych kosztów usługodawcy za ubiegły rok. Faktura ta nie jest zatem fakturą korygującą, bo tego rodzaju fakturę wystawia się, jeżeli po wystawieniu faktury pierwotnej podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. W stanie faktycznym będącym przedmiotem tego wniosku nie zaistniały jednak żadne z wskazanych okoliczności, których wystąpienie wskazuje na konieczność wystawienia faktury korygującej. Urealnienie wartości wynagrodzenia usługodawcy na podstawie faktury końcowej było bowiem okolicznością z góry przewidywaną przez strony i uregulowane w zawartej pomiędzy nimi umowie.

Nawet gdyby jednak potraktować podwyższenie lub obniżenie wynagrodzenia za usługi doradcze na podstawie faktury końcowej, jako korektę kosztów uzyskania przychodów, to zdaniem Wnioskodawcy efekt tej korekty winien zostać ujęty w księgach w tym okresie rozliczeniowym, w którym otrzymano fakturę końcową. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie regulują zasad rozliczania kwot wynikających z korekty kosztów pośrednich. Zdaniem Wnioskodawcy, skoro ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje w tym zakresie żadnej szczególnej regulacji, należy przyjąć, iż także korekta powinna być rozliczone na zasadach ogólnych, zdefiniowanych dla kosztów pośrednich przez art. 15 ust. 4d oraz 4e updop.

Powyższe stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę potwierdzone jest w ugruntowanej linii orzecznictwa sądów administracyjnych. Stanowisko takie zajął m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 3 grudnia 2010 r. (sygn. Akt III SA/Wa 2561/10), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 2 lipca 2012 r. (sygn. I SA/Gl 1094/11), a także Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 28 lutego 2011 r. (sygn. I SA/Wr 1457/10). W ostatnim z powołanych orzeczeń sąd wskazał, iż: ?przepisy updop nie regulują wprost zasad zaliczania do kosztów bezpośrednich powyższych kwot wynikających z faktur korygujących. Skoro jednak ustawodawca nie przewidział w tym zakresie żadnej specjalnej regulacji, zdaniem sądu uzasadniony jest pogląd, że w przedmiotowej sprawie podwyższone kwoty wynikające z faktur korygujących powinny być zaliczane w koszty podatkowe na ogólnych zasadach określonych w art. 15 ust4, 4b i 4c u.p.d.o.p.?.

Ostatnie ze wskazanych orzeczeń było także przedmiotem postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. NSA w wyroku w sprawie o sygn. II FSK 1298/11 z dnia 26 lutego 2013 r. podtrzymał stanowisko sądu pierwszej instancji, wskazując m.in.: ?należy przy tym zaakcentować, że wbrew twierdzeniu organu interpretacyjnego-przepis ten (art. 15 ust. 4c updop - przypis Wnioskodawcy) nie odnosi się czy to do faktury, czy faktury korygującej, a więc dokumentu, na podstawie, którego koszt został poniesiony-tylko do kosztu poniesionego po zaistnieniu bądź określonego zdarzenia faktycznego (sporządzeniu sprawozdania finansowego) bądź określonej okoliczności prawnej (upływu terminu do złożenia zeznania). Zasadnie zatem sąd i instancji wywiódł, że poniesienie kosztu wiążącego się bezpośrednio z przychodem 2008 i 2009 r., po dniu sporządzenia sprawozdań finansowych za wskazane lata, skutkuje tym, że koszty te można rozliczyć wyłącznie w trybie art. 15 ust. 4c u.p.d.o.p., tj. w roku podatkowym następującym bezpośrednio po roku, którego dotyczy przychód powiązany z tym wydatkiem?. Sąd wskazał zatem, iż przepisu art. 15 ust. 4c updop (jak zresztą i pozostałe przepisy art. 15 dotyczące kosztów bezpośrednich uzyskania przychodu), nie można odnosić tylko do faktur dokumentujących poniesione przez podatnika wydatki, w sytuacji gdy przepis nie odnosi się do faktur czy też faktur korygujących. Określa on natomiast okres rozliczeniowy do którego należy zaliczyć wszelkie koszty (a zatem także te wynikające z korekty) poniesione po sporządzeniu sprawozdania finansowego bądź upływie terminu do złożenia zeznania.

Stanowisko to dotyczy również rozliczenia korekty kosztów pośrednich. W dalszej części uzasadnienia NSA stwierdza bowiem także: ?Twierdzenie organu interpretacyjnego o zastosowaniu w takim przypadku przepisów ordynacji podatkowej, nie ma usprawiedliwionych podstaw. Po pierwsze, jak słusznie zauważył sąd I instancji, w dacie składania zeznań podatkowych za lata 2008 i 2009 r., zeznania te obejmowały zaistniały stan faktyczny w tychże latach, a po drugie, przepisy Ordynacji podatkowej, mają zastosowanie w sytuacji, gdy danej instytucji, nie regulują przepisy podatkowe odnoszące się do danej kategorii podatku. W ocenianej sprawie, potrącalność kosztów w czasie regulują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a konkretnie art. 15 ust. 4 - 4d ww. ustawy. Zastosowanie w takiej sytuacji przepisów Ordynacji podatkowej o korekcie kosztów uzyskania przychodów za wskazane lata de facto prowadziłoby do ich pominięcia/niezastosowania, a więc ich naruszenia, skoro przepisy te w sposób kompleksowy regulują zagadnienie potrącalności kosztów uzyskania przychodów. Zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z przychodami?.

Organ podatkowy wydający interpretację, która stała się podstawą postępowania sądowo-administracyjnego zakończonego komentowanym wyrokiem NSA, zajął stanowisko, zgodnie z którym brak w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych szczegółowych przepisów regulujących wprost sposób potrącalności w czasie korekty kosztów uzyskania przychodów, świadczy o konieczności oparcia się w tej mierze na przepisach ordynacji podatkowej.Na podstawie rozwiązań zawartych w ustawie Ordynacja podatkowa dotyczących korekty deklaracji uznał on, iż rozliczenie korekty kosztu uzyskania przychodu powinno mieć miejsce w rozliczeniu za okres sprawozdawczy, do którego zaliczono pierwotnie kosztu uzyskania przychodu, którego dotyczy późniejsza korekta. NSA, jak wcześniej WSA we Wrocławiu, z takim poglądem się nie zgodził, uznając, iż w przypadku rozliczenia korekty kosztów uzyskania przychodów pominięcie przepisów art. 15 updop i zastosowanie do tej sytuacji przepisów Ordynacji podatkowej prowadzi do naruszenia przepisów ustawy o dochodowym od osób prawnych. Z powyższego wnioskować należy, iż także w przypadku korekty kosztów pośrednich, zastosowanie mają zasady rozliczenia kosztów określone w art. 15 updop. Także zatem i w tym przypadku ujęcie podwyższenia lub obniżenia wynagrodzenia za usługi doradcze przez Wnioskodawcę do celów podatkowych, powinno mieć miejsce dopiero za okres, w którym otrzymano fakturę końcową, gdyż jest to data ujęcia wydatku w księgach rachunkowych jako kosztu, stanowiąca datę poniesienia kosztu, o której mowa w art. 15 ust. 4d updop. Podsumowując Wnioskodawca powinien ująć zwiększenie lub zmniejszenie swoich kosztów pośrednich z tytułu nabycia usług doradczych, wynikające z faktury końcowej, w okresie w którym otrzymał on fakturę końcową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm. ? dalej: ?ustawa?) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty
  z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi
  w jakikolwiek sposób zwrócona,


• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł ? obiektywnie oceniając ? oczekiwać takiego efektu.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów ? w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);
• koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia ? są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną)

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodu został uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy. Z uwzględnieniem powyższego podziału kosztów uzyskania przychodu ww. regulacje kształtują dwie niezależne zasady:

1. zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami - zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy - koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c;
2. zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami - art. 15 ust. 4d ustawy - koszty pośrednie są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka nabywa usługi doradcze od podmiotu powiązanego. Wynagrodzenie za świadczone usługi ustalane jest wg systemu podziału kosztów usługodawcy pomiędzy Spółkę i innych usługobiorców należących do grupy F. Rozliczenie za wykonywane usługi, zgodnie z zawartą umową, odbywa się w ten sposób, że w czwartym kwartale każdego roku kalendarzowego spółka otrzymuje fakturę obejmującą wynagrodzenie za usługi ustalone w oparciu o koszty przypadające na Spółkę i poniesione faktycznie w okresie pierwszych ośmiu miesięcy roku oraz prognozowane koszty za pozostałe cztery miesiące roku. Do końca pierwszego kwartału następnego roku Spółka otrzymuje fakturę końcową za rok poprzedni, obejmującą wynagrodzenie ustalone w oparciu o rzeczywiste koszty usługodawcy za ubiegły rok. Wynagrodzenie wynikające z faktury końcowej może być wyższe lub niższe od wynagrodzenia wynikającego z faktury otrzymanej w trakcie roku podatkowego. Koszt wynagrodzenia za świadczone usługi doradcze Spółka traktuje jako tzw. koszt pośredni (w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy).

Nie ulega wątpliwości, że wskazany we wniosku koszt z tytułu nabywania usług doradczych ponoszony jest w związku z prawidłowym funkcjonowaniem i prowadzeniem przedsiębiorstwa. Wobec tego, o ile spełnia kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Wydatek ten należy więc klasyfikować jako element kosztów stałych.

Omawiany wydatek nie jest bezpośrednio związany z określonymi przychodami. Dlatego też należy zaliczyć go do tzw. pośrednich kosztów uzyskania przychodów, potrącalnych ? stosownie do art. 15 ust. 4d i 4e ustawy ? w dacie poniesienia, tj. w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dniu, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wynika zatem z tego, iż pod pojęciem ?dzień poniesienia kosztu? rozumieć należy dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który Spółka wskazała jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany. Jeśli więc dla celów rachunkowych podatnik ujmuje jako koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych ponoszone wydatki, wówczas dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zasadne jest przyjęcie, iż jest to koszt poniesiony w rozumieniu podatkowym.

W konsekwencji stanowisko Spółki, w świetle którego wydatki z tytułu nabycia usług doradczych powinna ująć jako zwiększenie lub zmniejszenie swoich kosztów pośrednich wynikających z faktury końcowej, w okresie w którym otrzymała ona fakturę końcową ? należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie w odniesieniu do powołanych bądź przytoczonych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych należy zauważyć, iż są to rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.