Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od udostępnionych kontrahentowi form, zgodnie z art. 16a-16m ustawy (...)

Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od udostępnionych kontrahentowi form, zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2012 r. (data wpływu 18 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentowi ? jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 18 czerwca 2012 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentowi.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.


Spółka jest stroną umowy zawartej z kontrahentem, na mocy której kontrahent będzie dostarczać Wnioskodawcy określone towary (elementy z tworzyw sztucznych). Wyprodukowanie takich elementów wymaga wykorzystania form, które kontrahent wykonał na zlecenie Spółki. Formy stanowią własność Spółki, jednakże na potrzeby realizacji umowy zostaną bez dodatkowej odpłatności udostępnione kontrahentowi, przy czym kontrahent zobowiązał się w umowie skalkulować ceny wykonywanych detali z uwzględnieniem okoliczności poniesienia przez Wnioskodawcę kosztów wykonania formy. Tym samym cena płacona za detale przez Wnioskodawcę jest niższa, ponieważ nie jest w niej uwzględniany koszt wykonania formy. Formy są zaliczane przez Spółkę do środków trwałych. Zgodnie z postanowieniami umowy formy mogą być wykorzystane jedynie na potrzeby wykonania zlecenia Spółki.


W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:


Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od udostępnionych kontrahentowi form, zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów?


Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednakże, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. kosztami uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z zasadami zawartymi w art. 16a-16m ustawy.

Środkami trwałymi, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy, są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy.


Stosownie do powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzowane mogą być tylko te składniki majątku podatnika, które przy spełnieniu pozostałych przesłanek uznania ich za środek trwały są:


  • wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo
  • oddane przez niego do używania na podstawie umowny licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu przewidzianej w art. 17a ust. 1 ustawy.


Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzależniają zatem możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych podatnika m.in. od wykorzystywania ich na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Warto przy tym wskazać, że przepis nie odwołuje się do przesłanki fizycznego wykorzystywania danego składnika majątku w siedzibie podatnika. Pojęcie ?wykorzystywanie na potrzeby? oznacza, że środek trwały może być wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej podatnika także w ten sposób, że podatnik przekaże fizyczne władztwo nad środkiem trwałym innemu podmiotowi, który jednak używać będzie go wyłącznie w sposób odpowiadający potrzebom gospodarczym podatnika. Zostanie wówczas spełniona przesłanka wykorzystywania środka trwałego na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Na poparcie swojej argumentacji Wnioskodawca powołuje interpretacje wydane w ostatnim czasie przez Ministra Finansów. Przykładowo, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 listopada 2010 r. sygn. IPPB5/423-592/10-2/JC organ podatkowy zgodził się z podatnikiem, że art. 16a ust. 1 ustawy nie odwołuje się do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej przedmiotowe przepisy zakładają, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika. Z kolei w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 12 stycznia 2011 r. sygn. ITPB3/423-573/10/AW, której przedmiotem był stan faktyczny analogiczny dla stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, uznano, iż ?(?) skoro będące własnością Spółki środki trwałe udostępniane są kontrahentom w celu zwiększenia zysków Wnioskodawcy, co więcej przekazane składniki majątku są objęte ewidencją środków trwałych Wnioskodawcy, to odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Wnioskodawcę powinny stanowić dla niej koszty uzyskania przychodów?.

Mając na względzie powyższe, odpisy amortyzacyjne od udostępnionych kontrahentowi form będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. W zaistniałym zdarzeniu nie znajdzie bowiem zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy, który wyłącza z kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania, z wyjątkiem nieruchomości, za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

W orzecznictwie oraz doktrynie wskazuje się bowiem, że nieodpłatnym jest świadczenie, którego spełnienie nie powoduje po stronie otrzymującego obowiązku wzajemnego świadczenia na rzecz dającego. Pod tym pojęciem należy rozumieć te wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Stwierdzić należy, że nieodpłatne świadczenie ma miejsce w tych przypadkach, w których na skutek działania jednego podmiotu, drugi ? kosztem tego pierwszego ? uzyskuje korzyści.

Aby można było mówić o oddaniu środka trwałego do nieodpłatnego używania musi faktycznie zachodzić sytuacja, w której podmiot otrzymujący środek trwały do używania (tu: kontrahent) nie jest zobowiązany do świadczenia czegokolwiek w zamian. A contrario należy zatem przyjąć, że jeżeli otrzymujący ma obowiązek np. obniżyć cenę świadczonej usługi, udostępnienie środka trwałego nie ma charakteru nieodpłatnego.

Stanowisko takie prezentowane jest również przez Ministra Finansów w interpretacjach podatkowych. Przykładowo, w interpretacji z20 grudnia 2010 r. sygn. IPPB5/423-656/10-2/DG Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, że ?(?) udostępnienie kontrahentom sprzętu medycznego czy aparatury wykorzystywanej w publicznych oraz niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej lub szpitalach, bez pobierania opłat za korzystanie z nich, nie ma charakteru nieodpłatnego świadczenia. Treść umów ofertowych wskazuje, że w przypadku wygrania przez Wnioskodawcę przetargu warunkiem do spełnienia jest udostępnienie sprzętu do korzystania z tych materiałów (w ramach umowy używania)?. W przywołanym stanie faktycznym świadczenie wnioskodawcy nie miało zatem nieodpłatnego charakteru, wynikało bowiem z umowy nakładającej obowiązki na obie strony stosunku prawnego.

W interpretacji z 19 stycznia 2010 r. sygn. ITPB1/415-875/09/TK Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał natomiast, że jeżeli udostępnienie środka trwałego prowadzi do obniżenia ceny usług dla udostępniającego środek trwały, to wówczas nie mamy do czynienia z oddaniem środków trwałych do nieodpłatnego używania. W zamian za oddanie środków trwałych do używania udostępniający środek trwały otrzymuje bowiem świadczenie wzajemne w postaci obniżenia cen za wykonanie usługi w ramach zawartej umowy.

Odnosząc powyższe okoliczności do zaistniałego zdarzenia, Wnioskodawca udostępnił kontrahentowi formę stanowiącą własność Spółki, co wpłynęło na cenę płaconą przez Wnioskodawcę za towary wytwarzane przez kontrahenta. Omawiana cena ulega obniżeniu, gdyż kontrahent jest zwolniony z kosztów, które musiałby ponieść na nabycie/wytworzenie formy. Należy zatem uznać, że udostępnienie formy kontrahentowi jest korzystne nie tylko dla niego, ale także dla samej Spółki. W konsekwencji umowa nie ma charakteru nieodpłatnego. Podkreślić przy tym należy, że forma musi być wykorzystywana przez kontrahenta wyłącznie na rzecz Spółki.

Powyższa analiza prowadzi zatem do wniosku, że Spółka jest uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od środka trwałego (formy) do produkcji detali. Wnioskodawca wykorzystuje bowiem formę w prowadzonej przez siebie działalności, gdyż udostępnia ją kontrahentowi, który wykorzystuje ją wyłącznie przy produkcji elementów dla Spółki. Ponadto udostępnienie formy kontrahentowi ma bezpośredni wpływ na cenę świadczonej usługi, a zatem nie można uznać, że udostępnienie ma charakter nieodpłatny. Tym samym, w sprawie nie znajduje zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy.

Dodatkowo należy wskazać, iż stanowisko zakładające brak prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Spółkę skutkowałoby sytuacją, w której poniesiony przez podatnika wydatek na nabycie przedmiotowych składników majątku nie zostałby rozpoznany przez żadnego z uczestników obrotu gospodarczego jako koszt uzyskania przychodów, bowiem podmioty otrzymujące środki trwałe w ramach umów o współpracę nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, gdyż nie są właścicielami ani współwłaścicielami poszczególnych składników majątkowych. Wydaje się, że taka sytuacja byłaby sprzeczna z celem regulacji dotyczącej kosztów podatkowych oraz instytucji amortyzacji na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.


Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika