Czy na mocy art. 70 § 1 w zw. z § 3 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia (...)

Czy na mocy art. 70 § 1 w zw. z § 3 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r. oraz art. 30 ustawy o zobowiązaniach podatkowych wierzytelności urzędów skarbowych względem Wnioskodawcy uległy przedawnieniu?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2009 r. (data wpływu 14 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przedawnienia zobowiązań podatkowych:

  • jest prawidłowe w części dotyczącej uznania zobowiązań podatkowych za przedawnione,
  • jest nieprawidłowe w części dotyczącej momentu tego przedawnienia.


UZASADNIENIE


W dniu 14 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej przedawnienia zobowiązań podatkowych.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca prowadził jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą ?S?, w O. (dalej: Dłużnik bądź Upadły). W trakcie prowadzenia przez niego działalności organy podatkowe wydały i doręczyły mu szereg decyzji określających wysokość zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług, podatku obrotowym od osób fizycznych oraz o odpowiedzialności płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku od płac.

Wnioskiem z dnia 22 czerwca 1995 r. skierowanym do Sądu Rejonowego, Urząd Skarbowy w O. wniósł o ogłoszenie upadłości Dłużnika. Postanowienie w tym przedmiocie, uwzględniające żądanie Urzędu, zapadło w dniu 29 lutego 1996 r. Jednocześnie Sąd wezwał wierzycieli Upadłego do zgłaszania wierzytelności w terminie 2 miesięcy.

Do głównych wierzycieli Upadłego należą Urząd Skarbowy w O. oraz Urząd Skarbowy w S.

Zaległości podatkowe względem Urzędu Skarbowego w O. dotyczą odpowiedzialności Dłużnika jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, podatku obrotowego od osób fizycznych oraz podatku od płac, a także podatku od towarów i usług. Zaległości podatkowe w ww. zakresie dotyczą lat 1992-1996. Urząd Skarbowy w O. wystawił w latach 1992-1996 względem Upadłego liczne tytuły egzekucyjne dotyczące ww. zaległości.

Natomiast zaległości względem Urzędu Skarbowego w S. dotyczą wyłącznie podatku dochodowego od osób fizycznych. Zaległości Upadłego w ww. zakresie odnoszą się do roku 1995. Termin płatności zobowiązań z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych przypadał na 30 kwietnia 1996 r. Na rzecz Urzędu Skarbowego S. nie wydano tytułów egzekucyjnych.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy na mocy art. 70 § 1 w zw. z § 3 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r. oraz art. 30 ustawy o zobowiązaniach podatkowych wierzytelności Urzędu Skarbowego w O. oraz Urzędu Skarbowego w S. względem Upadłego uległy przedawnieniu...


Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z brzmieniem art. 70 § 1 w zw. z § 3 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r. oraz art. 30 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, zarówno wierzytelności Urzędu Skarbowego w O., jak również Urzędu Skarbowego w S. uległy przedawnieniu najpóźniej w 2001 roku.

Jak podkreśla, zaległości podatkowe należne ww. Urzędom powstały pod rządami ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Ustawa ta utraciła moc od dnia 1 stycznia 1998 r., tj. z chwilą wejścia w życie obowiązującej obecnie Ordynacji podatkowej. W pierwszej kolejności należy zatem rozważyć przepisy której ustawy powinny być stosowane dla oceny przedawnienia zobowiązań podatkowych powstałych przed wejściem w życie Ordynacji podatkowej.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że kwestia ta nie jest jednoznaczna i nie wynika wprost z przepisów Ordynacji podatkowej. Uchwalając Ordynację podatkową, ustawodawca zawarł w niej bowiem szereg przepisów intertemporalnych regulujących np. zasady odpowiedzialności osób trzecich, nadpłat czy też odwołań i nadzwyczajnych trybów wzruszenia decyzji ostatecznych. Nie zawarł natomiast przepisów przejściowych dotyczących przedawnienia zobowiązań podatkowych. Fakt ten był przyczyną rozbieżności poglądów zarówno wśród praktyków prawa podatkowego, jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych. Co do zasady wyłoniły się dwa, konkurencyjne względem siebie stanowiska.

Zgodnie z pierwszym z nich, przedawnienie należy oceniać zgodnie z przepisami obowiązującymi w chwili upływu terminu przedawnienia. Stanowisko to opiera się na tezie, iż skoro od dnia 1 stycznia 1998 r. ustawa o zobowiązaniach podatkowych utraciła moc, to - zgodnie z zasadą bezpośredniego stosowania nowego prawa - należy stosować przepisy Ordynacji podatkowej. Innymi słowy, od dnia 1 stycznia 1998 r. wszelkie zdarzenia mogące mieć wpływ na bieg terminu przedawnienia należy oceniać według przepisów Ordynacji podatkowej. Stanowisko takie wyrażono np. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 kwietnia 2008 r. (sygn. akt I SA/Gd 77/08), w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 kwietnia 2005 r. (sygn. akt I SA/Łd 298/05) oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2006 r. (sygn. akt II FSK 1168/05).

Odmienny pogląd został wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym w poszerzonym, siedmioosobowym składzie wyroku z dnia 15 grudnia 2008 r. (sygn. akt II FPS 3/08). W wyroku tym uznano, że przepisy regulujące kwestię przedawnienia mają charakter materialnoprawny. Ma to o tyle istotne znaczenie, że przy stosowaniu przepisów prawa materialnego istotny jest moment, w którym zaistniało zdarzenie, z którym ustawa łączy określone skutki. W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w odniesieniu do stanów faktycznych, które zaistniały przed wejściem w życie Ordynacji podatkowej należy stosować przepisy ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Z tezą tą w pełni zgadza się Wnioskodawca.

W Jego ocenie, dokonując weryfikacji upływu terminu przedawnienia w odniesieniu do wierzytelności zgłoszonych przez Urząd Skarbowy w O. należy wziąć pod uwagę brzmienie art. 30 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, zgodnie z którym zobowiązania podatkowe przedawniały się z upływem 5 lat licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku. Bieg terminu przedawnienia przerwał się przez czynność egzekucyjną, o której zobowiązany został powiadomiony (art. 30 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegło ono na nowo, przy czym przedłużenie terminu przedawnienia nie mogło być dłuższe niż dalsze 5 lat (art. 30 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych).

W analizowanym przypadku, Urząd Skarbowy w O. dokonał czynności egzekucyjnej, tj. po doręczeniu Upadłemu tytułów wykonawczych prowadził egzekucję (w części bezskuteczną). Oznacza to, iż bieg terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych za lata 1992-1996 został przerwany i biegł na nowo po dokonaniu czynności egzekucyjnej.

Biorąc jednak pod uwagę regulację art. 30 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, zgodnie z którą przedłużenie terminu przedawnienia nie może być dłuższe niż 5 lat, należy stwierdzić ? zdaniem Wnioskodawcy ? iż zobowiązania podatkowe Upadłego, wobec których wierzycielem jest Urząd Skarbowy w O., przedawniły się najpóźniej w 2001 r. (ostatnie tytuły wykonawcze zostały doręczone Upadłemu w roku 1996).

W ocenie Zainteresowanego, bez znaczenia jest przy tym fakt wydania w roku 1998 dwóch decyzji dotyczących podatku od towarów i usług, gdyż Upadłemu nie zostały doręczone tytuły wykonawcze ich dotyczące.

Podsumowując Wnioskodawca podkreśla, że nawet przyjmując słuszność koncepcji, która zakłada ocenę biegu terminu przedawnienia według przepisów obowiązujących w chwili zakończenia biegu tego terminu, tj. w przypadku Upadłego - zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej, również należy stwierdzić, że zobowiązania podatkowe Upadłego uległy przedawnieniu.

Zgodnie bowiem z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r.) zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Bieg terminu przedawnienia przerywany był wskutek pierwszej czynności egzekucyjnej, o której podatnik został powiadomiony (art. 70 § 3 Ordynacji podatkowej). Po przerwaniu biegu przedawnienia biegł on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne (art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej). Regulacja ta jest więc odmienna - i mniej korzystna dla Upadłego - niż analogiczna regulacja zawarta w ustawie o zobowiązaniach podatkowych (w ustawie tej bieg terminu przedawnienia rozpoczynał się niezwłocznie po jego przerwaniu).

W ocenie Wnioskodawcy, nie ulega jednak wątpliwości, że w przedmiotowym stanie faktycznym zarówno z regulacji zawartych w nieobowiązujących już przepisach ustawy o zobowiązaniach podatkowych, jak też z treści przepisu art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r.) wynika, że wierzytelności Urzędu Skarbowego w O. i Urzędu Skarbowego w S. przedawniły się, z zastrzeżeniem braku adekwatności, w odniesieniu do wierzytelności Urzędu Skarbowego w S., rozważań dotyczących wpływu czynności egzekucyjnej na przerwanie biegu terminu przedawnienia, gdyż czynność taka nie miała miejsca.

Tym samym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że na mocy art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r. oraz art. 30 ustawy o zobowiązaniach podatkowych wierzytelności Urzędu Skarbowego w O. i Urzędu Skarbowego w S. uległy przedawnieniu w 2001 roku.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej uznania zobowiązań podatkowych za przedawnione i nieprawidłowe w części dotyczącej momentu tego przedawnienia.


W przedstawionym stanie faktycznym po stronie Wnioskodawcy powstały zobowiązania podatkowe:

  • względem Urzędu Skarbowego w O. z tytułu podatku obrotowego od osób fizycznych, podatku od płac, podatku od towarów i usług oraz odpowiedzialności Wnioskodawcy jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, dotyczące lat 1992-1996;
  • względem Urzędu Skarbowego w S. z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych, dotyczące roku 1995.


Wskazane zobowiązania powstały w okresie obowiązywania ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. Nr 27, poz. 111 ze zm.; t. j. Dz. U. z 1993 r. Nr 108, poz. 486 ze zm.). W treści art. 2 ust. 1-2 tej ustawy, zobowiązanie podatkowe zostało zdefiniowane jako wynikające z określonego ustawą obowiązku podatkowego zobowiązanie do uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa świadczenia pieniężnego, zwanego dalej ?podatkiem?.


Na mocy art. 5 powołanej ustawy, zobowiązanie podatkowe powstawało:


  • z chwilą doręczenia decyzji ustalającej wysokość tego zobowiązania (ust. 1),
  • jeżeli z przepisów prawa wynikał obowiązek wykonania zobowiązania podatkowego bez uprzedniego doręczenia decyzji - z chwilą zaistnienia okoliczności, z którymi przepisy prawa łączyły powstanie takiego zobowiązania (ust. 2).


W razie niewykonania przez podatnika zobowiązania podatkowego mimo zaistnienia okoliczności, o których mowa w ust. 2, organ podatkowy wydawał decyzję, w której określał wysokość tego zobowiązania (art. 5 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych).

Stosownie do art. 18 ust. 1-2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, termin płatności podatku wynosił czternaście dni od dnia doręczenia decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego, a jeżeli podatnik był obowiązany sam obliczyć i wpłacić podatek - za termin płatności uważało się ostatni dzień, w którym zgodnie z przepisami wpłata powinna nastąpić.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, terminy płatności zobowiązań podatkowych Wnioskodawcy, w zależności, jakiego podatku dotyczyły, upływały odpowiednio: dla zobowiązań powstałych w roku 1992 - w roku 1992 i 1993, dla zobowiązań powstałych w roku 1993 ? w roku 1993 i 1994, itd.

Kwestię przedawnienia zobowiązań na gruncie ustawy o zobowiązaniach podatkowych normował art. 30. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 1990 r., zobowiązania podatkowe przedawniały się z upływem 5 lat - licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku.

Oznacza to, że termin przedawnienia zaczynał biec pierwszego dnia następującego po dniu, w którym upłynął termin płatności podatku i ? o ile ulegał zawieszeniu ani przerywaniu ? kończył się z upływem 5 lat licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku. Przykładowo, jeżeli zobowiązanie podatkowe powstało w roku 1991, a termin płatności podatku upłynął w tym samym roku, zobowiązanie przedawniało się z końcem roku 1996. Jeżeli natomiast zobowiązanie podatkowe powstało w roku 1991, a termin płatności podatku upłynął w roku 1992, zobowiązanie podatkowe przedawniało się z końcem roku 1997.

Na mocy art. 30 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, bieg przedawnienia ulegał przerwaniu przez odroczenie terminu płatności, rozłożenie zaległości na raty oraz przez czynność egzekucyjną, o której zobowiązany został zawiadomiony. W myśl art. 30 ust. 3 tej ustawy, po każdym przerwaniu przedawnienia biegło ono na nowo, jednakże w razie odroczenia terminu płatności podatku lub rozłożenia zaległości na raty biegło na nowo od terminu, do którego odroczono płatność podatku, lub od terminu płatności ostatniej nie wpłaconej raty. Przedłużenie terminu przedawnienia nie mogło być przy tym większe niż dalsze 5 lat. Na mocy art. 30 ust. 4 omawianej ustawy, przedawnieniu nie podlegały zaległości podatkowe zabezpieczone na nieruchomości.

Jak wynika z cytowanych przepisów, wskutek przerwania biegu przedawnienia zaczynało ono biec na nowo. W konsekwencji, termin w jakim możliwe było dochodzenie zaległości podatkowych ulegał przesunięciu, przy czym maksymalny dopuszczalny okres takiego przedłużenia wynosił 5 lat. Oznacza to, że w przypadku przerwania biegu przedawnienia zobowiązanie podatkowe przedawniało się najpóźniej z upływem 10 lat licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku.

Ustawa o zobowiązaniach podatkowych została uchylona z dniem 1 stycznia 1998 r. mocą art. 343 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926). Na moment tego uchylenia, a zarazem moment wejścia w życie Ordynacji podatkowej, po stronie Wnioskodawcy istniały nieprzedawnione zobowiązania podatkowe.

Na mocy art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin przedawnienia został zatem określony tak samo, jak w ustawie o zobowiązaniach podatkowych. Pozostałe kwestie związane z instytucją przedawnienia zobowiązań podatkowych uregulowano jednak odrębnie. Stosownie do art. 70 § 2 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 1998 r., bieg terminu przedawnienia nie rozpoczynał się, a rozpoczęty ulegał zawieszeniu w sytuacjach wskazanych w tym przepisie. Na mocy art. 70 § 3-4 tej ustawy, bieg terminu przedawnienia był przerywany wskutek pierwszej czynności egzekucyjnej, o której podatnik został powiadomiony i biegł na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne. Kolejne wszczęcie postępowania egzekucyjnego nie przerywało biegu terminu przedawnienia (art. 70 § 5 ww. ustawy). Przedawnieniu nie ulegały ? zgodnie z § 6 omawianego artykułu ? zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką.

Zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 1998 r., przerwanie biegu przedawnienia następowało wyłącznie wskutek pierwszej ? a nie każdej ? czynności egzekucyjnej, o której zawiadomiono podatnika. Wskutek przerwania biegu przedawnienia zaczynało ono biec na nowo dopiero po zakończeniu postępowania egzekucyjnego rozpoczętego tą czynnością. Ustawa nie przewidywała przy tym ograniczeń w postaci maksymalnego dopuszczalnego okresu przedłużenia terminu, w jakim zobowiązanie nie ulegało przedawnieniu.

Jak wynika z przeprowadzonych rozważań, ustawa o zobowiązaniach podatkowych i Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym w dniu jej wejścia w życie odrębnie normowały przedawnienie zobowiązania podatkowego. Jednocześnie, ustawodawca nie wprowadził do Ordynacji podatkowej unormowań wskazujących, które przepisy są właściwe dla ustalania terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych powstałych w okresie obowiązywania ustawy o zobowiązaniach podatkowych i nieprzedawnionych na moment wejścia w życie Ordynacji podatkowej.

W związku z powyższym, od momentu wejścia w życie nowych przepisów dotyczących przedawnienia zobowiązań podatkowych (art. 70 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym na dzień 1 stycznia 1998 r.) powinny być one stosowane dla oceny skutków prawnych zdarzeń mających wpływ na bieg terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych. Nie oznacza to jednak, że wejście w życie Ordynacji podatkowej uchyliło skutki czynności egzekucyjnych dokonanych w okresie obowiązywania ustawy o zobowiązaniach podatkowych, tj. przerywanie biegu terminu przedawnienia i rozpoczęcia na nowo biegu tego terminu od dnia jego przerwania.

A zatem, jeżeli bieg terminu przedawnienia został przerwany na skutek pierwszej czynności egzekucyjnej, o której zawiadomiono podatnika przed wejściem w życie Ordynacji podatkowej, to rozpoczęcie na nowo biegu terminu przedawnienia następuje ? stosownie do art. 30 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych ? od następnego dnia po jego przerwaniu. Przedłużenie terminu przedawnienia w takim przypadku nie może być większe niż dalsze 5 lat.

W sytuacji zaś, gdy bieg terminu przedawnienia został przerwany na skutek pierwszej czynności egzekucyjnej, o której podatnik został zawiadomiony po wejściu w życie Ordynacji podatkowej, to ? zgodnie z art. 70 § 4 tej ustawy ? bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne.

W analizowanym stanie faktycznym, w związku z istnieniem zaległości podatkowych za lata 1992-1996, Urząd Skarbowy w O. wystawił względem podatnika w latach 1992-1996, a zatem w okresie obowiązywania ustawy o zobowiązaniach podatkowych, liczne tytuły egzekucyjne. Jeżeli zatem w okresie obowiązywania tej ustawy dokonano czynności egzekucyjnych i zawiadomiono o nich Wnioskodawcę, każda z tych czynności przerywała bieg przedawnienia zobowiązania, którego egzekucji dotyczyła. Ponowne rozpoczęcie biegu przedawnienia następowało po dokonaniu tej czynności egzekucyjnej. Jednocześnie, w odniesieniu do zobowiązań, które nie przedawniły się z dniem wejścia w życie Ordynacji podatkowej, a których bieg przedawnienia był już przerywany na podstawie ustawy o zobowiązaniach podatkowych, nie znajdzie zastosowania art. 70 § 3 Ordynacji podatkowej - pierwsze czynności egzekucyjne miały już bowiem miejsce. W takiej sytuacji, mając na względzie art. 30 ust. 2-3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych oraz art. 70 § 3?5 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 1998 r., należy wskazać, że ? o ile nie zaszły przesłanki zawieszenia biegu przedawnienia ani nie zabezpieczono zobowiązań do dnia 31 grudnia 1997 r. w sposób określony w art. 30 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, a od dnia 1 stycznia 1998 r. w sposób określony w art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej ? przedmiotowe zobowiązania wobec Urzędu Skarbowego w O. uległy przedawnieniu najpóźniej z końcem 2002 roku.

Jeżeli natomiast w okresie obowiązywania ustawy o zobowiązaniach podatkowych nie dokonano czynności egzekucyjnych dotyczących zaległości podatkowych względem Urzędu Skarbowego w O. lub nie zawiadomiono o nich Wnioskodawcy, a pierwsza taka czynność egzekucyjna, o której zawiadomiono Wnioskodawcę miała miejsce po wejściu w życie Ordynacji podatkowej ? właściwe dla oceny jej skutków prawnych są przepisy Ordynacji podatkowej.

Urząd Skarbowy w S. w związku z istnieniem zobowiązań podatkowych dotyczących 1995 r. z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych nie wydał tytułów egzekucyjnych. Termin płatności tych zobowiązań przypadał na dzień 30 kwietnia 1996 r. A zatem, jeśli nie dokonano żadnych czynności egzekucyjnych dotyczących tych zaległości, nie zaszły przesłanki zawieszenia biegu przedawnienia i nie zabezpieczono tych zobowiązań w sposób określony w art. 30 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych (do dnia 31 grudnia 1997 r.), ani w sposób określony w art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej (od dnia 1 stycznia 1998 r.), termin przedawnienia upłynął z dniem 31 grudnia 2001 r. (art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 1998 r.).

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym, zobowiązania podatkowe Wnioskodawcy ? jak słusznie wskazał ? uległy przedawnieniu. Nieprawidłowym jest jednak twierdzenie, że wszystkie te zobowiązania przedawniły się najpóźniej w 2001 roku. Jak wykazano bowiem w treści tej interpretacji, możliwa jest sytuacja, gdy termin przedawnienia upłynie z końcem 2001 bądź z końcem 2002 roku.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10?562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika