Czy opisane zwyczajowo wydatki ponoszone na spotkania z obecnymi i przyszłymi kontrahentami w lokalu (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2014 r. (data wpływu 13 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na spotkania z obecnymi i przyszłymi kontrahentami - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na spotkania z obecnymi i przyszłymi kontrahentami.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest dystrybutorem dodatków do żywności, do produkcji spożywczej i głównie do przemysłu mleczarskiego. Są to głęboko mrożone żywe kultury bakterii oraz inne produkty służące do produkcji takich wyrobów jak sery, twarogi, jogurty, maślanki, kefiry, masło, lody itp. Odbiorcami produktów Spółki są podmioty z terenu całej Polski, a także podmioty zagraniczne. W celu maksymalizacji zysku, Spółka utrzymuje kontakty handlowe z dotychczasowymi jak i z potencjalnymi kontrahentami, m.in. aranżując indywidualne spotkania z ich przedstawicielami. W trakcie tych spotkań omawiane są kwestie dotyczące współpracy Spółki z danym kontrahentem (np.: aktualna oferta handlowa, indywidualne warunki współpracy, szczegółowe postanowienia umów zawieranych z kontrahentami, wprowadzenie nowych produktów handlowych, szeroka strategia biznesowa itd.). Spotkania te odbywają się w siedzibie Spółki, ale przede wszystkim poza nią, np. w restauracji, kawiarni czy hotelu.

W przypadku, gdy spotkanie z kontrahentem albo z potencjalnym kontrahentem odbywa się w lokalu zewnętrznym, przedstawiciel Spółki, jako zapraszający danego kontrahenta lub potencjalnego kontrahenta do restauracji, pokrywa wydatki związane z konsumpcją podczas tego spotkania. Wielkość i wartość konsumpcji w restauracjach nie wykracza poza zwyczajowo przyjęte normy. Niekiedy Spółka pokrywa kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom koszty noclegu. Konieczność zapewnienia noclegu tym osobom albo ich przedstawicielom zachodzi, np. jeśli prowadzone z nimi spotkanie biznesowe jest bardzo czasochłonne i skomplikowane lub posiadają oni siedzibę swojej firmy w innym miejscu niż Spółka (np. za granicą)

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane zwyczajowo wydatki ponoszone na spotkania z obecnymi i przyszłymi kontrahentami w lokalu prowadzonym przez podmiot trzeci oraz wydatki poniesione na zapewnienie im noclegu mogą być kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Spółki, w obecnym stanie prawnym Spółka traktuje ww. wydatki jako koszty reprezentacji, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W opinii Spółki, zwyczajowe wydatki na rzecz obecnych i przyszłych kontrahentów w lokalu prowadzonym przez podmiot trzeci stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki te spełniają przesłanki niezbędne w celu uznania ich za koszty uzyskania przychodów: są faktycznie poniesione, mają charakter definitywny, pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, są ponoszone w celu uzyskania przychodów oraz zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, a także są właściwie udokumentowane. Ponadto tego rodzaju wydatki nie zostały wymienione w art. 16 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiący krąg wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, w szczególności nie stanowią one wydatków na cele reprezentacji, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy.

W świetle ostatnich interpretacji, choćby interpretacja ogólna nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521 lub wyroku NSA z dnia 11 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1524/11 wydatki te mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?).

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (tzw. przesłanka celowości kosztów),
• nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika ? wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest ? co do zasady ? związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł ? obiektywnie oceniając ? oczekiwać takiego efektu.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. ? w pkt 28 tego przepisu ? koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje przy tym terminu ?reprezentacja?, ani też nie odsyła w celu jego wyjaśnienia do innych przepisów prawa. Poszukując znaczenia tego pojęcia, należy zatem w pierwszej kolejności odnieść się do języka powszechnego, w którym ?reprezentacja? oznacza:

• ?grupę osób, instytucję występującą w czyimś imieniu, reprezentującą czyjeś interesy, przedstawicielstwo?;
• ?reprezentowanie kogoś lub czegoś?;
• ?okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycja społeczną?.

(por. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod red. St. Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007; http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.). Pomocną może być również etymologia tego słowa - ?repraesentatio? (łac.) oznacza ?wizerunek?.

Zatem za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami spotkań.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że skoro jak wskazała Spółka w opisie stanu faktycznego w trakcie tych spotkań omawiane są kwestie dotyczące współpracy Spółki z danym kontrahentem (np.: aktualna oferta handlowa, indywidualne warunki współpracy, szczegółowe postanowienia umów zawieranych z kontrahentami, wprowadzenie nowych produktów handlowych, szeroka strategia biznesowa itd.), wielkość i wartość konsumpcji w restauracjach nie wykracza poza zwyczajowo przyjęte normy a konieczność zapewnienia noclegu tym osobom albo ich przedstawicielom zachodzi, np. jeśli prowadzone z nimi spotkanie biznesowe jest bardzo czasochłonne i skomplikowane lub posiadają oni siedzibę swojej firmy w innym miejscu niż Spółka (np. za granicą), to z zastrzeżeniem, że wyłącznym bądź dominującym celem tych wydatków nie jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami spotkań, wydatki te spełniając przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki w kontekście okoliczności przedstawionych we wniosku jest zatem prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.