Czy u Spółdzielni przychód podatkowy wystąpi w dacie wejścia w prawa i obowiązki Leasingobiorcy, (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2009 r. (data wpływu 16 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z wejściem w prawa i obowiązki leasingodawcy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2009 r. wpłynął do tut. organu wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z wejściem w prawa i obowiązki leasingodawcy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W miesiącu wrześniu i październiku 2009 roku Spółdzielnia otrzymała wezwanie do wstąpienia w prawa i obowiązki Leasingobiorcy (podmiot niepowiązany z Jednostką) wynikające z umów leasingu zawartych przez Leasingobiorcę ze Sp. z o.o. (Leasingodawca). Wezwanie to było skutkiem podpisania przez Jednostk1)ę w roku 2007 umów trójstronnych pomiędzy Leasingobiorcę a Leasingodawcą przy jej udziale. W umowach tych zawarto postanowienie, że Spółdzielnia wejdzie w prawa i obowiązki Leasingobiorcy na wezwanie Leasingodawcy, jeśli Leasingobiorca nie dotrzyma warunków umowy.

Przedmiotami umów leasingowych były specjalistyczne instalacje mleczarskie - nanofiltracji i mikrofiltracji.

W umowach trójstronnych ustalono, że jeśli zaprzestanie płacenia rat przed Leasingobiorcę nastąpi z winy Spółdzielni, to Leasingobiorca otrzyma od niej odszkodowanie. Taka sytuacja nie wystąpiła, Leasingobiorca miał trudności płatnicze nie z winy Podatnika i zaprzestał płacenia rat.

Z tego powodu Leasingodawca wezwał Spółdzielnię do wejścia w prawa i obowiązki Leasingobiorcy. Nie podpisano żadnej nowej umowy, Wnioskodawca wszedł w prawa i obowiązki umów pierwotnych i zobowiązany jest do zapłaty 31 rat (z 60 rat) i sumy wykupu z jednej umowy leasingu oraz 38 rat (z 60 rat) i sumy wykupu z drugiej umowy leasingu.

Spółdzielni pozostały do zapłaty raty leasingowe oraz kwota wykupu od momentu wejścia w prawa i obowiązki do końca leasingu. W momencie wejścia w prawa i obowiązki wynikające z umów leasingu, Jednostka zleciła wykonanie wyceny instalacji będących przedmiotem umów leasingu przez rzeczoznawcę majątkowego. Okazało się, że ich wartość na dzień wejścia w prawa i obowiązki wynikające z umów leasingu przez Podatnika jest istotnie wyższa niż pozostała do zapłaty suma wartości rat i kwot wykupu przedmiotu leasingu.

W dniu przejęcia praw i obowiązków kwotę równą sumie zdyskontowanych rat do zapłaty oraz kwoty wykupu Spółdzielnia bilansowo uznała za swoje zobowiązanie, natomiast wartości rynkowe instalacji przedstawiła bilansowo jako środki trwałe (ponieważ podlega obowiązkowemu badaniu sprawozdania finansowego przez biegłego rewidenta i jest obowiązana stosować się do regulacji art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości).

Różnicę między wartością rynkową przedmiotu leasingu a zdyskontowaną wartością sumy pozostałej do zapłaty ustalonych na dzień wstąpienia w prawa i obowiązki wynikające z umowy leasingu Wnioskodawca ujął bilansowo jako pozostałe przychody operacyjne.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania.

1. Czy u Spółdzielni przychód podatkowy wystąpi w dacie wejścia w prawa i obowiązki Leasingobiorcy, w dacie wykupu przedmiotu leasingu, czy nie wystąpi przychód podatkowy w żadnej z tych dat...
2. Czy pozostające do zapłaty raty leasingowe będą dla Spółdzielni kosztem uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, prawa i obowiązki, do których został wezwany nie stanowią dla niego umowy leasingu operacyjnego w myśl przepisów podatkowych, bowiem suma rat pozostałych do zapłaty i kwoty wykupu nie stanowi przynajmniej wartości początkowej przedmiotu leasingu, a więc nie spełnia warunków określonych w art. 17b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych. Stanowisko takie jest zgodne z przedstawionym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 14 maja 2007 roku, znak 1401/BP-I/4210-27/07/KST.

W ocenie Jednostki, w takiej sytuacji, umowę taką należy podatkowo traktować jako umowę dzierżawy, a nie szczególną jej formę - leasingu, co wskazuje, że zapłata wartości raty (z wyłączeniem podatku od towarów i usług) wynikającej z umowy leasingu będzie kosztem podatkowym Podatnika jako czynsz dzierżawny w miesiącu, którego rata dotyczy.

Czynsz dzierżawny będzie ponoszony w celu uzyskania przychodu, ponieważ urządzenia będące przedmiotem umowy leasingowej będą wykorzystywane w działalności produkcyjnej Spółdzielni.

Wnioskodawca uważa, że w dniu wejścia w prawa i obowiązki Leasingobiorcy nie występuje u niego przychód podatkowy (brak tytułu zgodnie z Rozdziałem 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych).

Przychód podatkowy będzie rozpoznany jednak w dacie wykupu przedmiotu dzierżawy (leasingu), jeżeli w tej dacie wartość rynkowa przedmiotu wykupu będzie wyższa niż wartość wykupu (cena nabycia ustalona w umowach leasingu stanowi 1% wartości początkowej określonej w umowach leasingu). Wartość rynkowa powinna zostać w momencie wykupu wyceniona ponownie przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego.

Różnica między wartością rynkową a faktyczną ceną nabycia będzie stanowiła przychód podatkowy w dacie nabycia maszyn zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Równocześnie wykupione środki trwałe zostaną amortyzowane dla celów podatkowych od wyższej z dwóch wartości - rynkowej wynikającej z wyceny na dzień wykupu lub wartości wykupu, zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1a.

Pozostałe przychody operacyjne rozpoznane jako różnica między wartością rynkową przedmiotu leasingu na dzień wstąpienia w prawa i obowiązki wynikające z umów leasingu a wartością zdyskontowanych rat wynikających z umowy leasingowej na ten dzień wynikają wyłącznie z zastosowania art. 3 ust. 4 ustawy z dnia o rachunkowości i nie podlegają opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?). Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Jak wynika z art. 17a pkt 1 ww. ustawy ilekroć w Rozdziale 4a jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej ?finansującym?, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej ?korzystającym?, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

W myśl art. 17b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

• została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz

• suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do art. 17b ust. 2 ww. ustawy jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

• art. 6,
• przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
• art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143 ze zm.)
  ? do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż co do zasady, jeżeli umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 17b ww. ustawy, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego) w związku z tą umową wydatki z tytułu używania przedmiotu leasingu ? w podstawowym okresie ? będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów.

W przypadku, gdy po upływie podstawowego okresu leasingu korzystający ma prawo wykupić przedmiot umowy za cenę określoną w umowie leasingu, zgodnie z art. 17c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1, finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem tej umowy:

1. przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży; jeżeli jednak cena ta jest niższa od hipotetycznej wartości netto środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej według zasad określonych w art. 14,
2. kosztem uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży jest rzeczywista wartość netto (art. 17c ustawy).

W konsekwencji u korzystającego cena nabycia powinna być równa przychodowi finansującego.

Wartość początkową środków trwałych określa przepis art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl przepisu art. 16g ust. 1 pkt 1 i 1a ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia,

• w razie częściowo odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu określonego w art. 12 ust. 5a,

Z kolei art. 16g ust. 3 tej ustawy stanowi, iż za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. W związku z powyższym w przypadku nabycia przedmiotu leasingu i uiszczenia ceny wykupu, wydatek ten decydować będzie więc o wartości początkowej środka trwałego, nabytego po zakończeniu umowy leasingu, od której Spółka powinna dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Należy podkreślić, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie regulują wprost podatkowych skutków zmiany stron umowy leasingu. Unormowania zawarte

w art. 17a-17l ww. ustawy określają wyłącznie skutki podatkowe rozporządzania przedmiotem leasingu występujące w trakcie trwania umowy oraz po upływie podstawowego okresu umowy.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, zauważyć należy, iż w następstwie cesji umowy leasingu, Wnioskodawca przejmuje wyłącznie prawa i obowiązki cywilnoprawne dotychczasowego leasingobiorcy (korzystającego). Nie przejmuje natomiast praw i obowiązków o charakterze podatkowym. Umową cywilnoprawną nie można bowiem przenieść uprawnień podatkowych. Przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) dopuszczają wprawdzie możliwość przejęcia przez nowego korzystającego wszystkich praw i obowiązków poprzedniego leasingobiorcy, bez rozwiązywania umowy leasingowej. Nie oznacza to jednak, iż dokonana cesja umowy leasingu będzie miała analogiczne skutki na gruncie prawa podatkowego.

W świetle powyższego, w przypadku cesji umowy leasingu niezbędne jest ustalenie, czy umowa ta stanowi dla nowego leasingobiorcy nadal podatkową umowę leasingu, a tym samym, czy opłaty ponoszone z tego tytułu mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w oparciu o art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Skoro ustawodawca w przepisie art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzależnia prawo korzystającego do zaliczenia opłat ustalonych w umowie leasingu, ponoszonych przez niego z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do kosztów uzyskania przychodów od łącznego spełnienia warunków w nim określonych, nie można przyjąć, że z przywilejów tych skorzysta również osoba, która tych warunków nie spełnia. Umowa leasingu w chwili przystąpienia do niej nowego korzystającego, aby mogła w stosunku do niego wywierać skutki podatkowe w postaci uprawnienia zaliczenia opłat leasingowych do kosztów podatkowych, musi dalej trwać co najmniej przez okres stanowiący 40% normatywnego okresu amortyzacji oraz suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, musi odpowiadać co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zatem, jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, na dzień cesji umowy leasingu nie będą spełnione warunki wynikające z powołanego wyżej art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w szczególności suma ustalonych w tej umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, nie będzie odpowiadać co najmniej wartości początkowej środka trwałego. Umowa ta utraci więc charakter podatkowej umowy leasingu. W konsekwencji Spółka nie będzie miała prawa do zaliczania w poczet kosztów uzyskania przychodów zapłaconych rat leasingowych w pełnej wysokości.

W takim przypadku dla celów podatkowych w odniesieniu do przejętego na podstawie ww. cesji środków trwałych - specjalistycznych instalacji mleczarskich - nanofiltracji i mikrofiltracji, będą miały zastosowanie ogólne zasady wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w powiązaniu z art. 17l ww. ustawy, w myśl którego do opodatkowania stron umowy zawartej na czas nieoznaczony lub na czas oznaczony, lecz niespełniającej warunków, określonych między innymi w art. 17b ust. 1 pkt 2, stosuje się przepisy, o których mowa w art. 12 ? 16, właściwe dla umów najmu i dzierżawy.

W powyższym przypadku, o ile tylko przejęte od poprzedniego leasingobiorcy środki trwałe będą wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności - w działalności produkcyjnej Spółdzielni, a więc czynsz dzierżawny będzie ponoszony w celu uzyskania przychodu, to opłaty ponoszone z tytułu korzystania z tych pojazdów będą stanowiły dla Jednostki koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 17l cyt. ustawy. Zapłata wartości raty (z wyłączeniem podatku od towarów i usług) wynikającej z umowy leasingu będzie kosztem podatkowym Jednostki jako czynsz dzierżawny w miesiącu, którego rata dotyczy.

Natomiast w dacie wykupu przedmiotów dzierżawy przez Spółdzielnię będzie rozpoznany przychód podatkowy, jeżeli w tej dacie wartość rynkowa przedmiotu wykupu będzie wyższa niż wartość wykupu.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) przychodami są - z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 tej ustawy ? w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe,
2. wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje jednak, co należy rozumieć przez ?nieodpłatne świadczenie?, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń.

Z tego właśnie względu pojęcie ?świadczenia? należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Podnieść należy, że niezależnie od formy nieodpłatnej bądź i częściowo odpłatnej realizacji praw lub innych tego rodzaju świadczeń do wyceny przychodu podatkowego tego rodzaju świadczeń stosuje się wartości rynkowe.

Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych lub częściowo nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie bądź częściowo odpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Wskazując, iż wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnych świadczeń stanowi przychód podatkowy, ustawodawca określił również zasady ustalania ich wartości, w zależności od rodzaju świadczenia.

Na podstawie bowiem art. 12 ust. 5a cyt. ustawy, wartością rzeczy lub praw częściowo odpłatnych stanowiącą przychód podatnika jest różnica między wartością tych rzeczy lub praw, ustaloną według zasad określonych w ust. 5, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Przepis art. 14 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu - w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu,
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 12 ust. 6 cyt. ustawy)

Sposób ustalania przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych określony został w art. 12 ust. 6a powołanej ustawy. Zgodnie z nim wartością świadczeń częściowo odpłatnych stanowiącą przychód podatnika jest różnica między wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 6, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Przepis art. 14 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Reasumując, w stanie faktycznym zaistniałym w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie przepis art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Różnica między wartością rynkową a faktyczną ceną nabycia będzie stanowiła przychód podatkowy w dacie nabycia maszyn (specjalistycznych instalacji mleczarskich) ? w oparciu o wyżej przedstawiane zasady dotyczące sposobu i kryteriów ustalania wartości częściowo odpłatnych świadczeń.

Podnieść należy także, że godnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa określa, że przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot i przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę podatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

W konsekwencji powyższa interpretacja obejmuje swym zakresem ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych, nie dotyczy zaś przepisów o rachunkowości, gdyż tut. organ nie ma w tym zakresie stosownych uprawnień.

W odniesieniu do powołanej we wniosku decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, podkreślić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie, a więc tylko do niej się odnosi, i ponadto nie była wiążąca dla organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 ? 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.