Czy Spółka uiszczając zapłatę za prawo transmisji kanałów telewizyjnych dla brytyjskiego kontrahenta (...)

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2014 r. złożono ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego m.in. w zakresie obowiązku potrącenia przez Spółkę jako płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z wypłatą wynagrodzenia z tytułu zakupu prawa do transmisji kanałów telewizyjnych rezydentowi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, polskim rezydentem podatkowym, posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Spółka prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług internetowych, sprzedaży podzespołów komputerowych oraz oprogramowania. Spółka nabywa od Partnerów, mających siedziby m.in. w Wielkiej Brytanii czy Irlandii, oprogramowania komputerowe, które są niezbędne dla wykonywanej przez spółkę działalności. Spółka nie ma prawa modyfikowania programu zakupionego od kontrahenta. Przysługuje jej natomiast prawo rozpowszechniania przedmiotowego programu komputerowego (sublicencjonowania). Dokonując odsprzedaży zakupionych programów komputerowych, spółka działa każdorazowo w imieniu własnym, z powołaniem na właściciela licencji. Kontrahenci,
o których mowa posługują się certyfikatami rezydencji wskazującymi, że podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Wielkiej Brytanii czy odpowiednio w Irlandii.

Od pewnego czasu wnioskodawca zajmuje się również rozpowszechnianiem telewizji cyfrowej w związku z czym nabywa od zagranicznych producentów prawo do transmisji ich kanałów telewizyjnych. Rozliczenia między podmiotami wyglądają w ten sposób, że Wnioskodawca rozlicza się z ilości osób, którym zapewnia dostęp do TV. Podmioty, o których mowa to m.in. spółka V. Ltd. posiadająca siedzibę w Wielkiej Brytanii posługująca się certyfikatem rezydencji wskazującym, że podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Wielkiej Brytanii.
Spółka posiada 37 wytworzonych we własnym zakresie linii sieciowo-kablowych Internetu. Każda z tych linii jest samodzielnym środkiem trwałym. Do końca 2014 roku Spółka zamierza ponieść wydatki na przebudowę wszystkich linii sieciowo-kablowych, w wyniku której powstanie jedna duża magistrala sieciowo-internetowa, spełniająca tą samą funkcję. Wszystkie linie sieciowo-kablowe internetu zostały w całości zamortyzowane z taką samą stawką amortyzacji.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku numerem 2).

Czy Spółka uiszczając zapłatę za prawo transmisji kanałów telewizyjnych dla brytyjskiego kontrahenta posiadającego certyfikat rezydencji w Wielkiej Brytanii, jest obowiązana jako płatnik do odprowadzenia podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 UPDOP, z tytułu przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przez podatników, którzy nie mają na terytorium RP siedziby lub zarządu, w świetle postanowień przepisu art. 12 umowy z dnia 20 lipca 2006 r. zawartej między Rzeczpospolitą Polską
a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania?

W ocenie Wnioskodawcy, opłaty ponoszone przez Spółkę z tytułu zakupu prawa do transmisji kanałów telewizyjnych od kontrahenta z Wielkiej Brytanii mieszczą się w definicji należności licencyjnych zawartej w przepisie art. 12 ust. 3 umowy między Rzeczpospolitą Polską
a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych. W konsekwencji na Spółce jako na płatniku ciąży obowiązek pobrania u źródła zryczałtowanego podatku dochodowego według stawki określonej na podstawie przepisu art. 12 ust. 2 umowy polsko-brytyjskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014, poz. 851 z późn. zm. ? dalej zwana również: ?Ustawą?) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W ww. art. 3 ust. 2 Ustawy wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego,
w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów,
ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa
na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak stanowi przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 Ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W rozpatrywanej sprawie znajdą więc zastosowanie postanowienia Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia
20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840, zwana dalej również: ?Umową?).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 Umowy, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie,
w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.

W myśl art. 12 ust. 3 Umowy określenie ?należności licencyjne? użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

W opinii tutejszego organu zapłata za transmisję kanałów telewizyjnych (prawo do transmisji programów telewizyjnych) na rzecz brytyjskiego kontrahenta mieści się ? co do zasady ?
w definicji należności licencyjnych (w kontekście polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania znalazło to potwierdzenie w wyroku WSA w Warszawie z dnia
4 kwietnia 2008 r. III SA/Wa 301/08).

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost pojęcia ?prawa autorskiego?, w celu określenia zakresu praw autorskich według polskich przepisów należy odnieść się do art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.), który stwierdza, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Ponadto, w art. 1 ust. 2 pkt 1 stwierdza się, iż przedmiotem prawa autorskiego
są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Regulacja art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim zawiera ogólną normę opisującą utwór będący przedmiotem prawa autorskiego. Natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy i dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, iż niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie
tej wyodrębniono podkategorie według przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W rozumieniu zatem polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa
są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie.

Należy również wskazać, że nadawaniem utworu jest jego rozpowszechnianie drogą emisji radiowej lub telewizyjnej, prowadzonej w sposób bezprzewodowy (naziemny lub satelitarny) lub w sposób przewodowy (art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Z kolei reemitowaniem utworu jest jego rozpowszechnianie przez inny podmiot niż pierwotnie nadający, drogą przejmowania w całości i bez zmian programu organizacji radiowej lub telewizyjnej oraz równoczesnego i integralnego przekazywania tego programu do powszechnego odbioru (art. 6 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy).

Ponadto jeżeli ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu (art. 17 ww. ustawy).

W sytuacji przedstawionej we wniosku Spółka od pewnego czasu zajmuje się również rozpowszechnianiem telewizji cyfrowej w związku z czym nabywa od zagranicznych producentów prawo do transmisji ich kanałów telewizyjnych. Rozliczenia między podmiotami wyglądają w ten sposób, że Wnioskodawca rozlicza się z ilości osób, którym zapewnia dostęp
do TV. Podmioty, o których mowa to m.in. spółka V. Ltd. posiadająca siedzibę w Wielkiej Brytanii posługująca się certyfikatem rezydencji wskazującym, że podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Wielkiej Brytanii.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 ust. 3 Umowy należy podkreślić, że Państwa-Strony tejże umowy posłużyły się sformułowaniem ?wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji)?, obejmując tym samym całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy.

Prawa do transmisji programów telewizyjnych, które stanowią utwory będące przedmiotem prawa autorskiego jako utwory audiowizualne, jest czynnikiem wystarczającym do włączenia tych praw do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw-Stron umowy było objęcie zakresem dyspozycji art. 12 Umowy wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów telewizyjnych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem utwory audiowizualne są przedmiotem prawa autorskiego.

W myśl art. 26 ust. 1 Ustawy, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem.

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Tym samym, uiszczając zapłatę za prawo transmisji kanałów telewizyjnych dla brytyjskiego kontrahenta posiadającego certyfikat rezydencji w Wielkiej Brytanii, Wnioskodawca
ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat należności, w wysokości 5% kwoty należności brutto.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15?950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni

od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.