Czy w związku z faktem, iż miejsca postojowe będą pomieszczeniami przynależnymi do lokali mieszkalnych (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2008 r. (data wpływu 27 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki VAT z tytułu sprzedaży miejsc postojowych przynależnych do budynku wielorodzinnego ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki VAT z tytułu sprzedaży miejsc postojowych przynależnych do budynku wielorodzinnego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza realizować w 2009 r. inwestycję polegającą na budowie dwóch budynków wielorodzinnych z lokalami mieszkalnymi i użytkowymi. Na poziomie podziemnej kondygnacji ww. budynków znajdować się będą również miejsca parkingowe. Zgodnie z planami inwestora każde stanowisko parkingowe przypisane będzie do konkretnego lokalu mieszkalnego bądź użytkowego, stanowiąc tym samym części przynależne tych lokali. Dla przedmiotowych miejsc parkingowych nie będą zakładane odrębne księgi wieczyste. Nie będą one podlegały samodzielnemu obrotowi, bowiem jako pomieszczenia przynależne do danego lokalu nie będą one mogły być zbywane bez tego lokalu. Miejsca postojowe jako fragment części podziemnej budynku mieszkalnego, nie wydzielone trwałymi ścianami nie będą stanowić odrębnego przedmiotu własności, jak również nie będą lokalami użytkowymi. Ich oddzielenie (zindywidualizowanie) polegać będzie na oznaczeniu kolejnymi numerami, które wpisane będą do umowy ustanawiającej prawo odrębnej własności danego lokalu wraz z jego pomieszczeniami przynależnymi: przypisaną piwnicą i przypisanym miejscem parkingowym. Lokal mieszkalny wraz z przynależnym do niego miejscem parkingowym stanowić będzie jeden przedmiot umowy, jaki nabywca zobowiązany będzie sfinansować.

Pismem z dnia 19 grudnia 2008 r. uzupełniono wniosek poprzez wskazanie, iż budynki wielorodzinne, które zamierza wybudować Spółka mieszczą się według PKOB w sekcji 1, dział 11, grupa 112, klasa 1122.

Ponadto pismem z dnia 21 stycznia 2009 r. wskazano, że Spółka w związku z ww. inwestycją dokonywać będzie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z faktem, iż miejsca postojowe będą pomieszczeniami przynależnymi do lokali mieszkalnych i tym samym stanowić będą części składowe tych lokali, ich sprzedaż dokonywana wraz z lokalami mieszkalnymi będzie podlegała opodatkowaniu według stawki podatku właściwej dla lokali mieszkalnych, czyli 7%, czy też według stawki 22%, jak dla lokali użytkowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, pojecie ?lokal mieszkalny? nie zostało zdefiniowane w ustawach podatkowych, tym samym, celem ustalenia treści tego pojęcia, konieczne jest odwołanie się do definicji zawartej w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Zgodnie z art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczony na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten odnosi się również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Nie można zatem uznać, że stanowiska parkingowe są samodzielnymi lokalami w myśl ustawy o własności lokali, skoro nie stanowią wydzielonych trwałymi ścianami izb w obrębie budynku. Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 4 ww. ustawy, do lokalu mogą przynależeć jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane ?pomieszczeniami przynależnymi?. Pomieszczenie przynależne nie zawsze jest ?przestrzenią? przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, lecz służyć może zaspokojeniu ?innych potrzeb? tych osób, które korzystają z ?samodzielnego lokalu mieszkalnego?. W tym kontekście, według Wnioskodawcy, ustawodawca wymienił przykładowo piwnicę, strych lub magazyn.

W ocenie Wnioskodawcy, za takie pomieszczenia przynależne można uznać również miejsce parkingowe położone w podziemnym garażu, jeśli nawet bezpośrednio nie przylega do lokalu mieszkalnego, lecz jest położone w granicach nieruchomości gruntowej, w której wyodrębniono dany lokal. Zgodnie z art. 50 Kodeksu cywilnego, za części składowe nieruchomości uważa się także prawa związane z własnością i dalej, stosownie do art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Zatem miejsca postojowe zbywane wraz z lokalami mieszkalnymi jako ich części składowe nie mogą być, zarówno w świetle ustawy o własności lokali, jak również przepisów Kodeksu cywilnego, przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży, gdyż nie stanowią samodzielnych lokali. Sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z tak wydzielonych stanowisk parkingowych (pomieszczeń przynależnych), znajdujących się w danym budynku, podlegać powinna jednej stawce podatku od towarów i usług, właściwej dla lokalu mieszkalnego. Nie można bowiem dzielić przedmiotu sprzedaży na poszczególne składniki tylko i wyłącznie z przyczyn leżących po stronie przepisów podatkowych, skoro przepisy cywilnoprawne traktują taki przypadek jako jeden przedmiot sprzedaży.

Skoro z jednej strony miejsca parkingowe nie stanowią samodzielnych lokali, z drugiej zaś sprzedaż ich nastąpi tylko i wyłącznie z lokalami mieszkalnymi jako ich część składowa (pomieszczenie przynależne),należy zatem w ramach czynności zbycia tych miejsc postojowych (jednorodnie i nierozerwalnie wraz z lokalem mieszkalnym) stosować stawkę podatku od towarów i usług, jak dla lokalu mieszkalnego, czyli 7%, nie zaś 22%. Stanowisko takie zostało potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 czerwca 2005 r. (sygn. akt I FSK 103/05), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 9 listopada 2005 r. (sygn. akt III SA/Wa 2516/05) oraz z dnia 7 maja 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 368/08).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie natomiast do postanowień art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 powołanej ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Co do zasady stawka podatku ? na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%. Jednakże, zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku.

Stosownie do treści art. 41 ust. 12 cytowanej ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008r., 7% stawkę podatku od towarów i usług stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, rozumie się w myśl ust. 12a ww. artykułu obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12b ww. ustawy nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej, o czym stanowi art. 41 ust. 12c ustawy.

Ponadto zgodnie z obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r. § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7 % również w odniesieniu do:

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,
2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12

• w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

Z unormowań zawartych w przytoczonych przepisach wynika zatem, iż 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie w całym budownictwie mieszkaniowym, zarówno objętym społecznym programem mieszkaniowym, jak i nieobjętym tym programem.

Należy również zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujące od dnia 1 stycznia 2008 r., zgodnie z którym przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego. Definicję lokalu mieszkalnego zawiera natomiast art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.). Zgodnie z nim, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

A contrario nie jest lokalem mieszkalnym wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb nieprzeznaczona na stały pobyt ludzi i niesłużąca zaspokajaniu ich potrzeb.

Ponadto ustawa o własności lokali w ust. 4 powołanego artykułu stanowi, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnice, strych, komórka, garaż, zwane dalej ?pomieszczeniami przynależnymi?.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według dyspozycji art. 3 ust. 1 tej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 wskazanego artykułu, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż definicję pojęcia ?lokal użytkowy? zawiera § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690). Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Pod pojęciem pomieszczenia technicznego - zgodnie z § 3 pkt 12 wskazanego wyżej rozporządzenia - należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku, natomiast przez pomieszczenie gospodarcze - pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia).

Na podstawie powyższych uregulowań można stwierdzić, że podziemna kondygnacja budynku mieszkalnego, w której znajdują się konkretne, oznakowane miejsca do garażowania, nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym stanowi lokal użytkowy.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza wybudować w 2009 r. dwa wielorodzinne budynki z lokalami mieszkalnymi i użytkowymi wraz z miejscami postojowymi przynależnymi do konkretnego lokalu mieszkalnego lub użytkowego, które będą stanowiły jednocześnie integralną część budynku (parkingi na poziomie podziemnej kondygnacji). Miejsca postojowe oznaczone będą kolejnymi numerami, które wpisywane będą do umowy ustanawiającej prawo odrębnej własności danego lokalu wraz z pomieszczeniami przynależnymi, tj. przypisaną piwnicą i miejscem parkingowym. Wnioskodawca planuje sprzedaż budynków mieszkalnych wraz z przynależnymi miejscami postojowymi.

Wnioskodawca wyjaśnił ponadto, iż budynki wielorodzinne, które zamierza wybudować Spółka mieszczą się według PKOB w sekcji 1, dział 11, grupa 112, klasa 1122.

Nabywca zobowiązany będzie do sfinansowania lokalu mieszkalnego wraz z przynależnymi do niego pomieszczeniami, a zatem cena przedmiotu umowy uwzględnia również wartość prawa do wyłącznego użytkowania określonych części wspólnych, tj. miejsca postojowego.

Z powyższego wynika, iż przedmiotem sprzedaży nie będzie lokal mieszkalny wraz z prawem do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej, tj. z konkretnych, oznakowanych miejsc do garażowania usytuowanych w podziemnej kondygnacji budynku, ale lokal mieszkalny wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku, z jednoczesnym określeniem sposobu korzystania z poszczególnych miejsc przez wszystkich właścicieli lokali mieszkalnych ? korzystanie w ramach podziału quo ad usum.

Takie rozwiązanie stanowi, zdaniem organu, umowne przypisanie poszczególnych miejsc parkingowych znajdujących się w tej części budynku poszczególnym nabywcom lokali mieszkalnych. Jest to umowny podział tej części wspólnej budynku, który nie oznacza zniesienia współwłasności. Na skutek tego podziału część ta zostaje tymczasowo podzielona na oznaczone części fizyczne, które przypadają poszczególnym nabywcom lokali mieszkalnych do wyłącznego korzystania.

Prawo to jest ściśle związane ze sprzedawanym nabywcom lokali mieszkalnych, udziałem w tej części wspólnej nieruchomości, którą stanowi część podziemna budynku.

W ocenie tut. organu udziały współwłaścicieli, jako prawa do rzeczy wspólnej mieszczą się również w zakresie pojęcia ?części obiektów budowlanych?. Udział wyraża bowiem zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej i jest z reguły określony odpowiednim ułamkiem. Tak więc właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału. Należy więc przyjąć, że sprzedaż udziału w nieruchomości stanowi dostawę towaru (części nieruchomości) w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Konkludując, sprzedaż udziału w części wspólnej budynku wraz z prawem do korzystania z konkretnego miejsca garażowego znajdującego się w tym samym obiekcie budowlanym co mieszkanie, który sprzedawany jest łącznie z lokalem mieszkalnym stanowi sprzedaż części lokalu użytkowego. Tym samym jego sprzedaż nie jest objęta preferencyjną stawką podatku w wysokości 7% na podstawie przywołanych wyżej przepisów.

W rezultacie konfrontacja zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku z przepisami powołanej wyżej ustawy prowadzi do wniosku, iż sprzedaż w części dotyczącej lokalu mieszkalnego podlega opodatkowaniu 7% stawką podatku od towarów i usług, natomiast w części dotyczącej udziału w części wspólnej, tj. w podziemnej kondygnacji tego budynku wraz z prawem do wyłącznego korzystania z oznakowanych miejsc do garażowania, podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku.

Dodatkowo wskazać należy, że powołane w treści wniosku wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 czerwca 2005 r. (sygn. akt I FSK 103/05), Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2005 r. (sygn. akt III SA/Wa 2516/05) oraz z dnia 7 maja 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 368/08) stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Końcowo należy zauważyć, że Minister Finansów nie jest uprawniony do klasyfikacji przedmiotowych dostaw, a obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania ich do właściwego grupowania statystycznego spoczywa na Wnioskodawcy.

W związku z tym, niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie w oparciu o wskazane w zdarzeniu przyszłym grupowanie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej ? powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.