Obowiązek podatkowy przy robotach budowlanych. sygn: ITPP1/443-1096/09/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2009 r. (data wpływu 13 listopada 2009 r.) uzupełniony w dniu 4 stycznia oraz 3 lutego 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia dokonywanych czynności oraz momentu powstania obowiązku podatkowego ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 4 stycznia oraz 3 lutego 2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia dokonywanych czynności oraz momentu powstania obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest producentem domów prefabrykowanych (tj. montowanych z elementów przygotowanych w fabryce, jak np. ściany, stropy, dach itp), które sprzedaje zarówno w kraju, jak i za granicą w większości dla odbiorców indywidualnych. W związku ze specyfiką konstrukcji oferowanych domów, ich sprzedaż jest realizowana łącznie z montażem elementów, składających się na dany projekt (dom). Montowane prefabrykaty są wysyłane z fabryki do miejsca, w którym ma nastąpić montaż domu (tam, gdzie będzie posadowiony). Każdorazowy projekt (sprzedaż domu) jest realizowany na podstawie 'umowy budowy domu' zawieranej z danym nabywcą (na należącym do niego gruncie). Z umowy tej wynika, że Wnioskodawca jest producentem domów prefabrykowanych i zobowiązuje się do wybudowania domu określonego typu oraz do przekazania go nabywcy w standardzie wykończenia określonym w umowie. W umowie jest wskazane, że jej przedmiotem jest wykonanie domu mieszkalnego o określonej powierzchni, zgodnie z projektem budowlanym domu, zakresem robót wymienionych w załączniku do umowy oraz zgodnie ze specyfikacją dotyczącą standardu robót wykończeniowych (umowa zawiera bardzo szczegółowy zakres robót, m.in. łącznie z pomalowaniem ścian, wyłożeniem podłóg terakotą i wykładziną podłogową zamontowaniem kotła gazowego). Jednocześnie nabywca oświadcza, że jest właścicielem działki budowlanej przeznaczonej pod budowę domu objętego umową. W zakresie swoich obowiązków Wnioskodawca zobowiązuje się w umowie, że wyprodukuje i dostarczy dom oraz zmontuje go na gruncie nabywcy, a także wykona roboty wykończeniowe.

Za wykonanie przedmiotowego domu nabywca jest obowiązany uiścić Wnioskodawcy ustaloną umownie cenę, przy czym cenę tą nabywca jest zobligowany wpłacić Wnioskodawcy w trakcie realizacji tego projektu w postaci 4-5 rat (w zależności, czy dana umowa obejmuje posadowienie domu). W zakresie przedmiotowych rat umowa stanowi następująco:

?Cena całkowita wraz z podatkiem VAT jest wymagalna i płatna w ratach:

• I rata - 10% brutto w terminie 21 dni kalendarzowych od dnia podpisania umowy. I rata jest płatna bez faktury, a fakturę Wykonawca wystawi w ciągu 7 dni kalendarzowych od daty wpływu gotówki na konto Wykonawcy;
• II rata - 15% brutto w terminie 7 dni roboczych, na podstawie faktury Wykonawcy, za wykonanie posadowienia domu
• III rata - 45% brutto w terminie 7 dni roboczych, na podstawie faktury Wykonawcy, za montaż domu i pokrycie dachu;
• IV rata - 25% brutto w terminie 7 dni roboczych, na podstawie faktury Wykonawcy, za wykonanie instalacji elektrycznych, wodnych i kanalizacyjnych bez podłączeń do sieci oraz bez osprzętu (bez ?białego montażu');
• V rata - 5% brutto na podstawie faktury Wykonawcy co najmniej w przeddzień protokolarnego przekazania domu Nabywcy.

W przypadku, gdy Wykonawca nie wykonuje posadowienia domu, II rata nie występuje, a wysokość rat będzie następująca: I rata - 10%, II rata - 55%, III rata - 30%, IV rata - 5%.'

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, iż w wyniku dokonanych prac powstanie budynek mieszkalny jednorodzinny, który według nomenklatury PKOB sklasyfikowany jest pod symbolem PKOB 111. Obecnie na wystawianych fakturach Wnioskodawca określa dokonywane czynności jako ?roboty budowlane wykonane zgodnie z umową?, jednakże Wnioskodawca ma wątpliwości do prawidłowej klasyfikacji dokonywanych czynności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego czynności dokonywane przez Wnioskodawcę należy uznać jako jedną transakcję - dostawę towarów, zdefiniowaną w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.)...
2. Czy do opisanej we wniosku transakcji, dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego będą miały zastosowanie przepisy art. 19 ust. 1, 4 i 11 ustawy o podatku od towarów i usług...

W ocenie Wnioskodawcy, dla oceny skutków podatkowych w zakresie zakwalifikowania danej transakcji do określonego rodzaju czynności (dostawy towaru lub świadczenia usługi) Wnioskodawca wyjaśnia, na czym polega świadczenie Spółki na rzecz poszczególnych nabywców. Wnioskodawca oferuje określone rodzaje domów, tj. w ramach danej serii są realizowane typowe projekty obejmujące domy parterowe, półtorakondygnacyjne, dwukondygnacyjne itp. Określone odstępstwa w ramach typowego projektu wynikają z indywidualnych upodobań nabywcy (szczególnie w zakresie wykończenia), jednakże podstawowa konstrukcja, technika wykonania i standardowo użyte materiały nie ulegają zmianie.

Łączące Wnioskodawcę z nabywcami umowy dotyczą wykonania (dostawy) domu, który Spółka montuje z gotowych elementów (prefabrykatów), które jednocześnie sam produkuje. Wnioskodawca podkreśla, że strony umów nie umawiają się na świadczenie robót budowlanych, których efektem będzie wybudowanie domu, lecz na dostarczenie i zmontowanie z gotowych elementów domu, który stanowi pełnowartościowy obiekt mieszkalny (z odpowiednią infrastrukturą wewnętrzną i wykończeniem według życzenia nabywcy). Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że umowa z nabywcą może nie obejmować wykonania tzw. posadowienia, czyli wykonania fundamentów, gdyż te nabywca wówczas wykonuje we własnym zakresie. Dodatkowo Wnioskodawca zauważa, że z postanowień umowy wynika, że nabywca jest zobowiązany przygotować m.in. plac budowy, ubezpieczyć budowę od pożaru, powodzi czy zniszczenia, dostarczyć pojemnik na odpady budowlane oraz toaletę WC dla pracowników Wnioskodawcy i jego podwykonawców. Okoliczności te potwierdzają że przedmiotem świadczenia ze strony Wnioskodawcy jest dostawa domu. Ewentualne wykonanie fundamentów przez Wnioskodawcę, nie może wpływać na zmianę kwalifikacji czynności i przesądzić, że przedmiotem transakcji jest świadczenie usług budowlanych bądź też, że przedmiotem transakcji są dwie czynności - dostawa towaru (domu) i dostawy specyficznego towaru, jakim jest dom z prefabrykatów.

Jego dostarczenie, zamontowanie i wykończenie wewnątrz wymaga wykonania określonych prac, jednakże są to świadczenia poboczne, związane z dostawą towaru w postaci kompletnego i funkcjonalnego domu mieszkalnego (przygotowanego do zamieszkania); w tym zakresie prace montażowe, wykończeniowe są skalkulowane w cenie tego towaru.

Jednocześnie specyfika tego towaru, jakim jest dom mieszkalny oraz zakres prac związanych z jego montażem i przygotowaniem do zamieszkania, może implikować uznanie, że Wnioskodawca realizuje (świadczy) na rzecz nabywcy roboty (usługi) budowlane. Nie jest to jednak, w ocenie Wnioskodawcy zasadne twierdzenie, gdyż realizowane prace są nierozerwalnie związane z przygotowaniem dla nabywcy gotowego towaru w postaci domu mieszkalnego, a który inaczej - bez tych prac - nie mógłby zostać dla nabywcy przygotowany i wydany mu jako kompletny towar. Z tego względu świadczenia Wnioskodawcy nie można uznać za świadczenie usług w postaci robót, gdyż jak podnosi Wnioskodawca Strony danej umowy nie umawiają się na określone prace budowlane, lecz na wykonanie i dostawę kompletnego domu mieszkalnego, poprzez dostarczenie jego elementów i ich właściwy montaż w miejscu posadowienia domu. Efektem tych działań jest protokolarne wydanie nabywcy kompletnego domu, gotowego do wykorzystania zgodnie z jego przeznaczeniem.

Co istotne, w sprawie będącej przedmiotem wniosku prawo do rozporządzania jak właściciel jest przenoszone na nabywcę dopiero po zakończeniu montażu domu i sporządzeniu protokołu zdawczo - odbiorczego. Do tego momentu prawo do dysponowania towarem jak właściciel przysługuje Wnioskodawcy. Powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, wypełnia definicję dostawy towaru, określoną w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywana transakcja nie stanowi też kompilacji dostawy towaru i świadczenia usług i dlatego nie może być traktowana jako kilka odrębnych świadczeń: nie można bowiem dokonywać sztucznego podziału dokonywanej przez nią transakcji dostawy domów, jako kilku elementów składowych (prac budowlanych, wykończeniowych, dostawy półfabrykatów itp.

). Jak wskazuje Wnioskodawca, zarówno w orzecznictwie ETS, jak i w orzecznictwie sądów krajowych wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje dwóch świadczeń na rzecz klienta, które są blisko ze sobą powiązane, tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą one z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te dwa elementy lub świadczenia stanowią jedną całość lub jedną usługę dla celów podatku od towarów i usług. Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to dwa (więcej niż jedno) świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, z przyczyn wskazanych powyżej, realizowane przez nią świadczenia stanowią dostawę towaru w postaci domów, które dla prawidłowej realizacji umowy sprzedaży tego towaru, są - w miejscu wskazanym przez nabywcę - montowane z elementów wyprodukowanych przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wskazuje, że w podobnym stanie faktycznym zapadł wyrok WSA w Gdańsku z dnia 14.02.2008 r. sygn. akt I SA/Gd 1007/07, w którym wskazano, że dostawa stalowych hal wraz z ich montażem stanowi dostawę towaru. Ponadto Wnioskodawca wskazuje na wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości: z dnia 21 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN v. Skatteverket, z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien, Rec. str. I-2395, pkt 12-14; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 CPP, Rec. str. I-973, pkt 28, jak również z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank, Zb.Orz. str. I-9433, pkt 19). Zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanym przypadku ma miejsce dostawa towarów ( o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT) i to dostawa o szczególnym charakterze - bo dostawa towarów z montażem. Co prawda przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują tego pojęcia, jednak pomocne przy ocenie określonego rodzaju transakcji stają się regulacje art. 22 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, które to przepisy na potrzeby określenia miejsca świadczenia wskazują w jakich sytuacjach taki rodzaj dostawy może mieć miejsce.

W myśl powołanego przepisu, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz - miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem. Jak podnosi Wnioskodawca, ustawodawca wyraźnie podkreśla, że czynność zostanie tak zakwalifikowana, jeśli do jej prawidłowego funkcjonowania niezbędny jest montaż (lub instalacja) oraz ten montaż (instalacja) musi się charakteryzować pewnym poziomem skomplikowania (trudności). Bez wątpienia czynność montażu domu z prefabrykatów, wykonanie prac instalacyjnych, wykończeniowych nie należy do prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie towaru zgodnie z jego przeznaczeniem. Do wykonania tych czynności wymagana jest specjalistyczna wiedza, odpowiednie maszyny i narzędzia, zaś prace monterów muszą być wykonywane pod nadzorem osób posiadających odpowiednie kwalifikacje.

Wnioskodawca wskazuje, iż na takie rozumienie pojęcia ? montażu lub instalacji' wskazują liczne interpretacje organów podatkowych, m.in. Minister Finansów (Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy) w interpretacji indywidualnej z dnia 21 grudnia 2007 r., nr ITPP1/443-426/07/AW, z której wynika, że ?...za montaż lub instalację - w rozumieniu przepisów ustawy -należy uznawać takie czynności, które wymagają pewnych wiadomości (umiejętności) specjalnych, co do zasady znanych przede wszystkim dostawcy montowanego (instalowanego) towaru. Zaś proste czynności umożliwiające funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru mógłby wykonać sam potencjalny nabywca, np. korzystając z załączonej instrukcji...' zaś w interpretacji indywidualnej z dnia 3 kwietnia 2008 r., nr ITPP2/443-8/08/RS Minister Finansów (Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy) stwierdził, że ?..za montaż lub instalację ? w rozumieniu przepisów ustawy - uznaje się takie czynności, które wymagają pewnych wiadomości (umiejętności) specjalnych, co do zasady znanych przede wszystkim dostawcy montowanego (instalowanego) towaru...'.

W odniesieniu do drugiego zadanego pytania, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dokonywane transakcje należy uznać za dostawę towaru z montażem, zaś dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w VAT należy zastosować regulacje art. 19 ust. 1 i 4 ustawy lub ust. 11 tego przepisu, jeśli przed wydaniem towaru nabywca dokona wpłaty zaliczki na poczet dostawy towarów.

Jak wynika z treści art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi. Jeżeli zaś dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy). Zdaniem Wnioskodawcy za moment wydania towaru należy uznać moment podpisania przez nabywcę protokołu zdawczo-odbiorczego (zgodnie z umową prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel ma miejsce dopiero w momencie podpisania tego dokumentu). W związku z tym, obowiązek podatkowy od dokonania tej czynności powstanie w dacie podpisania protokołu, chyba, że zostanie wystawiona faktura - wówczas obowiązek podatkowy powstanie w sposób przewidziany w art. 19 ust. 4, czyli z chwilą wystawienia faktury, ale nie później niż 7 dnia od dnia wydania domu.

Ponieważ ?Umowy budowy domu' także przewidują że nabywca przed dokonaniem dostawy domu jest zobowiązany dokonać płatności w określonych terminach i kwotach, to kwoty te należy potraktować jako płatności zaliczkowe i rozpoznać obowiązek podatkowy w dacie ich otrzymania (o czym stanowi art. 19 ust. 11 ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach rozumie się przez to rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na podstawie art. 8 ust. 3 cyt. ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Wskazać nadto należy, iż w myśl art. 47 § 1-3 ustawy Kodeks cywilny część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 Kc).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będąc producentem prefabrykatów, zawiera umowy z klientami, w których zobowiązuje się do wybudowania domu zgodnie z zakresem robót wymienionych w załączniku do umowy oraz zgodnie ze specyfikacją dotyczącą standardu robót wykończeniowych. Jak podkreśla Wnioskodawca, strony umów nie umawiają się na świadczenie robót budowlanych, których efektem będzie wybudowanie domu, lecz na dostarczenie i zmontowanie z gotowych elementów domu, który stanowi pełnowartościowy obiekt mieszkalny (z odpowiednią infrastrukturą wewnętrzną i wykończeniem według życzenia nabywcy). Grunt, na którym zostaje posadowiony dom jest własnością zlecającego. W konsekwencji wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności, dochodzi do sprzedaży obiektu budowlanego sklasyfikowanego w PKOB 111, posadowionego na cudzym gruncie.

Wskazać należy, na wykonywane czynności oprócz dostawy produkowanych przez Wnioskodawcę gotowych prefabrykowanych elementów domu, składa się szereg czynności takich jak: posadowienie domu, wykonanie instalacji elektrycznych, wodnych i kanalizacyjnych, zamontowanie kotła gazowego, roboty wykończeniowe takie jak malowanie ścian, wyłożenie podłóg terakotą i wykładziną podłogową.

Trudno zatem w ocenie organu, zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż w przedmiotowej sprawie będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów z montażem, gdyż nie nastąpi przeniesienie prawa do rozporządzania towarem (budynkiem) jak właściciel. Nie można bowiem przenieść prawa własności budynku stanowiącego część składową gruntu bez przeniesienia własności tegoż gruntu, bowiem jak wynika z powołanego wyżej przepisu art. 47 Kodeksu cywilnego, budynek nie może być odrębnym przedmiotem własności. Ponadto czynności wykonywane przez Wnioskodawcę efektem, których jest wybudowanie obiektu budowlanego na cudzym gruncie nie mogą zostać uznane za dostawę towarów z montażem, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą zdefiniowaną w art. 2 pkt 6 ustawy, która mogłaby stanowić towar. W konsekwencji, w ocenie tut. organu w przedstawionym stanie faktycznym będziemy mieli do czynienia z robotami budowlanymi, które wypełniają definicję świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Ponieważ ani ustawa o podatku od towarów i usług ani przepisy wykonawcze do ustawy nie definiują pojęcia robót budowlanych należy odwołać się do przepisów prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 7-8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) przez roboty budowlane należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.

A zatem w ocenie organu w rozpatrywanej sprawie stwierdzić należy, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę kwalifikuje się do uznania ich jako roboty budowlane, o których mowa w art. 8 ust. 3 ustawy.

Kwestię obowiązku podatkowego reguluje art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie do brzmienia art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2?21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Od powyższej ogólnej zasady, ustawodawca określił w sposób odmienny - między innymi dla usług budowlanych - szczególny moment powstania obowiązku podatkowego.

W myśl art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d) ww. ustawy, obowiązek podatkowy w przypadku usług budowlanych lub budowlano ? montażowych powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania tych usług.

Oznacza to, że z tytułu wykonania usługi budowlanej dla powstania obowiązku podatkowego znaczenie ma termin zapłaty, ale tylko wówczas, gdy kontrahent dokona płatności za wykonaną na jego rzecz usługę przed upływem 30 dni od dnia jej wykonania, gdyż 30. dnia obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od tego, czy zapłaty dokonano, czy nie.

Poza terminem zapłaty istotne jest także zidentyfikowanie momentu, w którym usługi zostały wykonane.

Na mocy art. 19 ust. 14 cyt. ustawy, zasady, o których mowa w art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d) mają zastosowanie do usług przyjmowanych częściowo, których odbiór jest dokonywany na podstawie protokołów zdawczo ? odbiorczych.

W konsekwencji stwierdzić należy, iż z tytułu dokonywanych przez Wnioskodawcę czynności, obowiązek podatkowy został określony w sposób szczególny, z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług. Zatem podstawowe znaczenie dla powstania obowiązku podatkowego ma otrzymana zapłata za wykonanie usług, dlatego też obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w całości lub części, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług.

Końcowo stwierdzić należy, iż powołany we wniosku wyrok sądu nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii, gdyż jest on rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie i tylko do niej się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Również powołane w treści wniosku interpretacje indywidualne nie mogą mieć wpływu dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, gdyż wiążą wyłącznie organ i podatnika, dla którego zostały wydane, a nadto zapadły w odmiennych od przedstawionego stanach faktycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.