Brak opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat za zajęcie pasa drogowego.

Brak opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat za zajęcie pasa drogowego.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2012 r. (data wpływu 15 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat za zajęcie pasa drogowego - jest prawidłowe.

Porady prawne


UZASADNIENIE


W dniu 15 października 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych przez Gminę opłat za zajęcie pasa drogowego.


W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Gmina Miejska zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, wydaje decyzje na zajęcie pasa drogowego, ponieważ prowadzenie robót publicznych w pasie drogowym wymaga zezwolenia właściwego zarządcy drogi. Zarządcą dróg gminnych miasta jest Burmistrz Miasta i zgodnie z art. 40 ust. 11 ww. ustawy, nalicza i pobiera opłatę za zajęcie pasa drogowego, przy udzieleniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Zezwolenie na zajęcie pasa drogowego wydawane jest przez Burmistrza Miasta w drodze decyzji administracyjnej na pisemny wniosek zainteresowanej strony na cele niezwiązane z budową, utrzymaniem i ochroną dróg. W decyzji administracyjnej określa się wysokość opłaty za zajęcie pasa drogowego. Powyższe opłaty nie są związane z umowami cywilnoprawnymi i stanowią dochód Gminy Miejskiej.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy pobierane przez Gminę Miejską opłaty za zajęcie pasa drogowego w związku z wydaniem przez Burmistrza Miasta zezwolenia w formie decyzji administracyjnej na podstawie art. 19 ust. l ustawy z dnia o drogach publicznych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?


Zdaniem Wnioskodawcy, pobierane opłaty za zajęcie pasa drogowego na podstawie decyzji administracyjnej na cele niezwiązane z budową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zezwolenia na zajęcie pasa drogowego są wydawane w drodze decyzji administracyjnych, a stawki tych opłat i sposób ich wyliczenia są ściśle określone przepisami. Opłaty te mają publicznoprawny charakter, ponieważ podstawą działań organu władzy publicznej nie jest umowa cywilnoprawna ale decyzja administracyjna. W związku z powyższym, Burmistrz Miasta jako organ uprawniony do reprezentowania Gminy Miejskiej na zewnątrz, w zakresie zarządu drogami gminnymi, realizuje zadania publiczne nałożone odrębnymi przepisami prawa. Wobec tego, w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, Gmina jako organ władzy publicznej nie jest podatnikiem w zakresie realizowanych zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami prawa jako zarządca drogi. W związku z tym uważamy, iż w zakresie pobieranych opłat za zajęcie pasa drogowego Gmina Miejska nie jest podatnikiem w zakresie podatku VAT.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Zgodnie jednak z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega wszelka działalność gospodarcza wykonywana przez podatników podatku VAT. Wskazać w tym miejscu jednak należy, że działalność gospodarcza, w tym odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, podlega opodatkowaniu wtedy, gdy jest wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności. Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza czynnik przedmiotowy ? opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy ? czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze. Nie są podatnikami organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Kwestie dotyczące dróg publicznych reguluje ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. u. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.).


Stosownie do przepisu art. 19 ust. 1 tej ustawy, zarządcą drogi jest organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg.



W myśl zapisu ust. 2 wskazanego artykułu, zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:


  1. krajowych ? Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
  2. wojewódzkich ? zarząd województwa,
  3. powiatowych ? zarząd powiatu,
  4. gminnych ? wójt (burmistrz, prezydent miasta).


Na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej.


W myśl art. 40 ust. 2 wymienionej ustawy, zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:


  1. prowadzenia robót w pasie drogowym;
  2. umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego;
  3. umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;
  4. zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż wymienione w pkt 1-3.


Za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę (ust. 3). Ponadto art. 40 ust. 11 cyt. ustawy stanowi, iż opłatę, o której mowa w ust. 3, ustala, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy zarządca drogi przy udzielaniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Ze złożonego wniosku wynika, że Burmistrz Miasta na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, jako zarządca dróg gminnych, zgodnie z art. 40 tej ustawy wydaje zezwolenia na zajęcie pasa drogowego na cele nie związane z budową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, w drodze decyzji administracyjnej. Wnioskodawca wyjaśnił również, że pobierane w związku z tym opłaty za zajęcie pasa drogowego nie są związane z umowami cywilnoprawnymi.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że ustawowy status zarządcy drogi publicznej określonej kategorii, nadany Burmistrzowi Miasta, wiąże się z wykonywaniem zadań publicznych.

Publicznoprawny charakter mają więc również wszelkie czynności dokonywane przez zarządcę drogi w tej materii, w tym również udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Jednocześnie czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, a Burmistrz Miasta działa jako strona stosunku administracyjno-prawnego o władczych uprawnieniach w stosunku do podmiotu, któremu udziela zezwolenia na zajęcie pasa drogowego ustalając jednocześnie opłatę za zajęcie pasa drogowego.

Podsumowując, czynność udzielania w drodze decyzji administracyjnych pozwoleń na zajęcie pasa drogowego na cele inne niż związane z budową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg, za które pobierane są opłaty wpisuje się w dyspozycję art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, iż udzielanie pozwoleń za zajęcie pasa drogowego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika