Czy pomimo, że pacjent ma możliwość, zgodnie z art. 50 ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2011 r. (data wpływu 10 listopada 2011 r.) uzupełnionym w dniu 2 lutego 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencji obrotu i kwot należnego podatku przy zastosowaniu kasy rejestrującej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 2 lutego 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ewidencji obrotu i kwot należnego podatku przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zakładem opieki zdrowotnej i w działalności przestrzega, między innymi przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. 2008 r. Nr 164 poz. 1027, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. 2011 r. Nr 177 poz. 1054, z późn. zm.). W związku z powyższym, w przypadku leczenia pacjenta w stanie nagłym, który nie posiada karty ubezpieczenia zdrowotnego a przebywa w szpitalu, pacjent ma 30 dni na przedstawienie dowodu ubezpieczenia (art. 50 ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych), natomiast w przypadku pacjenta obsługiwanego w Izbie Przyjęć i nieposiadającego przy sobie dowodu potwierdzającego ubezpieczenie zdrowotne, pacjent ma 7 dni na jego dostarczenie (art. 50 ust. 3 tej ustawy). Zgodnie z art. 50 ust. 4 tej ustawy o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych, w razie nieprzedstawienia dokumentu potwierdzającego ubezpieczenie zdrowotne po upływie ustawowych terminów, szpital dokonuje obciążenia kosztami leczenia obsłużonych pacjentów.

Wskazano ponadto, iż Wnioskodawca posiada ?ufiskalnione kasy fiskalne?, przy pomocy których ewidencjonuje sprzedaż.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku.

Czy pomimo, że pacjent ma możliwość, zgodnie z art. 50 ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, finansowanej ze środków publicznych, dostarczyć dokument potwierdzający prawo do bezpłatnego świadczenia medycznego w ciągu 7 dni, należy ?zafiskalizować? ? dokonać ewidencji transakcji sprzedaży w kasie rejestrującej w momencie wykonania usługi?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, więc pomimo, że pacjent ma prawo dostarczyć w ciągu 7 dni dokument poświadczający prawo do bezpłatnego świadczenia medycznego, Wnioskodawca ma obowiązek ?zafiskalizować? sprzedaż usługi w chwili jej wykonania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei stosownie do treści art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Co do zasady, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1, o czym stanowi art. 19 ust. 1 powołanej ustawy. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4).

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl przepisu art. 111 ust. 1 tej ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Zatem z przepisu art. 111 ust. 1 wynika, iż podatnicy, wobec których powstał obowiązek w zakresie stosowania kas rejestrujących, są obowiązani za pośrednictwem tych urządzeń ewidencjonować obrót i kwoty podatku należnego.

Należy wskazać, iż na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług, minister właściwy do spraw finansów publicznych określił w drodze rozporządzenia między innymi szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące.

Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338 ze zm.), paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać między innymi datę i czas (godzinę) sprzedaży.

Ponadto, stosownie do § 7 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani, między innymi:

• dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury VAT z każdej sprzedaży, jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy;
• sporządzać raport fiskalny dobowy po zakończeniu sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem pierwszej sprzedaży w dniu następnym oraz sporządzać raport fiskalny za okres miesięczny po zakończeniu sprzedaży w ostatnim dniu miesiąca, nie później jednak niż przed rozpoczęciem sprzedaży w następnym miesiącu (?)

Mając na uwadze powołane przepisy, ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej powinno się odbywać z chwilą dokonania sprzedaży, nie później jednak niż w momencie powstania obowiązku podatkowego. Należy bowiem zauważyć, iż ewidencjonowanie obrotu w terminie innym niż moment powstania obowiązku podatkowego prowadziłoby do niezgodności prowadzonej ewidencji z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczych oraz mogłoby skutkować nieprawidłowym sporządzeniem deklaracji podatkowej.

Na gruncie podatku od towarów i usług, obowiązek wystawienia faktury wynika z treści art. 106 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury (art. 106 ust. 4).

Szczegółowe zasady dotyczące wystawiania faktur uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Stosownie do zapisu § 7 ust. 3 powołanego rozporządzenia, w przypadku, gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do kopii faktury podatnik obowiązany jest dołączyć paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Natomiast w treści § 9 powołanego rozporządzenia zawarto ogólne zasady dotyczące terminu wystawiania faktur. Zgodnie z zapisem ust. 1 tego paragrafu, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Generalnie pacjenci ubezpieczeni nie są stroną uczestniczącą w procesie rozliczenia świadczenia w ramach zakontraktowanych umów z Narodowym Funduszem Zdrowia. Należy jednak podkreślić, iż w sytuacji, gdy pacjenci nie są objęci ubezpieczeniem, lub nie udokumentują w odpowiednim terminie prawa do ubezpieczenia, stroną świadczenia nie jest już NFZ, a osoba fizyczna korzystająca z tego świadczenia.

Jednym z podstawowych obowiązków podatników podatku od towarów i usług jest prawidłowe, rzetelne i terminowe dokumentowanie sprzedaży.

Wobec powyższego, wykonane świadczenie należy udokumentować stosownie do obowiązujących przepisów. Podatnik, wobec którego powstał obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, wykonane na rzecz osoby fizycznej świadczenie winien udokumentować paragonem fiskalnym, zgodnie z momentem prawidłowo rozpoznanego obowiązku podatkowego (z chwilą wykonania usługi).

Zatem w przedstawionych okolicznościach sprawy, w przypadku, gdy Wnioskodawca w dniu zakończenia świadczenia nie będzie posiadał dokumentów potwierdzających uprawnienie do skorzystania ze świadczeń finansowanych ze środków publicznych, pomimo, iż pacjent ma prawo w określonym terminie dostarczyć dokument poświadczający prawo do bezpłatnego świadczenia medycznego, zobowiązany jest do zaewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, zgodnie z momentem prawidłowo rozpoznanego obowiązku podatkowego (z chwilą wykonania usługi).

Należy końcowo wskazać, iż w przypadku późniejszego dostarczenia przez pacjenta dokumentu uprawniającego do ubezpieczenia, tj. po zaewidencjonowaniu obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej, fakt ten winien znaleźć odzwierciedlenie w odpowiednich dokumentach korygujących.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.