Prawo do odliczenia podatku od nabycia samochodu. sygn: ITPP2/443-1153/12/AP

Prawo do odliczenia podatku od nabycia samochodu.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2012 r. (data wpływu 20 września 2012 r.), uzupełnionym w dniu 5 listopada 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 60% podatku naliczonego z faktur zaliczkowych na poczet nabycia samochodu ? jest nieprawidłowe.

Porady prawne


UZASADNIENIE


W dniu 20 września 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 5 listopada 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 60% podatku naliczonego z faktur zaliczkowych na poczet nabycia samochodu.


W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.


Prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie handlu. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W dniu 19 lutego 2010 r. zamówił u dealera nowy samochód Peugeot 407. Zapłacił za niego całą sumę, co zostało potwierdzone dwiema fakturami zaliczkowymi wystawionymi w dniu 24 lutego 2010 r. W miesiącu tym odliczył Pan od podatku kwotę 6.000 zł. Następnie samochód został Panu przekazany na podstawie umowy najmu na okres od 25 lutego do 31 marca 2010 r. W tym czasie dealer miał uporządkować kwestię własności pojazdu, ponieważ był on przedmiotem umowy leasingu zawartej pomiędzy dealerem a firmą S. Firma dealera ogłosiła upadłość i zaprzestała spłaty rat leasingowych, a bank zażądał zwrotu ww. pojazdu. Umowa najmu nie została przedłużona, nie dysponował Pan żadnymi innymi dokumentami. Do dnia 6 lutego 2012 r. dysponował Pan ww. pojazdem na zasadzie prawa do rozporządzania jak właściciel, nie mając prawa własności w rozumieniu cywilistycznym. Wykorzystywał go w działalności opodatkowanej, domagając się uregulowania spraw własnościowych. Z tytułu umowy najmu nie ponosił Pan żadnych kosztów. Umowa ta miała obowiązywać na czas uregulowania spraw własnościowych, z czego nie wywiązał się dealer. W dniu 6 lutego 2012 r., samochód został przekazany właścicielowi na przechowanie, jako dowód rzeczowy w sprawie toczącego się dochodzenia dotyczącego oszustwa na Pana szkodę.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy można odliczyć podatek od towarów i usług, w stosunku 60 do 40 od nabytego samochodu?


Zdaniem Wnioskodawcy, może odliczyć podatek naliczony. Powyższe wynika z § 10 ust. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r., który stanowi, że w przypadku, gdy faktury zaliczkowe obejmują całą cenę brutto nie wystawia się faktury końcowej. Według Pana, do powstania prawa do odliczenia podatku naliczonego wystarczające jest wystawienie faktury zaliczkowej. Powołał Pan treść art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Stwierdził, iż kwestii opodatkowania nie można rozpatrywać w oderwaniu od prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wskazał, że przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel wiąże się z wydaniem towaru, przy czym chodzi o możliwość dysponowania towarem, a nie wyłącznie o rozporządzanie nim w sensie prawnym. Pana zdaniem, zostały spełnione obydwie przesłanki niezbędne do uzyskania prawa do odliczenia podatku.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.


W związku z faktem, iż wniosek dotyczy stanu faktycznego zaistniałego w 2010 r. oceny prawnej dokonano w oparciu o przepisy prawa obowiązujące w tym okresie.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.


W myśl ust. 2 ww. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:


  1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

    1. z tytułu nabycia towarów i usług,
    2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
    3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

    1. z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.


Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Stosownie do ust. 3 powyższego artykułu, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Według ust. 7 powołanego artykułu, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Na podstawie ust. 10 pkt 1 powyższego artykułu, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18;

Przepis ust. 11 ww. artykułu stanowi, że jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Zgodnie z treścią ust. 12 tego artykułu, w przypadku otrzymania faktury, o której mowa w ust. 2 pkt 1 lit. a lub lit. c, przed nabyciem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel albo przed wykonaniem usługi, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje z chwilą nabycia prawa do rozporządzania towarem lub z chwilą wykonania usługi.

W myśl ust. 12a pkt 2 powyższego artykułu, przepisu ust. 12 nie stosuje się do przypadków, gdy nabycie prawa do dysponowania towarem jak właściciel lub wykonanie usługi nastąpiło przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej, w której podatnik dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury.

Według ust. 13 powołanego artykułu, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

W świetle art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane ? w części dotyczącej tych czynności.

Przepis art. 19 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później niż w 7. dniu, licząc od dnia wykonania usługi (ust. 4 tego artykułu).

Zgodnie z ust. 11 cyt. artykułu, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Szczegółowe zasady dotyczące kwestii wystawiania faktur, danych, które powinny zawierać oraz sposobu i okresu ich przechowywania regulowały przepisy Rozdziału 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.).

Stosownie do treści § 9 ust. 1 tego aktu prawnego, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Na podstawie § 10 ust. 1 powyższego rozporządzenia, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część lub całość należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym otrzymano część lub całość należności od nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

W myśl ust. 3 powyższego paragrafu, fakturę wystawia się również nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym otrzymano przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi każdą kolejną część należności (zaliczkę, przedpłatę, zadatek lub ratę).

Zgodnie z ust. 4 pkt 6 ww. paragrafu, faktura stwierdzająca otrzymanie części lub całości należności przed wydaniem towaru, powinna zawierać między innymi dane dotyczące zamówienia, a w szczególności nazwę (rodzaj) towaru, cenę netto, ilość zamówionych towarów, wartość zamówionych towarów, stawki podatku, kwoty podatku oraz wartość brutto zamówienia lub umowy.

Ustęp 6 ww. paragrafu stanowi, że jeżeli faktury, o których mowa w ust. 1-3, obejmują całą cenę brutto towaru lub usługi, sprzedawca po wydaniu towaru lub wykonaniu usługi nie wystawia faktury w terminie określonym w § 9.

Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego jest ściśle powiązane z powstaniem obowiązku podatkowego u sprzedawcy. Prawo do odliczenia powstaje wówczas, gdy powstaje obowiązek podatkowy dotyczący czynności, którą dokumentuje faktura. Powiązanie momentu powstania obowiązku podatkowego z chwilą wystawienia faktury może mieć miejsce w sytuacji wystawienia faktury potwierdzającej sprzedaż towaru lub wykonanie usługi, bądź potwierdzającej otrzymanie zaliczki (przedpłaty).

Zatem z przepisami dotyczącymi obowiązku podatkowego i dokumentowania sprzedaży, korespondują uregulowania kształtujące prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur, tj. przepisy określające zakres tego prawa, w jakich terminach podatnik może to prawo zrealizować, jak również wskazujące przypadki, kiedy prawo do odliczenia podatku naliczonego podatnikowi nie przysługuje. Uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie przysługuje, gdy wystawiona faktura nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu zdarzenia gospodarczego, a w szczególności, gdy zdarzenie gospodarcze w ogóle nie zaistniało.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w przypadku wystawienia faktury dokumentującej otrzymanie zaliczki, u wystawcy powstaje obowiązek podatkowy na podstawie art. 19 ust. 11 ustawy, natomiast u nabywcy - w świetle art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. b) ustawy - prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy wskazać, iż w sytuacji, gdy podatnik nabywając towar lub usługę z przeznaczeniem do działalności opodatkowanej, miał prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu, a następnie zmienione zostało ich przeznaczenie, poprzez rozpoczęcie wykorzystywania ich do czynności mieszanych (opodatkowanych i zwolnionych), wyłącznie zwolnionych lub zaprzestanie wykorzystywania ich w działalności, podatnik jest obowiązany do dokonania korekty odliczonego uprzednio podatku naliczonego.

Stosownie do treści art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W świetle art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy, o czym stanowi ust. 3 ww. artykułu.

Według ust. 7 powołanego artykułu, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Na podstawie ust. 7a powyższego artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

W oparciu o ust. 7b ww. artykułu, w przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

Jak stanowi ust. 7c powołanego artykułu, jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje ? korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

W myśl ust. 7d powyższego artykułu, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 19 lutego 2010 r. zamówił Pan u dealera nowy samochód Peugeot 407. Zapłacił za niego całą sumę, co dealer udokumentował fakturami zaliczkowymi z dnia 24 lutego 2010 r. W deklaracji VAT-7 za ten miesiąc odliczył Pan kwotę 6.000 zł. Wobec faktu, iż samochód był przedmiotem umowy leasingu zawartej pomiędzy dealerem a firmą S., dealer przekazał go Panu na podstawie umowy najmu na okres od 25 lutego do 31 marca 2010 r. W tym czasie miał uporządkować kwestię własności pojazdu, czego nie uczynił. Umowa najmu nie została przedłużona, nie dysponował Pan żadnymi innymi dokumentami. Do dnia 6 lutego 2012 r. dysponował Pan ww. pojazdem na zasadzie prawa do rozporządzania jak właściciel (nie mając prawa własności w rozumieniu cywilistycznym) i wykorzystywał go w działalności opodatkowanej. Umowa najmu miała obowiązywać na czas uregulowania spraw własnościowych, jednak w związku z tym, że dealer tego nie dopełnił, w dniu 6 lutego 2012 r. samochód został przekazany bankowi, jako dowód rzeczowy w sprawie dochodzenia dotyczącego oszustwa na Pana szkodę.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że w związku z otrzymaniem zaliczki - stosownie do art. 19 ust. 11 ustawy ? u sprzedawcy (dealera) powstał obowiązek podatkowy. Tym samym, w oparciu o art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. b) ustawy, kwoty podatku określone na wystawionych przez niego fakturach stanowiły kwoty podatku naliczonego do odliczenia. Przepisy obowiązujące w analizowanym okresie umożliwiały dokonanie odliczenia podatku naliczonego z tytułu użytkowania samochodu osobowego w kwocie odpowiadającej 60% kwoty podatku określonej w fakturach i nie więcej niż 6.000 zł, wobec czego miał Pan prawo do dokonania odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur w tej wysokości.

Należy jednakże wskazać, iż w związku z zaprzestaniem w dniu 6 lutego 2012 r. użytkowania przedmiotowego samochodu (przekazaniem go właścicielowi w związku z prowadzonym dochodzeniem), zmieniło się przeznaczenie samochodu, na nabycie którego wniósł Pan zaliczkę i tym samym zmianie uległo prawo do odliczenia podatku naliczonego. W konsekwencji, stosownie do regulacji art. 91 ust. 7d ustawy, winien Pan dokonać korekty odliczonego uprzednio podatku naliczonego, na zasadach określonych w ust. 2 ww. artykułu, tj. w wysokości 2/5 tego podatku w deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła zmiana przeznaczenia, czyli za luty 2012 r.

Wobec powyższego stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika