Miejsce świadczenia usługi. sygn: ITPP2/443-1609/11/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2011 r. (data wpływu 17 listopada 2011 r.), uzupełnionym w dniu 24 stycznia 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług polegających na montażu poduszek zderzeniowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 24 stycznia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług polegających na montażu poduszek zderzeniowych.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka wystawiła firmie włoskiej fakturę za wykonanie usługi budowlano montażowej związanej z montażem 28 sztuk poduszek zderzeniowych. Nabywca nie posiada w Polsce siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności. Montaż został wykonany na terenie Polski. Miejscem montażu był odcinek autostrady A2. Poduszki zderzeniowe należą do grupy czynnych urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego, tj. urządzeń, z którymi pojazd wchodzi w bezpośredni kontakt podczas kolizji. Podstawowym celem jest ograniczanie następstw wypadku. Są to urządzenia punktowe. Poduszki zderzeniowe są ustawiane na utwardzonej powierzchni, powiązane są z podłożem za pomocą prowadzonych wzdłużnie lin stalowych, z przodu utwierdzonych w odpowiednich kotwach. Tylna część poduszki zderzeniowej jest wykonana w formie utwierdzonego w podłożu kozła oporowego, do którego przymocowane są końce lin. Powyższy sposób montażu sprawia, że poduszki są przytwierdzone do podłoża na stałe. Zakres robót opisanej usługi obejmował:

• roboty przygotowawcze, m.in. opracowanie dokumentacji BIOZ i PZJ,
• wytyczenie lokalizacji dla wolnostojących poduszek zderzeniowych wraz z wyznaczeniem otworów kotwiących,
• wykonanie otworów kotwiących oraz osadzenie w nich palików mocujących przy pomocy żywicy chemoutwardzalnej,
• montaż konstrukcji do podłoża,
• kontrola jakości wykonania robót,
• prace porządkowe.

Zgodnie z art. 28e ustawy Spółka przyjęła, że miejscem powstania obowiązku podatkowego jest Polska i wystawiła fakturę z 23% stawką podatku, odprowadzając podatek należny.

Strona włoska zakwestionowała tą fakturę twierdząc, że to po jej stronie leży obowiązek podatkowy. W dalszej części sporu Spółka powołała się na Szóstą Dyrektywę 77/388/EEC Rady UE - art. 9 pkt 2a, który mówi, że za miejsce świadczenia usług związanych z nieruchomościami uznaje się miejsce, w którym dana nieruchomość się znajduje. Strona włoska stwierdziła, że wymieniony przepis przestał obowiązywać w 2010 r. i w chwili obecnej obowiązuje ?Dyrektywa nr 2008/8/Ce? art. 7, która na stronę włoską nakłada obowiązek podatkowy. W miesiącu następnym Spółka skorygowała wystawioną wcześniej fakturę i wystawiła nową, zgodnie z interpretacją strony włoskiej, ze stawką 0%. Spółka posiada potwierdzenie, iż podatek od wystawionej faktury kontrahent zapłacił we Włoszech. Spółka prosi o interpretację, czy dokonana korekta jest prawidłowa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Po czyjej stronie powstał obowiązek podatkowy...

Zdaniem Wnioskodawcy przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem opodatkowania jest Polska. Spółka wskazała, iż odbiorca nie zgadzał się na zapłatę kwoty brutto i powołując się na art. 7 ?Dyrektywy 2008/8/Ce? twierdził, że obowiązek podatkowy leży po jego stronie. Stwierdziła, że dokonała korekty faktury, aby uniknąć podwójnego opodatkowania, gdyż otrzymała informację, że podatek został rozliczony we Włoszech.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, jest określenie miejsca ich świadczenia. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Na potrzeby stosowania regulacji dotyczących miejsca świadczenia usług, ustawodawca zdefiniował pojęcie podatnika.

Zgodnie z art. 28a ust. 1 ustawy, ilekroć jest mowa o podatniku, rozumie się przez to:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.

Od ogólnej zasady dotyczącej miejsca świadczenia usług, ustawodawca przewidział szereg wyjątków.

Zgodnie z art. 28e ustawy, w przypadku usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach i obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 ze zm.) w art. 47 przewiduje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Powyższe brzmienie ww. przepisu z dniem 1 stycznia 2010 r. zostało wprowadzone art. 2 Dyrektywy Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do miejsca świadczenia usług (Dz. U. UE L 44).

Z powyższych przepisów wynika, że katalog usług związanych z nieruchomościami jest otwarty. W przypadku, gdy usługa może mieć jakikolwiek związek z nieruchomością, należy dokonać analizy tego powiązania w świetle ww. regulacji. W przepisach tych przyjęto, że usługi związane z nieruchomościami są zawsze opodatkowane w kraju położenia nieruchomości, niezależnie od tego na czyją rzecz są wykonywane oraz gdzie mają siedzibę usługodawca i usługobiorca. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia.

W polskim systemie prawnym definicję nieruchomości określa ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), normując ją w art. 46 § 1, zgodnie z którym, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej, stanowiące odrębny przedmiot własności, jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Ze złożonego wniosku wynika, że Spółka wykonała usługę polegającą na montażu 28 sztuk poduszek zderzeniowych (urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego) wzdłuż autostrady na terenie Polski. Urządzenia te są powiązane z podłożem za pomocą prowadzonych wzdłużnie lin stalowych, utwierdzonych w odpowiednich kotwach. Tylna część poduszki jest wykonana w formie utwierdzonego w podłożu kozła oporowego, do którego przymocowane są końce lin. Powyższy sposób montażu sprawia, że poduszki są przytwierdzone do podłoża na stałe. Nabywca usługi ? firma włoska nie posiada w Polsce siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że skoro ? jak wskazano we wniosku ? montaż poduszek zderzeniowych, które są na stałe związane z gruntem, dotyczył konkretnej nieruchomości, przedmiotowe usługi należy uznać za związane z nieruchomościami. W konsekwencji, stosownie do art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług oraz art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, miejscem ich świadczenia i opodatkowania był kraj, w którym znajduje się nieruchomość (tu autostrada), a zatem w Polsce. Wobec powyższego obowiązek rozliczenia podatku należnego ciążył na Spółce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.