Czy dostawa gruntu przez Parafię podlega opodatkowaniu?

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2010 r. złożono wniosek, uzupełniony w dniu 18 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Parafia, jako terytorialna jednostka organizacyjna kościoła, posiada osobowość prawną i podlega przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dochody uzyskane z niegospodarczej działalności statutowej oraz pozostałej działalności, przeznaczone są na cele kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, charytatywno-opiekuńcze oraz inwestycje sakralne. Poza działalnością niegospodarczą Parafia uzyskuje przychody z wynajmu osobie trzeciej.

W miesiącu lipcu 2009 r. dokonała sprzedaży 2 działek budowlanych. Wartość sprzedaży przekroczyła 100.000 zł. Parafia planuje sprzedaż jeszcze 3 działek. Przedmiotowe działki są niezabudowane i zostały wydzielone z gruntu, którego właścicielem Parafia jest od kilku wieków. Przez wieki były one wykorzystywane jako grunty rolne, lecz przez ostatnie 25 lat są nieużytkami. Działki zostały wydzielone geodezyjnie, a teren nie jest uzbrojony. Warunki zabudowy zostały zatwierdzone przez urząd gminy, jako działki budowlane przeznaczone na budownictwo mieszkaniowe.

Parafia nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, a pieniądze uzyskane ze sprzedaży działek przeznaczy na budowę kaplicy przedpogrzebowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

Czy przychody ze sprzedaży działek są opodatkowane podatkiem od towarów i usług i czy od tego momentu Parafia stała się automatycznie czynnym podatnikiem tego podatku...

Zdaniem Wnioskodawcy, ponownie wskazującego, że nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jeśli dochód przeznaczony jest na cele kultu religijnego, nie ma obowiązku w tym podatku. Sprzedaż własnego majątku nie jest związana ze świadczonymi przez Parafię usługami wynajmu powierzchni wieży kościelnej (nadajnik GSM). Parafia, która dokonuje odpłatnej dostawy towarów, lecz poza działalnością gospodarczą, tj. w ramach działalności religijnej, dokonuje jedynie przesunięcia między własnymi składnikami majątkowymi służącymi kultowi religijnemu. Ponieważ posiada status parafii, czyli kościelnej osoby prawnej, tj. organizacji nie będącej przedsiębiorcą i zbywa działki budowlane niezwiązane z działalnością, zbycie ich nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Przez towary należy rozumieć rzeczy ruchome jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przytoczonych przepisów wynika więc, że grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i jako taka podlega opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 12 ust.1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347) państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE w szczególności (?) dostawę działek budowlanych. Przez działkę budowlaną rozumie się każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną, uznaną za budowlaną przez państwa członkowskie. Opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, dostawa towarów lub usług świadczona na terytorium kraju przez podatnika, który jako taki występuje.

Prawo wspólnotowe wskazuje zatem, że podatnikiem podatku od wartości dodanej może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem i działalnością rolniczą, wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych w celu uzyskiwania z tego tytułu dochodu.

Pojęcia ?podatnik? i ?działalność gospodarcza?, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ww. ustawie tzn. czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy lub wykonywano czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w powołanej ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem ?podatnik? tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia ?częstotliwości?, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w odniesieniu do danej czynności podmiot dokonujący jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzący zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej w tym zakresie. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala zatem na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Parafia, jako terytorialna jednostka organizacyjna kościoła, posiadająca osobowość prawną, w miesiącu lipcu 2009 r. dokonała sprzedaży 2 działek budowlanych. Wartość sprzedaży przekroczyła 100.000 zł. Obecnie planuje sprzedaż kolejnych 3 działek. Przedmiotowe działki są niezabudowane i zostały wydzielone z gruntu, którego Parafia jest właścicielem od kilku wieków. Pierwotnie były one wykorzystywane jako grunty rolne, lecz przez ostatnie 25 lat są nieużytkami. Środki uzyskane ze sprzedaży Parafia przeznaczy na budowę kaplicy przedpogrzebowej. Z wniosku nie wynika, aby Parafia z faktu ich posiadania czerpała jakiekolwiek pożytki. Działki zostały wydzielone geodezyjnie, a teren nie jest uzbrojony. Warunki zabudowy zostały zatwierdzone przez urząd gminy, jako działki budowlane przeznaczone na budownictwo mieszkaniowe.

W przedmiotowej sprawie Parafii nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w odniesieniu do tych konkretnych transakcji sprzedaży gruntów, w myśl art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Nic nie wskazuje na to, aby dokonując sprzedaży ww. gruntu działała w charakterze handlowca, a okoliczności będące przyczyną transakcji zbycia nieruchomości gruntowych nie wskazują, iż miałyby być one czynione z zamiarem wykonywania w sposób częstotliwy.

W konsekwencji, w oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że sprzedaży przedmiotowych działek nie można uznać za działalność gospodarczą, bowiem czynność ta nie mieści się w definicji, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem brak jest podstaw do uznania Parafii za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu ww. czynności. Tym samym dostawa przedmiotowych działek nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji nie odniesiono się do kwestii sposobu spożytkowania środków uzyskanych ze sprzedaży przedmiotowych gruntów, bowiem nie wywołuje to skutków w zakresie przepisów prawa podatkowego, m. in. w odniesieniu do ewentualnego opodatkowania określonych czynności.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.