Czy potwierdzona dokumentami wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2008 r. (data wpływu), uzupełnionym pismami z dnia 9 października oraz 5 listopada 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów niezbędnych do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r. - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismami z dnia 9 października oraz 5 listopada 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów niezbędnych do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r..

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka nie będąc pośrednikiem, dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostaw towarów (sprzętu oświetleniowego), o której mowa w art. 13 ustawy o podatku od towarów i usług. Wywóz towarów zlecany jest spedytorowi (przewoźnikowi). Posiadanymi przez Spółkę dokumentami są:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy potwierdzona takimi dokumentami wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0%...

Zdaniem Wnioskodawcy z treści art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług, wg. stanu prawnego obowiązującego po dniu 1 czerwca 2005 r. wynika, że okoliczność dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinna być potwierdzona kopią faktury, dokumentem potwierdzającym przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, specyfikacją ładunku oraz listem przewozowym. Dokumenty w postaci listu przewozowego, czy specyfikacji ładunku nie wymagają podpisu nabywcy. Podatnik nie musi mieć wszystkich wymienionych dokumentów. Wystarczy, aby te dokumenty, które łącznie posiada wykazywały, że dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy. W przypadku, gdy wskazane wyżej dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, dowodami dokonania WDT mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa, w szczególności dokument potwierdzający zapłatę za towar. Posiadane przez Spółkę dokumenty uprawniają do zastosowania stawki podatku 0% w odniesieniu do WDT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Według art. 42 ust. 3 powołanej ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju ? w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,

• z zastrzeżeniem ust.4 i 5.

Stosownie do art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3 - 5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny ? dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z powyższych przepisów wynika, iż regulacje dotyczące dokumentowania wywozu towarów przy wykonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawie akcentują charakter dowodowy wskazanych w nich dokumentów. Zauważyć należy, iż dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, ze względu na ich ustaloną przepisami prawa formę, potwierdzają w sposób jednoznaczny zarówno tożsamość towarów będących przedmiotem transakcji i wywozu, podmioty będące stronami wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jak również fakt dokonania wywozu towarów. Z tego względu nie mogą one zostać zastąpione innymi dokumentami.

Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, jaki konkretnie dokument przewozowy jest wymagany, jak i nie zawiera definicji ?dokumentu przewozowego?, ustawodawca nie zawarł w przepisach tej ustawy szczególnych unormowań, którym miałyby podlegać dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3.

Do międzynarodowego transportu drogowego stosuje się przepisy Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) sporządzonej w Genewie w dniu 19 maja 1956 r., ratyfikowanej także przez Polskę w 1962 r. (Dz. U. z 1962r. Nr 49, poz. 238 ze zm.), zwanej dalej konwencją CMR. Zgodnie z art. 4 Konwencji CMR dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy, przy czym jego brak lub nieprawidłowość nie wpływa na istnienie ani ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom konwencji CMR.

Tym samym nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Zatem dokumentem przewozowym może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia (do nabywcy) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Jednocześnie ustawodawca stworzył możliwość ?dodatkowego? udowodnienia dokonania transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sytuacji, gdy posiadane przez podatnika dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 - 5 ustawy o podatku od towarów i usług, nie dają jednoznacznego potwierdzenia wywozu towarów z terytorium kraju i dostarczenia ich do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. W takim bowiem przypadku dowodami mogą być również inne dokumenty, przykładowo wymienione w art. 42 ust. 11 ww. ustawy, które pełnią funkcję dokumentów uzupełniających.

Istotne jest posiadanie dokumentu wystawionego i podpisanego przez przewoźnika, który łącznie z kopią faktury, specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumentami pomocniczymi wymienionymi w ust. 11 (których katalog jest otwarty), posiadają moc dowodową potwierdzającą wykonanie czynności wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jeśli dostawca posiada wszystkie dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3, które jednoznacznie potwierdzają fakt dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, wówczas z mocy prawa dostawcy przysługuje prawo do zastosowania stawki 0%. Jeżeli jednak dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do kontrahenta wspólnotowego dopuszczalne jest, ale tylko w charakterze dowodów uzupełniających, powołanie się na inne dokumenty (przykładowo wskazane w ust. 11 powołanym wyżej artykule) celem nie budzącego wątpliwości potwierdzenia tego faktu.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje formy dokumentów, które mają potwierdzać dostawę towarów do kontrahenta unijnego, za wyjątkiem faktury dostawy, w stosunku do której ustawodawca wskazał, że musi mieć ona formę kopii. Zatem ustawodawca w art. 43 ust. 3 pkt 2 ustawy, wyraźnie określił jaką postać ma posiadać faktura i tym samym wyeliminował stosowanie innych jej form, np. faksu. Niewątpliwie jednak wszystkie dokumenty muszą mieć rangę dowodów, a więc w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzać okoliczność faktyczną przez nie dowodzoną. Zatem podatnik powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody wiarygodne i potwierdzające faktyczne dokonanie transakcji.

Faks kopii faktury, na którym znajduje się również oświadczenie nabywcy o przyjęciu towaru dostawy towaru, nie jest dokumentem bezspornie dowodzącym dokonanie transakcji, a stanowi jedynie jego powielenie. Zatem nie sposób uznać go za kopię faktury w rozumieniu § 21 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.).

W związku z powyższym, nie ulega wątpliwości, iż wskazana we wniosku kopia faktury otrzymana od nabywcy towarów w formie faksu nie jest dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 ustawy i nie może zastąpić kopi faktury w formie papierowej. W konsekwencji czego nie ma podstaw do zastosowania przedmiotowej preferencji, mimo posiadana pozostałych niezbędnych dokumentów.

Reasumując, w przedstawionym stanie faktycznym, posiadane przez Spółkę dokumenty nie dają podstaw do zastosowania 0% stawki podatku w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej ? powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.