Opodatkowanie czynności odsprzedaży nakładów poniesionych w obcym środku trwałym.

Opodatkowanie czynności odsprzedaży nakładów poniesionych w obcym środku trwałym.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2009 r. (data wpływu 16 listopada 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności odsprzedaży nakładów poniesionych w obcym środku trwałym - jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 16 listopada 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności odsprzedaży nakładów poniesionych w obcym środku trwałym.


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.


W oparciu o uchwałę Zarządu Miasta (umowa przeniesienia własności) Wnioskodawca wraz z żoną odkupił nakłady w postaci tymczasowego baru, usytuowanego w hali targowej, będącej własnością Gminy. Inwestorem remontu i modernizacji hali była Gmina, przy czym poprzedni dzierżawcy, na mocy zawartych umów, w oparciu o kosztorysy inwestycyjne, wnosili wkład pieniężny w przeprowadzony remont.

Pierwszym użytkownikiem tymczasowego baru po remoncie była spółka cywilna. Przeniesienie własności baru było warunkiem rozpoczęcia świadczenia przez Wnioskodawcę usług gastronomicznych w hali targowej. Wartość nakładów w postaci baru Wnioskodawca amortyzował, ?jako budowle w obcym środku trwałym?, przyjmując 10-letni okres amortyzacji.

W związku z likwidacją działalności gospodarczej, na tych samych zasadach jak zastosowane przy zakupie, odsprzedał tymczasowy bar innej osobie fizycznej.

W zeznaniu dla podatku dochodowego za 2008 r. rozliczył jego sprzedaż z uwzględnieniem amortyzacji.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie.


Czy w przypadku sprzedaży baru tymczasowego, uprzednio odkupionego bez podatku od towarów i usług, Wnioskodawca powinien naliczyć podatek od towarów i usług...


Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż tego baru winna być zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług gdyż:


  • jego zakup nie podlegał temu podatkowi,
  • w czasie jego użytkowania nie były ponoszone żadne nakłady na jego ulepszenie, opodatkowane podatkiem od towarów i usług.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.


Przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:


  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.


Z treści cytowanego przepisu wynika, że pojęcie ?świadczenie usług?, ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także ich zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Usługa w rozumieniu omawianej regulacji jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie gospodarcze za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi w nim udział, czyli jedna ze stron musi zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności (np. w zawartej umowie), a druga do stosownej zapłaty.

Ponadto brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy przesądza, że zawarta w nim definicja ?świadczenia usług? ma charakter dopełniający definicję ?dostawy towarów? i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników, w ramach ich działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r.), zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.


Przez towary używane, zgodnie z ust. 2 wskazanego artykułu, rozumie się:


  1. budynki i budowle lub ich części ? jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat
  2. pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku.


Należy zauważyć, iż stosownie do art. 47 § 1-3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) ? dalej K.c. - część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 K.c.).

Ponadto należy zauważyć, iż w świetle art. 191 K.c., własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w związku z likwidacją działalności gospodarczej, dokonał sprzedaży uprzednio nabytych nakładów poniesionych w obcym środku trwałym.

Na tym tle powziął wątpliwość dotyczącą obowiązku naliczenia podatku od towarów i usług w związku z tą sprzedażą.

Tytułem wstępu należy zauważyć, że z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady poczynione przez poprzednich właścicieli na remont i modernizację tymczasowego baru były nakładami poniesionymi w obcym środku trwałym (właścicielem hali jest Gmina). W konsekwencji każdoczesny posiadacz (dysponent) tych nakładów (w tym Wnioskodawca), nie mógł dokonać ich skutecznej odsprzedaży, nie posiadając do nich tytułu prawnego opartego na prawie własności.

Niemniej czynności, które na gruncie prawa cywilnego nie są skuteczne z mocy ustawy, mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem objęcie ich zakresem działania przepisów z zakresu tego podatku nie zostało - co do zasady - uzależnione od ich ważności lub skuteczności w świetle ww. prawa. Dla potrzeb podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma nie tyle prawny, co ekonomiczny aspekt danej transakcji.

Zatem Wnioskodawca dysponując pewnym prawem (niemającym charakteru rzeczowego) do opisanych we wniosków nakładów (tj. baru tymczasowego, który był wykorzystywany do prowadzenia działalności opodatkowanej) za odpłatnością przeniósł to prawo na rzecz innego podmiotu. Wobec tego wystąpiły wszystkie przesłanki, zarówno o charakterze podmiotowym, jak i przedmiotowym, by zdarzenie to objąć zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Dychotomiczny podział czynności podlegających opodatkowaniu na dostawy towarów oraz świadczenie usług, zobowiązuje do rozstrzygnięcia, do której z tych kategorii należy zaliczyć zdarzenie opisane we wniosku.

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem ?przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel? (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy ruchome i nieruchomości (art. 2 pkt 6 ustawy), zbycie nakładów przez Wnioskodawcę nie może być uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar.

Sformułowanie definicji ustawowej w taki sposób, że dzieli ona wszelkie świadczenia na dostawę towarów, a pozostałe świadczenia nakazuje traktować jako usługi, sprawia, iż zbycie przez Wnioskodawcę nakładów poniesionych na wytworzenie tymczasowego obiektu, będącego częścią nieruchomości, której właścicielem jest podmiot trzeci, należy zaliczyć do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającego opodatkowaniu, gdyż dochodzi w tym przypadku do zbycia specyficznego prawa o charakterze majątkowym. W takiej sytuacji brak było podstaw do zastosowania zwolnienia od podatku, na które w swoim stanowisku wskazał Wnioskodawca, bowiem odnosiło się ono ? przy założeniu spełnienia określonych przesłanek - tylko do transakcji związanych z dostawą towarów.

Zatem przedmiotowa usługa - wobec braku zapisów określających możliwość zastosowania stawki obniżonej, bądź zwolnienia od podatku - podlegała opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22%.

Jednocześnie należy wskazać, iż na gruncie niniejszej sprawy nie rozstrzygano kwestii skutków podatkowych związanych z ewentualną sprzedażą ruchomości, które mogły znajdować się w barze tymczasowym.

Końcowo należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W związku z tym niniejsza interpretacja wydana została w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku, a dokumenty załączone do wniosku nie były przedmiotem merytorycznej oceny.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika