Czy podatnik prowadzący działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych, ma prawo zaliczyć (...)

We wniosku zawarto stanowisko, iż wykonując usługi transportowe, podatnik odbywa podróże służbowe i w związku z tym ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tego tytułu. W ocenie podatnika, za słusznością takiego stanowiska przemawia wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15.09.2005r. sygn. akt FSK 2175/04.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sieradzu postanowieniem z dnia 29.12.2006r. nr US I/415/30/06/SŁ uznał stanowisko wyrażone we wniosku z dnia 06.11.2006 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie za nieprawidłowe. Wyjazdy podatnika jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą polegające na świadczeniu usług transportowych uznał za czynność stanowiącą przedmiot prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, stwierdzając jednocześnie, że działalność gospodarcza w zakresie usług transportowych ze swej istoty nie jest wykonywana w stałym miejscu. Wskazał, że świadcząc usługę transportową podatnik wykonuje określone zadanie, a nie udaje się w podróż służbową poza siedzibę firmy, aby takie zadanie wykonać. Zatem z uwagi na fakt, że wyjazdy związane z wykonywaniem przez podatnika usług transportowych stanowią istotę tych usług, to nie wiążą się z odbywaniem podróży służbowych. Wobec powyższego stwierdził, że świadcząc usługi transportowe, podatnik nie odbywa podróży służbowych, a co za tym idzie nie może zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tego tytułu.

Na powyższe postanowienie (zgodnie z art. 14a § 4 w związku z art. 236 ustawy Ordynacja podatkowa) przysługiwało prawo złożenia zażalenia w terminie 7 dni od daty jego doręczenia, o czym podatnik został pouczony w jego treści. Z powyższego uprawnienia nie skorzystano.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi po przeanalizowaniu dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego postanowił w myśl art. 14b § 5 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa zmienić przedmiotowe postanowienie

Jak wynika z akt sprawy, podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegająca na świadczeniu usług. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, że podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych. Jako jednoosobowy podmiot, świadczy usługi dla jednego podmiotu gospodarczego, firmy transportowej z siedzibą w W.

W tym stanie rzeczy Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zauważa, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Powyższe oznacza, iż określone wydatki mogą być potraktowane jako koszty uzyskania przychodu jedynie pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wykazania, że ich poniesienie może lub ma bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16.10.2001r. sygn. akt I S.A./Łd 1483/99).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), nie uważa się za koszty wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra.

Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że diety stanowią koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że podróż służbowa pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatnika, a więc spełnia kryterium określone w art. 22 ust. 1 wzmiankowanej ustawy. Jednocześnie nie mogą one przekraczać kwot określonych w dwóch rozporządzeniach tj. w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Zauważyć należy, iż ww. rozporządzenia nie zawierają definicji podróży służbowej. Definicję tę zawiera ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 775 § 1 powołanej ustawy Kodeks pracy, podróżą służbową jest wyjazd na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z zawartej umowy o pracę. Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy, niż wymieniony w rozporządzeniu powinny określać układy zbiorowe pracy, regulaminy wynagradzania albo sama umowa o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania (art. 775 § 1 Kodeksu pracy).W myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, obie kategorie osób (pracownicy i prowadzący działalność gospodarczą) zostały zrównane. Wprawdzie z treści art. 775 § 1 Kodeksu pracy wynika, że pojęcie podróży służbowej dotyczy pracowników zatrudnionych przez pracodawców, a nie osób prowadzących działalność gospodarczą, jednakże sens i treść ww. przepisu ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na uznanie za koszt uzyskania przychodów wydatków związanych z wyjazdami dotyczącymi prowadzonej działalności gospodarczej do wysokości diet określonych w odrębnych przepisach bez względu na rodzaj wykonywanej działalności.

Jeżeli więc ponoszone wydatki służą osiąganiu przychodów w myśl art. 22 ust. 1 ustawy podatkowej i nie przekraczają kwot, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy, wówczas należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów, wartość diet z tytułu podróży służbowych tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.Oznacza to, że przedsiębiorcom przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach zakreślonego limitu, tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Zgodnie z bieżącą linią orzecznictwa, skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w sposób zorganizowany kierowca przemieszcza się w celu dostarczenia towaru (w kraju lub za granicą), to jego podróż jest podróżą służbową, w trakcie której może ponosić wydatki (na swoje utrzymanie) związane.

W szczególności w wyroku z dnia 18.10.2006r. sygn. akt I SA/Łd 912/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podroży służbowych od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, że zaprezentowane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sieradzu stanowisko w sprawie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tyt. podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie usług transportu samochodowego jest nieprawidłowe.

W związku z powyższym należało dokonać zmiany postanowienia organu pierwszej instancji.