Dotyczy przychodów ze sprzedaży nieruchomości.
Dotyczy przychodów ze sprzedaży nieruchomości.
Z dokumentacji podatkowej zgromadzonej w niniejszej sprawie wynika, iż w dniu 11 maja 2006 r. do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź - Bałuty wpłynął Pani wniosek z prośbą o dokonanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym przychodu uzyskanego w 2006 r. z tytułu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości położonej T.
Ze złożonych przez Panią wyjaśnień, oraz przedłożonych organowi podatkowemu dokumentów wynika, iż prawo użytkowania wieczystego wyżej opisanej nieruchomości przyznano Pani na wyłączną własność na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w P. z dnia 20 marca 2002 r. Z treści wydanego przez sąd orzeczenia wynika, iż do dnia zniesienia współwłasności, była Pani współużytkownikiem wieczystym opisanej wyżej nieruchomości z udziałem wynoszącym 1/6 części.
Udział ten nabyła Pani na podstawie umowy darowizny dokonanej w 1991 r.W złożonym do Naczelnika Urzędu Skarbowego wniosku o interpretację przepisów prawa, wyraziła Pani pogląd, w myśl którego dochód osiągnięty z tytułu dokonanej sprzedaży podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadzie wyrażonej w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Organ podatkowy pierwszej instancji w wydanym w dniu 11 lipca 2006 r. postanowieniu Nr USB XVI/415/35/06 nie podzielił zajętego przez Panią stanowiska w sprawie.
W uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia wyjaśniono, iż powołany przez Panią przepis prawa nie ma zastosowania do przedstawionego w zapytaniu stanu faktyczno - prawnego.
Zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego podnoszona przez Panią okoliczność, iż zniesienie współwłasności nastąpiło bez spłat i dopłat na rzecz pozostałych współużytkowników wieczystych /którzy swoje udziały nabyli w drodze spadku lub darowizny/ nie wypełnia przesłanek uprawniających do skorzystania z dochodzonego zwolnienia podatkowego.
Dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie miał natomiast fakt, iż w wyniku zniesienia współwłasności Pani udział w prawie użytkowania wieczystego przekroczył wartość dotychczas przez Panią posiadaną.
Kwestionując stanowisko wyrażone przez organ podatkowy w uzasadnieniu wydanego postanowienia, w dniu 20 lipca 2006 r. złożyła Pani zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi podnosząc, iż sposób objęcia przez Panią udziałów w prawie użytkowanie wieczystego nieruchomości wskazuje na ich nabycie w drodze darowizny.
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po przeanalizowaniu dokumentacji podatkowej zgromadzonej w sprawie oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, zważył co następuje.
Stosownie do dyspozycji art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie wydane przez naczelnika urzędu skarbowego jeżeli uzna, że zażalenie podatnika zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy zauważyć, iż jednym ze źródeł przychodów wskazanych przez ustawodawcę w treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jest - z pewnymi zastrzeżeniami - odpłatne zbycie:
- nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
- spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
- prawa wieczystego użytkowania gruntów,
- innych rzeczy,
jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i ww praw majątkowych przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie /.../.
W myśl art. 28 ust. 2 ww ustawy, podatek od przychodu z tego tytułu ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10% uzyskanego przychodu.
Podatek ten jest płatny bez wezwania w terminie 14 dni od dnia dokonania odpłatnego zbycia na rachunek urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania podatnika, chyba że podatnik w tym samym terminie złoży oświadczenie, że przychód uzyskany ze sprzedaży przeznaczy na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a lub lit. e cytowanej ustawy.
Natomiast, na podstawie art. 211 oraz 212 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.
Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności jest nabyciem tej rzeczy.
Przy czym, jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w swym wyroku z dnia 26.05.1997 r. sygn. akt I SA/Ka 86/96 z istoty współwłasności, zarówno łącznej jak i ułamkowej wynika, że nie jest się właścicielem całości danej rzeczy. Stąd wszelkie przypadki gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, traktowane winny być w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą, jak też stan jej majątku osobistego.
Mając na uwadze brzmienie powołanych przepisów prawa oraz zarzuty sformułowane przez Panią we wniesionym zażaleniu, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, stanowisko wyrażone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia jest zasadne.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika bowiem, iż na podstawie umowy darowizny, sporządzonej w formie aktu notarialnego z dnia 25.
Następnie, w dniu 20 marca 2002 r. Sąd Rejonowy w P. dokonał zniesienia współwłasności prawa użytkowania wieczystego opisanej wyżej nieruchomości w ten sposób, iż prawo użytkowania wieczystego nieruchomości przyznano Pani na wyłączną własność, nie orzekając przy tym o spłatach należnych pozostałym współużytkownikom wieczystym.
W świetle przedstawionego stanu faktycznego i prawnego bezspornym jest, iż wartość udziału otrzymanego na mocy orzeczenia sądu o zniesieniu współwłasności przekroczyła wartość uprzednio posiadanego przez Panią udziału w prawie wieczystego użytkowania.
Przy czym, sądowe zniesienie współwłasności prawa użytkowania wieczystego nieruchomości bez obowiązku ponoszenia spłat na rzecz pozostałych współużytkowników, w wyniku którego stała się Pani wyłącznym właścicielem prawa użytkowania wieczystego działki gruntu, nie może być utożsamiane z nabyciem przez Panią tego prawa w drodze umowy darowizny.
W omawianym przypadku mamy bowiem do czynienia z dwoma niezależnymi sposobami nabycia prawa.
Darowiznę w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego stanowi bowiem świadczenie darczyńcy kosztem jego majątku.
Z woli i na podstawie oświadczenia darczyńcy następuje zatem przesunięcie majątkowe, z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego, które prowadzi do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów po stronie obdarowanego.
Tymczasem, w analizowanej sprawie, przyznanie Pani na wyłączną własność prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, skutkujące zwiększeniem dotychczas posiadanego udziału w tym prawie, nastąpiło na mocy wydanego przez sąd postanowienia.
Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, iż przychód uzyskany przez Panią z odpłatnego zbycia prawa użytkowania wieczystego działki gruntu będzie podlegał opodatkowaniu, jednak wyłącznie w części odpowiadającej wartości udziałów nabytych przez Panią w drodze zniesienia współwłasności, o ile nie zdecyduje się Pani wydatkować go w ustawowym /dwuletnim/ terminie, na cele wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a lub e ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zwolniona z podatku, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d ustawy podatkowej, będzie natomiast część przychodu odpowiadająca udziałowi nabytemu przez Panią w drodze umowy darowizny.
Mając na uwadze powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego postanowienia Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź - Bałuty z dnia 11 lipca 2006 r.