- w sprawie udzielenia interpretacji co do stosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiocie możliwości (...)

zmienia przedmiotowe postanowienie.

Zaskarżonym postanowieniem organ I instancji udzielił pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, uznając za nieprawidłowe stanowisko Strony, w zakresie dotyczącym możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wskazał na przepisy art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.199Ir. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jedn. tekst Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w których zawarta jest ogólna definicja kosztów uzyskania przychodu oraz możliwość zaliczenia do kosztów diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą. Ponadto zostały powołane przepisy regulujące /zagadnienie podróży służbowych pracowników, mianowicie art. 775 § 1 ustawy z dnia 26.06.1974r. Kodeks pracy (jedn. tekst Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) i rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

W kontekście powołanych przepisów organ podatkowy stwierdził, iż w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą podróżą służbową będzie taka podróż, która jest odbywana poza stałym miejscem jej prowadzenia. Podróż taka winna wykazywać cechy incydentalności i tymczasowości pobytu w miejscu wykonywania zadania. Zdaniem organu 1 instancji wykonywanie poza obszarem kraju, usług będących przedmiotem działalności gospodarczej podatnika nie może być traktowane jako podróż służbowa. W związku z tym, że zagraniczne wyjazdy Pana Romana Chaberka są związane ze świadczeniem usług w ramach wykonywanej działalności, nie są one podróżami służbowymi, a zatem brak jest podstaw do zaliczenia jako kosztu diet za czas podróży.

W złożonym zażaleniu Pełnomocnik Strony zarzucił przedmiotowemu postanowieniu naruszenie art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 120 i 121 § 1 Ordynacji podatkowej i wnosi o jego zmianę w całości, w ten sposób, iż stanowisko zaprezentowane we wniosku o udzielenie interpretacji jest w całości prawidłowe. Stwierdza, iż zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osobom prowadzącym działalność przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach wartości diet za czas podróży służbowych w ramach limitu. Co oznacza, zdaniem Pełnomocnika, że osoby te nie mogą rozliczyć w kosztach uzyskania przychodów, kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków dotyczących utrzymania, a rozliczają się tylko swoistym ?ryczałtem' - wartością diet za czas podróży służbowej.

W opinii Pełnomocnika za podróż służbową osoby prowadzącej działalność gospodarczą należy uznać wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań firmy poza granicami kraju. Zatem pozbawienie podatnika prawa do odliczenia w kosztach wartości diet, ze względu na fakt, iż wykonuje on za granicą zadania wchodzące w zakres działalności narusza art. 23 ust. 1 pkt 52.

Decyzją z dnia 25.10.2006r., znak PBD/4117-005-9/06 Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie, odmówił zmiany ww. postanowienia.

W wyniku wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, został wydany wyrok w dniu 24 stycznia 2007 roku, sygn. akt I SA/Ol 584/06, w którym uchylono przedmiotową decyzję.

Po ponownej analizie sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie stwierdza, co następuje.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą określa art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Do tych odrębnych przepisów należy rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

Oznacza to, że przedsiębiorcy przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych w tej samej wysokości, w jakiej przysługują one pracownikom. Jednakże zasadniczą kwestią jest ustalenie, czy konkretna osoba prowadząca działalność gospodarczą w określonym zakresie w ogóle odbywa podróż służbową.

Należy podkreślić, iż pomimo użycia przez prawodawcę w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia ?podróży służbowej', przepisy podatkowe nie definiują tego pojęcia. W wyroku z dnia 24.01.2007r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie stwierdził, iż do osoby prowadzącej działalność gospodarczą (przedsiębiorcy) nie może mieć bezpośredniego zastosowania definicja podróży służbowej dotycząca pracowników, a wynikająca z Kodeksu pracy. W opinii Sądu, stosując wykładnię językową art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i posiłkując się wykładnią celowościową art. iT § 1 Kodeksu pracy, podróżą służbową pracodawcy, jako osoby prowadzącej działalność gospodarczą, będzie wyjazd poza miejsce prowadzenia działalności, związany z wykonywaniem zadań firmy.

Powyższe oznacza, iż przedsiębiorcy przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach limitu o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych..

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie stanowisko zaprezentowane we wniosku z dnia 05.07.2006r. jest prawidłowe, w związku z czym Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie postanawia jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna. Na decyzję tę może być wniesiona skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie ul. Emilii Plater 1, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie. Skargę wnosi się w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, w terminie 30 dni od daty doręczenia decyzji.