W grudniu 2004 r. Podatnik sprzedał dwie marki handlowe, które w rozumieniu prawa własności przemysłowej (...)

UZASADNIENIE
Zgodnie z art. 18 ustawy z 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2000 r. za przychody z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.
Choć w 2001 r. treść tego przepisu uległa zmianie, to jednak w części dotyczącej kwalifikacji przychodów z praw do znaków towarowych i z odpłatnego zbycia tych praw do przychodów z praw majątkowych zmian ustawodawca nie dokonał. W niniejszej sprawie przychodu uzyskanego ze zbycia na rzecz osoby prawnej do używania dwóch znaków towarowych nie można zaklasyfikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż uzyskane przychody stanowią przychody z praw majątkowych. Przychodów uzyskanych z odpłatnego zbycia praw majątkowych nie łączy się z przychodami z działalności gospodarczej, stanowią one odrębne źródło przychodów zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychodów ze zbycia prawa majątkowego (prawa do znaków towarowych) nie można zakwalifikować na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. do przychodów ze zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących wartościami niematerialnymi i prawnymi. Wskazać bowiem należy na treść art. 22b ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że do wartości niematerialnych i prawnych zaliczane mogą być m. in. prawa do znaków towarowych ale jedynie wówczas, gdy zostały przez podatnika nabyte. Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego przez stronę prawo do znaków towarowych nie zostało nabyte przez podatnika lecz podatnik stworzył te znaki dokonując ich rejestracji w Urzędzie Patentowym jako pierwszy właściciel. Cytowany przepis art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nie reguluje zbycia składników innych niż określone w tym przepisie. Natomiast art. 14 ust. 1 ww. ustawy reguluje uzyskanie przychodu z czynności będących przedmiotem działalności gospodarczej. Nie można zatem utożsamiać sprzedaży prawa do znaku towarowego ze sprzedażą ww. składnika majątkowego czy też traktować jak przedmiot działalności gospodarczej. Dochód uzyskany zatem odpłatnego zbycia prawa ochronnego do znaków towarowych podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Mając na uwadze powołane wyżej przepisy należy uznać, że stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego zawarte w zaskarżonym postanowieniu stanowiące, że uzyskanie przychodów z praw majątkowych tj. odpłatnego zbycia prawa ochronnego do znaków towarowych nie podlega rozliczeniu według stawki liniowej 19% (stawki stosowanej tylko do dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej) lecz na zasadach ogólnych, według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 cyt. ustawy - jest prawidłowe.
Odnosząc się do pozostałych zarzutów zawartych w zażaleniu Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że znowelizowane przepisy art. 14a - 14d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa wprowadzone ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808) istotnie zmodyfikowały zasady udzielania przez organy podatkowe interpretacji. Wniosek podmiotu uprawnionego do wystąpienia z zapytaniem dotyczyć może pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, natomiast obowiązkiem naczelnika urzędu skarbowego jest wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Udzielenie takiej interpretacji następuje w drodze postanowienia.
O liczbie wydawanych postanowień decyduje liczba przedstawionych we wniosku problemów wymagających rozstrzygnięcia. Z powyższego jednoznacznie wynika, że w przypadku złożenia przez podatnika jednego wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, wymaga wydania przez organ podatkowy tylu postanowień, ile problemów zawarł podatnik w złożonym wniosku. W odniesieniu do wniosku Podatnika z dnia 18 lutego 2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, że zawarte w jednym wniosku problemy wymagające rozstrzygnięcia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczyły sześciu zagadnień. Z tego też względu wydano sześć postanowień. Mając na uwadze powyższe Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że prawidłowo postąpił organ podatkowy I instancji odnosząc się w każdym postanowieniu do stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. Organ odwoławczy wskazuje, iż przepisy prawa w tym zakresie nie zostały w żaden sposób naruszone, a zarzut dotyczący rażącego naruszenia przez organ podatkowy art. 14a § 1, § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej należy uznać za bezzasadny.
Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że wydane przez organ I instancji przedmiotowe postanowienie zawiera prawidłowe uzasadnienie faktyczne (tożsame z przedstawionym we wniosku) jak i prawne (ze szczególnym przytoczeniem przepisów ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem zawarte w zażaleniu zarzuty pełnomocnika podatnika dotyczące naruszenia art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy Ordynacja podatkowa są bezzasadne.
Organ odwoławczy stwierdza ponadto, iż niezasadny jest zarzut pełnomocnika podatnika zawarty w zażaleniu, iż zaskarżone postanowienie zostało wydane w oparciu o inny stan faktyczny niż wskazany we wniosku. Z uzasadnienia postanowienia PDI/0090/1/51/05 z dnia 18.03.2005 r. wynika, iż odniesiono się do wszystkich problemów zawartych we wniosku. Również twierdzenie zawarte we wniosku, iż w treści uzasadnienia postanowienia organ podatkowy I instancji powołał nieobowiązujące przepisy jest całkowicie niezasadne, bowiem w postanowieniu tym powołano wyłącznie obowiązujące przepisy prawa, które miały zastosowanie w indywidualnej sprawie. Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż przepisy ustawy z dnia 31.01.1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17) regulowały zakres ściśle związany ze znakami towarowymi m. in. rejestrację znaków towarowych, powstanie i treść prawa z rejestracji znaku towarowego, ochronę prawa z rejestracji znaku towarowego oraz prawa do znaku powszechnie znanego, wygaśniecie i unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego. Obowiązująca od 22.08.2001 r. ustawa Prawo własności przemysłowej reguluje znacznie szerszy zakres stosunków w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych. Ustawa ta normuje także zasady na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizatorskie, wynagradzać ich twórców, normuje także zadania i organizację Urzędu Patentowego. Organ podatkowy I instancji powołał się na przepisy obowiązującej w 2004 r. ustawy Prawo własności przemysłowej cyt. m. in. definicję znaku towarowego (art. 120 ustawy z dnia 30.06.2000 r.) natomiast w art. 4 ustawy z dnia 31.01.1985 r. zawarto pojęcie w zakresie węższym niż w ww. przepisie oraz przepis dotyczący możliwości udzielenia innej osobie upoważnienia do używania znaku (odpowiednio przepisy art. 163 ustawy z 30.06.2000 r. i 17 ustawy z dnia 31.1.1985 r.). Przepisy te nie miały wpływu na przepisy prawa podatkowego, zatem powołanie przepisów ustawy obowiązującej w czasie rejestracji przez podatnika znaków towarowych nie miałoby wpływu na rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.
Mając na uwadze powyższe Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że organ I instancji rozpatrując wniosek podatnika o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oparł się tylko i wyłącznie na stanie faktycznym przedstawionym w złożonym wniosku (zgodnie z art. 14a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego obciąża podatnika) i stwierdza, że stosownie do przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego dotyczącego zagadnienia wskazanego w zaskarżonym postanowieniu udzielona w dniu 18 marca 2005 r. odpowiedź w formie postanowienia jest prawidłowa, a zarzuty zawarte w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.