Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik może zaliczyć w (...)

Pismem z dnia 01.06.2006 r. uzupełnionym pismem z dnia 27.06.2006r. podatnik zwrócił się do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kielcach z zapytaniem w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet związanych z wyjazdami służbowymi na terenie kraju i za granica w ramach prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług kierowcy. Według Strony podatnik prowadzący działalność gospodarcza w zakresie świadczenia usług kierowcy, ma prawo zaliczyć w koszty tej działalności diety, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i właściwych rozporządzeń, dotyczących podróży służbowych pracowników. Zdaniem Strony w tym przypadku właściciel firmy wykonuje zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy.

W dniu 10.08.2006r. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kielcach wydał postanowienie znak: OG/005/130/PD I/415-19/2006, w którym stwierdził, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest nieprawidłowe.

Na powyższe postanowienie podatnik wniósł zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Kielcach pismem z dnia 24.08.2006 r. nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem.

W uzasadnieniu zażalenia podatnik podnosi, iż postanowienie powyższe poprzez pozbawienie podatnika prawa do zaliczenia w koszty wysokości diet, przysługujących w związku z odbyta podróży służbowe narusza przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik nie zgadza się ze stwierdzeniem, że istota wykonywanej przez niego działalności nie może być utożsamiana z podróży służbowy. Swój pogląd strona wywodzi z faktu, iż zgodnie z zaświadczeniem o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, przedmiotem działalności podatnika jest świadczenie wszelkich usług, nie zaś tylko usług kierowcy. Na potwierdzenie swojego stanowiska Podatnik podaje wyrok NSA w Warszawie z dnia 15.09.2005 r. sygn. akt FSK 2175/04.

W wyniku rozpatrzenia zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Kielcach zważył, co następuje:

Jak wynika z akt sprawy podatnik od 01.07.2004 r. prowadzi działalność gospodarczy, której przedmiotem jest działalność jednoosobowych podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczy na rzecz jednego podmiotu - zaświadczenie o dokonaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nr ewidencyjny 24966/04/H z dnia 14.06.2004 r. Podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi jako kierowca na rzecz jednego podmiotu gospodarczego, który zajmuje się transportem krajowym i zagranicznym. Miejscem działalności jest teren kraju.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (...).

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 w/w ustawy podatkowej nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarcza i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określona w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Wysokość diet zagranicznych reguluje przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). Wysokość diet krajowych podlega natomiast uregulowaniom zawartym w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Zatem zaliczenie przez podatnika w koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zgodnie z powołanym wyżej przepisem może nastąpić w sytuacji, gdy spełnione zostaną łącznie dwie przesłanki, tj.:
• wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu,
• podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej odbywa podróż służbowa.

Zarówno ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych jak i wymienione wyżej rozporządzenia nie zawiera definicji podróży służbowej. Określenie tego pojęcia zawiera art. 77 § 1 ustawy z dnia 26.06.1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), zgodnie, z którym podróż służbowa jest to wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

Świadcząc usługi jako kierowca, podatnik nie odbywa podróży służbowej, choć usługi transportowe wykonuje poza siedzibą firmy. Usługi te stanowią, bowiem istotę i przedmiot działalności gospodarczej Podatnika. Podróże te są realizacja usług wykonywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i nie mogą być utożsamiane z podróży służbowa. Dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia fakt, na który powołuje się strona w zażaleniu, że z zaświadczenia o dokonaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wynika, iż świadczy on wszelkiego rodzaju usługi, a nie tylko usługi kierowcy. Zapytanie Podatnika dotyczyło, bowiem możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wysokości diet z tytułu podróży służbowych w przypadku świadczenia usług kierowcy.

Jednocześnie należy stwierdzić, że jeśli Podatnik będzie odbywał faktyczny podróż służbowy, przy spełnieniu ogólnej zasady uznania wszelkich kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów, określonej przepisem art. 22 ust. 1 w/w ustawy podatkowej, będzie mógł uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów wartość diet do wysokości limitu określonego wyżej wymienionymi przepisami rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Będzie nią przykładowo podróż w celu zakupu środka trwałego czy też podpisania umowy u kontrahenta.

Uwzględniając przedstawiony powyżej stan faktyczny i prawny za bezzasadny należy uznać zarzut Podatnika o naruszeniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnośnie zarzutu dotyczącego odmiennego stanowiska przedstawionego w wyroku NSA w Warszawie z dnia 15.09.2005 sygn. akt FSK 2175/04 należy stwierdzić, że zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ocena prawna i wskazania, co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sadu wiąże w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne organ odwoławczy stwierdza słuszność stanowiska organu pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie.

Referencje

OG/005/130/PD I/415-19/2006, postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego