Czy dochód uzyskany z prowadzonej na terenie Holandii pozarolniczej działalności gospodarczej należy (...)

Pismem z dnia 05.08.2005 r. zwróciła się Pani z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedstawiony przez Panią stan faktyczny:
W swoim wniosku zwróciła się Pani z prośbą o zajęcie stanowiska w sprawie obowiązku podatkowego wynikającego z polskich przepisów podatkowych związanych z przychodami uzyskanymi na terenie Holandii z tytułu prowadzonej działalności, zarejestrowanej również na terenie Holandii. Jest Pani obywatelką Polski zamieszkałą w Holandii, zameldowaną na pobyt tymczasowy, który jest przedłużany co pół roku. W Holandii mieszka Pani przez dłuższy okres czasu. W Polsce Pani nie pracuje, nie rozlicza się z podatków oraz nie jest Pani zarejestrowana w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna. Do Polski przyjeżdża Pani wyłącznie w celu odwiedzenia rodziców.
W związku z powyższym pyta Pani, czy dochód uzyskany z prowadzonej działalności gospodarczej należy rozliczyć w Polsce czy w Holandii?

Biorąc pod uwagę przedstawiony w piśmie stan faktyczny, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Strzelcach Opolskich wyjaśnia:
Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Jeżeli natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a wyżej cytowanej ustawy osoby fizyczne nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Podstawowe znaczenie dla określenia jaki obowiązek podatkowy ciąży na osobach fizycznych, ma ich miejsce zamieszkania. Należy w tym przypadku odwołać się do przepisów prawa cywilnego, które definiują miejsce zamieszkania.

Zgodnie z zapisem art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Zatem miejscem zamieszkania będzie ta miejscowość, w której osoba fizyczna przebywa, mając zamiar przebywać tam stale, choćby nawet była ona zameldowana w innej miejscowości.

W myśl art. 4a wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym przepisy art. 3 ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Konwencja między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu została podpisana w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).
Zgodnie z art. 1 niniejszej konwencji dotyczy ona osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub obu Umawiających się Państwach.
Art. 4 ust. 1 stanowi, iż w rozumieniu niniejszej konwencji, określenie 'osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie' oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny.
Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 lit.a w.w konwencji jeżeli, stosownie do postanowień ust. 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się następująco: osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania, jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Ponadto z treści art. 7 ust. 1 powołanej wyżej konwencji wynika, iż zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż zamieszkuje Pani w Holandii w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i przebywa tam z zamiarem stałego pobytu.Zatem dochody uzyskiwane przez Panią z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Holandii podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej uzasadnienie uznano, że zawarte w piśmie przez Panią własne stanowisko jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, natomiast zgodnie z art. 14b § 2 tej ustawy wiąże właściwe organy podatkowe, organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie w trybie art. 14a § 4 i art. 236 Ordynacji podatkowej służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia zgodnie z art. 236 § 25 pkt 1.

Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 ustawy w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej).