- dotyczy kosztów uzyskania przychodów. sygn: PD/415-9/06/OF

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Źródłem przychodu jest m.in. stosunek pracy, co wynika z art. 10 ust. 1 pkt. 1 ww. ustawy. Wysokość kosztów uzyskania przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynika z przepisu art. 22 ust. 2 tej ustawy. Zostały one określone przez ustawodawcę w maksymalnych kwotach w stosunku miesięcznym i rocznym. Koszty te są ustalone ryczałtem, co oznacza, że ich wysokość jest niezależna od wydatków faktycznie poniesionych w celu osiągnięcia przychodów przez pracownika. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 2 ww. ustawy z 26 lipca 1991 r., jeżeli podatnik uzyskuje przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy (....) od jednego zakładu pracy - koszty uzyskania przychodów wynoszą 102,25 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227 zł, natomiast jeżeli podatnik uzyskuje przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy - nie mogą przekroczyć łącznie 1.840,77 zł za rok podatkowy. W sytuacji przedstawionej we wniosku, tj. w przypadku gdy pracownika łączą z jednym pracodawcą dwie odrębne umowy, które należy traktować na równi z umowami zawartymi z różnymi zakładami pracy przy obliczaniu należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zakład pracy jest zobowiązany uwzględnić koszty uzyskania od obydwu stosunków pracy w pełnej wysokości, bez względu na przekroczenie limitu rocznego. Nadmienić należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia ustalania kosztów uzyskania przez płatnika w ciągu roku.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Iławie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia zgodnie z art. 14a § 4, art. 236 oraz art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa.