W jaki sposób ustalić koszty uzyskania przychodu przy sprzedaży know-how?
W jaki sposób ustalić koszty uzyskania przychodu przy sprzedaży know-how?
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujący w dacie wydania postanowienia stan prawny organ podatkowy stwierdza co następuje.
W przedmiotowej sprawie wbrew twierdzeniu wnioskodawcy nie mają zastosowania przepisy art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy. Powołany przepis stanowi bowiem, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu zapłaty za przeniesienie prawa własności projektu wynalazczego, topografii układu scalonego znaku towarowego lub wzoru zdobniczego przez pierwszego właściciela - w wysokości 50 % uzyskanego przychodu. Tymcza-sem zgodnie z informacją zawartą we wniosku sprzedane wiadomości i doświadczenia o charakterze technicznym nadające się do zastosowania w procesie produkcji (know-how) nie były przedmiotem jakichkolwiek praw z patentu ani innych praw ochronnych. Przepis art. 22 ust. 9 pkt 1 nie przewiduje możliwości ustalania 50 % kosztów uzyskania przycho-dów dla wartości know-how i tym samym nie jest dopuszczalne zastosowanie w przedmiotowej sprawie wykładni rozszerzającej.
Jak słusznie zauważyła we wniosku strona, sprzedaż przedsiębiorstwa oznacza zbycie składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Uzyskany zatem z tej sprzedaży przychód należy zaliczyć do wymienionego w art. 10 ust. 3 ustawy - przychodu z działalności gospodarczej. Przepis art. 14 ustawy szczegółowo definiuje przychody z tego źródła, zaliczając do nich w ust. 2 pkt 1 ustawy przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących:
- środkami trwałymi,
- składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500,00 zł.,
- wartościami niematerialnymi i prawnymi
ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z zastrzeżeniem ust. 2c, przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio. Powyższe uregulowanie oznacza, że przychodem ze zbycia tych składników są kwoty należne w wartości wyrażonej w cenie określonej w umowie. Jeśli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy. Stosownie natomiast do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (grunty, prawo wieczystego użytkowania gruntów) w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 są jednak kosztem uzyskania przychodów m.in. w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 bez względu na czas ich poniesienia.
Odpisom amortyzacyjnym podlega bowiem w myśl art. 22b ust. 1 pkt 7 i ust. 2 pkt 3 ustawy ujęta w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
A zatem to zgodnie z powołanymi powyżej przepisami podatnik winien ustalić rzeczywiste koszty uzyskania przychodu, nie zaś korzystać z kosztów zryczałtowanych wynikających z art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym. Biorąc pod uwagę powyższe organ podatkowy stwierdza, że stanowisko strony jest nieprawidłowe.