sygn: PDII-423/1/03
Zgodne z art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2000r. Nr 76, poz.694 - tj.) Spółka może odpisywać w koszty wartość materiałów i towarów w momencie ich zakupu lub produktów gotowych w momencie ich wytworzenia połączone z ustalaniem nie później niż na dzień bilansowy stanu tych składników majątkowych drogą spisu z natury i jego wyceny oraz korekty kosztów o wartość tego stanu. Dokonując wyboru rozwiązań dopuszczonych ustawą i dostosowując je do potrzeb jednostki, należy zapewnić wyodrębnienie w rachunkowości wszystkich zdarzeń istotnych do oceny sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego jednostki, przy zachowaniu zasady ostrożności (art. 8 ustawy o rachunkowości). Należy jednak pamiętać, że zapis artykułu 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości odnosi się wyłącznie do zasad prowadzenia rachunkowości, a ustawa o rachunkowości nie jest podatkotwórcza.
Do ustalania podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych stosuje się przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 54 poz. 654 z 2000r. - tj.).
Zgodnie z artykułem 9 ust. 1 powyższej ustawy o podatku dochodowym podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z art. 15 ust. 1 tej ustawy wynika natomiast, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Wynika z tego, że ewidencja rachunkowa musi być prowadzona w sposób zapewniający prawidłowe przypisanie do kosztów uzyskania przychodów do tych przychodów za dany okres rozliczeniowy.
Z powyższego wynika, więc, że przyjęta metoda wynikająca z art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości nie pozwala na prawidłowe ustalanie kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.